Bir Mucizenin Hikayesi ☆

Günaydın Hayat...

Camdan içeri giren ve tam olarak yüzüme çarpan güneş sayesinde güzel uykum sıcakla bölünmüştü. Sırtımı dönmek istedim ama bacaklarımı hareket ettiremediğim için denememe bile gerek yoktu, en iyisinin Figen abla gelene kadar olduğum yerde doğrulabileceğim kadar doğrulup beklemek olduğu çok açıktı. Zor da olsa yerimde biraz doğrulmayı başardım. Mahallemiz hiçbir zaman işlek bir sokak olmamış, hiçbir sabaha gürültü ve ses içinde uyanılmamıştı. İşte bu sabahlar da onlardan biriydi. Yattığım odanın kapısına üç kere hafifçe vuruldu ve içeri Figen abla girdi;

-  Nasılsın tatlım, bir ağrın sızın varmı?

- Teşekkür ederim Figen abla, gayet iyiyim. Lütfen sen beni fazla düşünme, en yakın zamanda kalıcak bir yer bulacağım.

- Öyle laf mı olur, saçmalama lütfen. Tabiki burda istediğin kadar kalabilirsin.

- Teşekkür ederim Figen abla ama senin de durumunu biliyorum. Benim burda uzun süre kalmam demek senin için büyük bir sorun. Biliyorum, lütfen saklamaya ve nazik davranmaya çalışma.

- Elimde olsa sana burda sonsuza kadar bakardım biliyorsun ama Selim bir ay sonra burada olacak. Neler yapabileceğini sende biliyorsun. Neyse, ben sana kahvaltı getireyim.

Figen abla son cümlelerini kurarken çoktan ayağa kalkmıştı, ağladığını belli etmemeye çalışıyordu ama bunun için çok geçti. Selim abinin bir ay sonra geleceğini söylemişti ama Selim abiyi biraz tanıdıysam bir ay boyunca evinden uzakta olmazdı. Genelde eve gelir, Figen ablanın o yokken çalışıp biriktirdiği tüm parayı içki ve kumara yatırır, para bitince de onu döver ve evi terk ederdi ama hiçbir zaman evi bir ay boş bırakmazdı. Sanırım benim bu evde kalmak için dört günüm vardı. Ben nereye gidebileceğimi düşünürken kapı çaldı, ayak sesleri Figen ablanın kapıya doğru hızla ilerlediğini ve kapının başında bir süre beklediğini işaret ediyordu, sanırım Selim abinin gelmiş olmasından endişelendi. Daha sonra kapının açılma sesiyle birlikte bir fısıltı başladı. Ne yalan söyliyim, bu çözemediğim fısıltıdan dolayı bende gerilmiştim. Bir iki dakika sonra kapı kapandı ve Figen abla tekrar benim yattığım odaya girdi, elinde bir kutu vardı. Elindekini bana uzattı ve bunu bana dünkü iki gençten siyah saçlı ve iri yapılı olan kişinin getirdiğini söyledi, ardından odadan ayrıldı. Muhtemelen kutuyu Efe getirmişti. Figen abla kutuyu verir vermez odadan çıkmıştı ve bende gelen kutuyu hemen açmaya koyulmuştum, içindeki telefonu elime aldım ve bir de not olduğunu farkettim; " Selam Selin, telefonun kırıldığı için sana bu telefonu gönderdim. İçinde bizim telefonlarımız var. Hiçbirimizi aramaktan çekinme," yazıyordu. Rehberi açtım ve dört numarayla karşılaştım; Yiğit, Ege, Efe ve Demir. Demir kim? Sanırım karşılaşmanın nasip olmadığı o dördüncü arkadaş... Ben telefonu kurcalamakla uğraşırken kapı tekrar çalmıştı, sanırım gene Efe gelmişti. Figen abla ne ara kapıya gitti takip edemedim ama gelenin Efe olmadığını çok geçmeden anladım. Anlaşılan bu evde dört gün bile duramayacaktım, kapıdan gelen sert ve kaba konuşmalar beni korkutuyordu. Selim abinin kapıya yumruk attı, muhtemelen gene içip gelmişti ve para istiyordu:

- Tabi para olmaz, kim bilir hangi adamlarla nerelerde yiyorsun o kadar parayı. Pislik seni!

- Yeter artık Selim, içerde misafirim var yapma lütfen. Yok işte para falan. Lütfen...

Figen abla sözlerini bitirmeden Selim abi ona vurmuştu bile. O anın verdiği korkuyla oturduğum yerden çığlıklar atmaya ve bağırmaya başladım. Selim abi benim bağırışlarımdan dolayı yattığım odaya geldi. Ben daha fazla bağırmaya ve yardım çığlığı atmaya başladım. Tam o sırada kapı sertçe çaldı, Figen abla kapıyı açmış olmalı ki içeriye büyük bir hızla Efe girdi. Selim abinin üzerine atladı ve yerde büyük bir mücadele başladı. Çok geçmeden polislerin siren sesleri tüm mahallede yankılanıyordu. Büyük ihtimalle yukarı çıkarken polisleri aramıştı, Selim abi tutuklandı ve Figen abla ifade vermek üzere karakola gitti. Evde sadece ben ve Efe kalmıştık, ikimizde susuyorduk. Sessizliği bozma görevi yine bana düşmüştü: