Bazen sadece çocuk kalmayı istiyorum.Keşke tek derdimiz dizimizdeki yara olsaydı :)
Şimdiki derdim olmuş Göktuğ ve babamın dırdırı.Çok bunalmıştım.
Göktuğu görememek benim için kötü bir imtahandı.Babam beni sabrımla sınıyordu resmen.Ev ev değil hapishane ya.Kendimi kafese zorla konulan kuş gibi görüyordum artık.Kapının önğnde durup.
"Anneeee açsana şu kapıyı bunaldıım."
-Sen onu gizlemeden önce düşünecektin Gökçe Hanım:)
-Annee sanırım ben evlatlığım ha?Neden böyle davranıyorsunuz?
-Kızım evlatlık alsam senimi seçerim :)
-Kırıyorsun anne .
-Tamam hadi sus da kahvaltını getiricem.
-istemiyorum
-Pekala dedi tutarlı bir şekilde
"Acep göktug napıyordur?"
Kesinlikle bu sorunun cevabı sürtük günnarada saklıydı.Aradım günnarayı;
-Günnara eve kitlendim göktugdan haber alamıyorum sen alıyosundur eminim.
-Nalaka Gökçe?Ne demek iatiyoraun göktugla kaza yaptıktan sonra hiç görüşemedik.
Kendi kendime "umarım öyledir hem hırsız hiç çaldığı mala çaldım dermi"diye düşünürken
-Pekala öylle olsun görüüşürüz
-Görüşmeyelim mümkünse dedi
-Laf icabı dedim ben senle görüşmek benim ilgi alanım değil.
-Haha diye ibne gülüşü attı ve ben kapadım telefonu.
Annem
-Kimle konuşuyorsun bakalım sen?
-Günnara anne günnara kimse değil.
-Tamam sus .
Ya yeter artık bunaldım bu evden !!!!!
Bana köpektim muamelesi yapıyorlar.Neden çünkü çıktığım çocuk olduğu için dimi.Gerikafalılarla aynı evde yaşamakta çokzor çok.Ne kadar annem de babamda olsalar gerçekler bu.
