Necip uysal
Bilgi: eskiden nişan attığınızı düşünün..
-
Her zaman olduğu gibi Beşiktaş maçındaydın. Yıllar sonra tekrardan buraya gelmek seni mutlu ediyordu. Bazı şeyler istisna ..
Maçın son düdüğü çaldı ve herkes yavaş yavaş dağılmaya başladı. Sen her zamanki gibi en son kalmayı seviyordun ve belki karşılaşma umudu ile etrafa bakıyordun.
Aradan yarım saat geçmişti herkes gitmişti ve istediğin kişi görmemen ile güvenlik gelmeden ayağa kalktın.
Belki başka bir evrende , bir daha olurdunuz.
Dışarıda arabana bindin ve yıkılmış binanın önüne doğru çektin.
Yıllar önce hayaller dolu bu evde , şimdi sadece yıkılan enkaz parçaları vardı.
Flash back
" Yapamıyorum artık necip, anlamıyor musun? Sana yetişemiyorum ben her seferinde senin altında kalıyorum,eziliyorum, boğuluyorum ve sen elimi tutmak yerine sadece yanımda duruyorsun. Ben elimi tut istiyorum. Biz olamıyoruz necip,biz yapamıyoruz."
Necip saçlarını ellerinin arasından geçirdi ve nefes verdi.
" Öyle istiyorsan öyle olsun ." diyerek kapıyı çarptı. İçeride büyük bir enkazda kalan kadınla beraber .
Flash back son
O günden bu yana 5 yıl geçmişti. Şimdi evli ve mutluydu.
Son bir kez görüp konuşmak istiyordun. Ona demen gereken bir kaç şey vardı. Mesela özür dilemek gibi önünde olan enkaza bakarken arkadan gelen ayak sesi ile oraya döndün.
Karşında gördüğün kişi tanıdık siması ile burada oturan arkadaşındı.
" Buraya yıllar sonra niye geldin?" dediğinde kahkaha atıp bazı şeyleri haykırmak istedin ama susarak düşündün.
" Sadece yeni ev yapmışlar mi diye bakmaya geldim." dediğinde derin nefes veren arkadaşın ezgi yanına yaklaştı.
" O gelmeyi bırakalı 3 yıl oldu. Daha da ne arabası bu sokaktan geçti ne de bu yollardan." dediğinde güldün.
" Zaten kurduğu bir yuvası var . Onu bozacak kadar aciz bir kadın değilim. Sadece diyecek bir kaç sözüm var ondan sonra zaten Amerika 'ya geri döneceğim." dediğinde ezgi elini sırtına koydu ve yavaşça okşadı.
" Hadi boşver evine git . Üşüme buralarda . Geçmiş sadece bir Çakmaktır onu yakarsan sen de yanarsın. Söylemek isteyeceklerini bir kağıda yazıp bana verirsin gelirse görürsem ona ileteceğim söz." dediğinde gülüp kafa salladın ve arabana doğru ilerledin.
" Her şey için teşekkürler ezgi." dediğinde ezgi güldü ve el salladı.
Yarın vereceğin mektup için eve gider gitmez kağıt kalem ve güzel bir tükenmez kalem aldın.
Masana oturdun ve yazmaya başladın.
" Öncellikle hangi yüzle yazdığımı sorgulama sadece oku istersen eşine de okut burada geçmişteki yaralardan bahsetmeye gelmedim.
Seni bırakalı 5 yıl oluyor . Koskocaman beş yıl, o kapıyı çarptın ve sende hayatımdan o gün çıktın. Belki de iyi ki çıktın diyebilirim. O sene yurt dışına çıktım, yeni ev tuttum , kendime yeni bir düzen oluşturdum. Bunlar banane diyebileceğin şeyler ama okumaya devam et lütfen tam üç yıl her şey güzel gidiyordu, ya da öyle düşünüyordum. Arada hastanelere girip testler veriyordum. Bunu orada bir sistem zannetmiştim. Ta ki son ayda bana kan kanseri teşhisi koyarlarken. Aile genlerinde olan bir hastalıkmış ve evreye girmesiyle vücudumu sardı. İyi ki biz olmamışız. Bunun bir tedavisi yok çünkü,her türlü seni yarı yolda bırakacaktım. Her türlü..
Ağzımdan,burnumdan, kulaklarım çeşitli her yerimden kan geliyor. Ölüme bir adım daha yaklaşmışken son 6 ay kalmışken sana bir özür borçluyum. Hayatının en güzel yıllarını aldım diye .. belki ama benim en güzel yıllarımdı. Yazmayı pek sevmem bilirsin ama bunları yazarken bunu göze alarak yazdım.
Senden istediğim bir şey yok sadece seni affettim sen de beni affet .
Özür dilerim
Hoşçakal Necip uysal
Sevgilerle Melisa anar
Aradan 8 ay sonra
Necip evine gelen postalara bakarken eski tanıdık bir adresten gelen postayı görünce yavaşça kağıdı açtı.
İçeride tanıdık yazı ile hafif gülümsedi. Veda mesajı olduğu çok belli olan satırlarda arada durakladı . Bazen de nefesini tuttu.
Son yere geldiğinde göz yaşlarını tutamamıştı ve gökyüzüne bakıp şunu fısıldadı "affetim seni ." derin bir nefes vermesi ile aklına gelen işime mesaj atmaya karar verdi.
Elinde olan mektubu cebine koydu ve telefonundan ezgi'ye mesaj attı.
Gitti mi?
Gideli çok oldu..
Biraz da hüzün,biraz da keder
Hayat bu kadar değil mi?
