- Eleonor: Prequel -

Rozdział V. "Przysięga wierności"

Szkocja, wiosna 1720

Śmierć matki, choroba sióstr, plaga jaka nawiedziła moje ziemię kompletnie mnie zdruzgotały. Od tamtego czasu aż do teraz żadnych bankietów, podróży. Spędzałem jedynie czas z żoną i siostrą, i dbałem, by żadnej nic nie brakowało. W tym samym czasie razem z Arabellą spłodziliśmy potomka - syna, którego nazwaliśmy Robert James Gordon Seton Blair-Lamont. Biedaczek jednak zmarł po kilku dniach na nieznaną nam przyczynę. I tak płakaliśmy, siedzieliśmy smutni. Ale daliśmy radę i na piętnastą rocznicę mojego sprawowania władzy na moich ziemiach wyprawiłem ucztę.

A uczta ta połączona była z złożeniem przysięgi przez wasali i odnowieniem dawnych, rodzinnych relacji. Zjechali się nie tylko Blair-Lamontowie, ale i Blairowie, którzy również mogli złożyć przysięgę i wejść w linie sukcesji naszego klanu. Nawet Kenneth Blair, hrabia Blair-Atholl się zjawił, ale by tylko powiadomić, że on się w takie zabawy nie miesza, bo jak przystąpi do sukcesji, to szansa na tytuł księcia mu przepadnie.

I tak zjeżdżali się Blair-Lamontowie z Coignashie, z Inverarnie, i z Kirkmichael. I zjechali się jeszcze inni, i sam Lord Blair - zubożały, stary i pomarszczony dziad, i zaproponował mi, bym oddał mu rękę mojej siostry, Alyce. A sama Alyce powiedziała, że nie śpieszno jej do ożenku, a ja jej przytaknąłem, bo kochałem ją najbardziej ze wszystkich sióstr. Zjawił się też mój młodszy brat Angus, by również złożyć przysięgę wierności.

I gdy do Wielkiej Sali wszedłem ja w towarzystwie żony i zasiadłem na swego rodzaju tronie wstałem i powitałem po gaelicku zgromadzonych gości, w których skład wchodziły kobiety, dzieci i mężczyźni i większość była o tym samym nazwisku. Widziałem zachwyt tych ludzi, którzy widzieli swoich krewniaków. Widziałem ich szczęście z tego, że się spotkali.

Gdy przemówiłem zgromadzony tłum zaczął klaskać, a potem dodałem:

-I muszę wam przekazać nowinę radosną, bo po wielu staraniach ogłaszam Wam, że moja żona, Arabella jest brzemienna i nosi pod piersią mojego dziedzica! Gromkimi brawami pogratulujcie mnie, jak i mej żonie!

Tłum zamarł, a potem cieszył się. I po tej radosnej nowinie mężczyźni zaczęli ustawiać się jeden za drugim i składali przysięgę, i każdy wierny był i cieszył się, że i może tu być i że składa przysięgę mnie, tak samo jak mojemu ojcu przed laty.

Gdy kończył się sznur mężczyzn, a większość gości dopijała któryś z kolei kieliszek do złożenia przysięgi stanął Angus Hay, który nijak nie był z nami spokrewniony. I gdy plotkary spojrzały i zszokowane zaczęły plotkować między sobą to Hay uklęknął przede mną i przemówił:

-Ja, Angus Kenneth Alexander MacLeod Hay, syn Briana Hay i Catherine MacLeod, brat naczelnika klanu Hay, składam Ci przysięgę wierności nie jako Twój krewniak, ale przyjaciel, i przysięgam Ci wiernie służyć aż po kres moich dni!

Gdy on wstał, ja żem go utulił i poczęstował trunkiem. I zgromadzony tłum zaczął mu klaskać, a żona jego - Pani Hay - ucałowała go jak najmocniej umiała. I każdy się cieszył i poszedł spać, bo następny dzień mieliśmy spędzić na zabawach. I tak go spędziliśmy.

A ostatni dzień zwieńczyliśmy ucztą, której nawet hanowerski król mógłby się zawstydzić. I każdemu z gości dziękowałem za przybycie, i każdego otuliłem. A gdy myślałem, że wszyscy już poszli to zastałem w infirmerii wdowę z Aviemore,moją daleką ciotkę, która miała już pięciu mężów i każdy z nim okazał się być draniem. Kobieta umierała tam a jej syn, raptem szesnastoletni, który nie miał rodzeństwa i był sam - bo ojciec też jego już nie żył - płakał trzymając umierającą matkę za rękę. I ja wziąłem go ze sobą do sypialni a chłopak wpadł w me ramiona i płakał mocząc mi przy tym koszule. I gdy mężczyzna tak płakał to weszła do pokoju Arabella i pokiwała głową, co miało znaczyć, że matka jego odeszła. I chłopak rzucił się na ziemie i skręcał się z goryczy i bólu, jaki go spotkał.

To ja wtedy podniosłem z ziemi chłopaka, a ten błagał, bym nie odsyłał go do domu bo nie zniesie pustki jaka w nim została, i poprosił mnie bym poszedł i zabrał mały portret jego matki z szafki przy jego łóżku. I tak zrobiłem, a chłopaka zostawiłem z żoną i siostrą.

A w domu tegoż chłopaka zalęgli się pijacy, którym nakazałem opuścić domostwo. I ci odeszli, ale wrócili po chwili i podpalili dom. I aż z daleka słyszałem krzyk rozpaczliwy tego chłopaka, który widząc jego palący się dom wrzeszczał z rozpaczy.

Szkocja, wczesne lato 1720

Gdy mieliśmy w zamku lokatora nowego, z którym bardzo zaprzyjaźniła się moja siostrzyczka moja żona znów utraciła potomka. I tym razem straciła córę. I tak zakończyła się kolejna ciążą mej małżonki. I razem szlochając postanowiliśmy wybrać się na wspólne zbieranie czynszu od dzierżawców, by jedno i drugie skryło złe myśli w kąt.