houston we have a problem / chanmin✔️

3.5 - götünde kurt var sanki

Gece 03.03 bölüm yazmak için 3 saatlik uykuyla staja gideceğim

Not: sabah çıkmadan önce masadaki poşet çayları al özellikle kırmızı meyveli ve özel gün çayını

*

"Ama ben eviiimdeyim... Ve anneciim de yanııımdaa... ANNEĞ!"

"Ha?"

Chan aniden gözlerini açıp bir anlığına nerede olduğuna baktığında, Minhoların evinin yaldızlı beyaz bir boyayla boyanmış olan tavanını gördü. Eh, kendi odasında uyuyor ve rüya görüyordu anlaşılan. Gözlerini yumup ovuşturduğunda rüyasının güzelliği gülüşüne de yansımıştı. Çünkü rüyasında McQueen ve Francesko pistte motorlarını ısıtıyorlardı ve Chan, İtalya yarışını en önden izliyordu.

Bu devasa balinalarla beraber Fancy dansı yapmasından bu yana gördüğü en iyi rüyaydı.

Neşeli bir enerji ve güzel bir gülümsemeyle yerinde doğruldu ve kollarını iki yana açıp esnedi. Akşam sevgilisi tam burada, kollarının arasında olacaktı ve bunun bilincinde olmak mutluluğuna mutluluk katıyordu.

"Kapı!"

Çalan kapı zilinin hemen ardından Minho'nun sesi duyulduğunda Chan'ın yüksek morali anında düşmüştü çünkü Sana'nın biricik kuzeni Dahyun ne hikmetse onlara gelecekti. Hem de sabahın köründe! Dahyun'u severdi aslında. Gerçekten de tatlı, arkadaşlığı sıcak ve samimi bir kızdı fakat birazcık... sinirliydi?

Yerinden kalkıp odasının tam karşısındaki banyoya gitmek üzere kapıyı açtı. Tam o anda eve giren Dahyun Chan'ı gördüğü gibi üzerine atlamıştı. İşte başlıyoruz...

"Lan dur!"

"Oppa! Kaç yıl oldu?"

Dahyun geri çekilip sorduğunda Chan şaşkınca omuzlarını silkti. "Bilmem? Dört yıl falan herhalde diyeceğim de... Şuna bak! Ne kadar da değişmişsin!"

Dahyun cesurca gülümseyerek, "Çok büyüdüm ben." dedi.

"Hayır hala bacak kadarsın sen. Bekle, işitme cihazın nerede?"

Chan şaşkınca sorduğunda banyodan çıkan Jisung kodidorun ortasında dikilen ikiliye ithafen söylendi. "Gençler burası oturma odası değil."

Dahyun gözlerini devirdi ve, "Evine izinsiz geldiğim için kusura bakma ama şurada hasret gideriyoruz!"

Kafasını kaşıyarak koridordan çıktı Jisung. Tuhaf bir kızdı.

"Dahyun, işitme-"

"Evet, şey... Onlar artık yoklar! Ameliyat çok başarılı geçti."

Chan sevinçle genç kızı kucakladı ve ona kocaman bir sarılma verdi. Geçmişte duyma problemleri yaşayan küçük arkadaşının artık bütün sesleri doyabildiğince duyuyor olması kendisinde ağlama isteği uyandırıyordu.

Geri çekilerek birbirlerine baktıklarında Minho mutfaktan bağırıyordu. "Gelin srtık şuraya! Kahvaltı hazır!"

*

Taksi tanıdık adresin önüne kadar gelip bıraktığında Seungmin taksi ücretini ödedi ve para üstünü aldıktan sonra aşağı indi. Yanında pek bir eşya getirmemişti. Nasıl olsa Chan'ın gardrobundan giyineceğini düşünecek birkaç iç çamaşırı ve gezmelik kıyafet almıştı yanına. Bilgisayar çantası da tek elindeydi. Sevinç ve heyecanla karışık tarifi imkansız bir duyguyla kapıya kadar yürüdü. Şanslıydı ki apartman kapısı açıktı. Sürprizine bir tık daha şaşkınlık etkisi katabilirdi.

İkinci kata çıktığında kendisini bu şirin evin tanıdık mor pembe kapı süsü karşılamıştı. Çiçek saksısının tam altında duran zile bastı ve kendisini görememeleri için kapı dürbününü eliyle kapattı.