မောင့်ရဲ့နှိုင်း (သို့မဟုတ်)နှိုင်းတုမမှီ [COMPLETED]

6

တံတားလေးဆီကနေ အိမ်ပြန်ရာ လမ်းတစ်လျှောက်လုံး နှိုင်း သူ့ခါးလေးကို ဆုပ်ကိုင်ထားမြဲ။ဒီကောင်လေးဆီက ရတဲ့ကိုယ်သင်းရနံ့လေးက နှိုင်းသုံးခဲ့ဖူးတဲ့ တန်ဖိုးကြီးရေမွှေးရနံ့များထက်ပင် သာလွန်သည်။နှိုင်းတော့ အလွတ်ရသည်အထိ ဒီကိုယ်သင်းရနံ့လေးကို မှတ်သားနေမိသည်။တစ်ချက်တစ်ချက် နှိုင်းလက်အစုံပေါ်ကို လာဆုပ်ကိုင်သော လက်ဖဝါး‌နွေးနွေးလေးက နှိုင်းဘယ်အချိန်ခံစားခံစား ရနိုင်မည့် အနွေးဓာတ်လေးပမာ။အခြားသူတွေ မည်သို့ပင် ကောက်ချ ချကြပါစေ နှိုင်းဂရုမပြုနိုင်။ဒီကောင်လေးက သူ့ခါးပေါ်ကို နှိုင်းလက်အစုံကို တင်ရုံသာတင်ခဲ့သော်လည်း နှိုင်းအတွက်တော့ သက်ဦးစံပိုင်ဘုရင်၏ တစ်ချက်လွှတ်အမိန့် အာဏာထက်ပင် အာဏာစက်ပြင်းလှပါသည်။

နှိုင်းတို့ ဆိုင်ကယ်လေးအိမ်ရှေ့ထိုးရပ်‌သွားသော်လည်းနှိုင်းကလက်အစုံကို သူ့ခါးပေါ်က မဖြုတ်တမ်းကိုင်ထားသောကြောင့် နှိုင်းလက်လေးကို ပုတ်ပြီး

"ရောက်ပြီ"

"အော် အင်း"

နှိုင်း ရှက်စိတ်လေးတောင် ၀င်မိပါသည်။နှိုင်း အိမ်ပြန်ရောက်သည်ကိုပင် သတိမမူမိအောင် ဒီကောင်လေးအောက် ကျဆုံးနေပြီလား။

"ဟို ... မင်း"

"ကျုပ် ဆိုင်ကယ်သွားထားလိုက်အုံးမယ်"

နှိုင်းလဲ ဘာပြောရမည်မှန်းမသိ‌ေသာ‌ေကြာင့် ဖင်ကုပ်ခေါင်းကုပ်။ဒီကောင်လေးလည်း နှိုင်းနဲ့ အတူတူပဲထင်ပါသည်။ရှောင်ထွက်သွားသည်။

"လူလေးတို့ ဘယ်ကပြန်လာကြတာလဲ
တစ်နေ့ခင်းလုံး ပျောက်နေလိုက်တာ"

"ဟို အရီး ကျွန်တော်တို့ရွာထဲကဗျ
ရွာထဲကပြန်လာတာ"

"အော် အေးကွယ် အရီးလဲအပြင်သွားကြတယ်ထင်ပါတယ်တွေးနေတာ ဆိုင်ကယ်လဲမတွေ့မိတော့"

"ဟုတ်"

နှိုင်း အရီးမေးသည်ကိုပင် ဖြောင့်ဖြောင့်တန်းတန်းမဖြေနိုင်။တော်သေးသည်။အရီးက နှိုင်းတို့ကို ဘယ်သွားသည်ဟုသာမေးပြီး အိမ်ထဲပြန်၀င်သွားသည်။