For You... /KawaBoru

¢

Ertesi sabah sanki alacaklı varmış gibi çalınan kapıyla uyanmıştık. Uyanmaman için hemen yataktan kalksam bile senin de uykun dağılmıştı ve peşimden kapıya kadar gelmiştin.

Uykumdan uyandığım için huysuz halimle kapıyı açtım. Belki de son görmek istediğim kişi karşımdaydı. Hayır, aslında en çok görmek istediğim kişi.

''Mitsuki,'' Dedim sesimden duygularım net bir şekilde anlaşılırken. ''Ne bok işin var burada?''

''Boruto,'' dedin yüzüme bile bakmadan. ''Konuşabilir miyiz?''

''Canına mı susadın sen?!'' Üstüne yürüdüğümde refleks olarak bir adım geri kaçmıştı. ''Kaybol şimdi sikmeyeyim belanı!''

''Kawaki, sakin ol.'' Kolumu tutup beni tekrar içeri çektiğinde itiraz etmedim. ''Ne duruyorsun orospu evladı?! Toz ol!'' Diye bağırdım Albino piçin yüzüne.

''Boruto ile konuşmak için geldim.''

''Seni var ya sikerim çocuk!'' Yüzünün tam ortasına bir yumruk patlattığımda beni hemen tekrar içeri çekmiştin. ''Kawaki!''

''Zaten içimde kalmıştı bu piçi dövememek! Bırak da ağzını yüzünü yumurta gibi kırayım!''  Kolumu senden kurtardığımda tekrar tutmuş ve işaret parmağını yüzüme doğru sallamıştın. ''Ben şimdi dışarı çıkıyorum. Derdi neyse öğreneceğim. Sen de sakinleşeceksin.''

''Gidip de ne yapacaksın, barışacak mısın eski sevgilinle?!'' kendi kendime sinirle soluyordum. İçimde sanki sen hariç herkese karşı yıkıcı bir nefret ve öfke var gibiydi.

Karşı komşu kapısını açıp bize seslendi. Kedileriyle yaşayan tipik bir yalnız ev hanımıydı. ''Kapayın çenenizi artık! Aile yaşıyor bu apartmanda!''

''Teyze senin ailen Kayseri'de!'' Diye karşılık verdin sende sinirlenerek. ''Burası da tek odalı stüdyo daire apartmanı! Aile falan yok!''

''Sizin gürültünüzü falan çekemem! Gidin evinizde halledin sorununuzu!''

''Sizde gidin artık barışacak mısınız sövüşecek misiniz öpüşecek misiniz benden uzakta yapın.'' İçeri girdiğim gibi kapıyı üstten ve alttan kilitledim. 

Neden yani anlamıyordum! Tam da her şey yolunda giderken neden Mitsuki denen albino amcık ortaya çıkmak zorundaydı ki?! Ve Boruto neden gitmişti ki?! Ondan ayrılalı üç hafta bile olmamıştı ve her şey üst üste gelmişti. Aniden Mitsuki'ye olan aşkı alevlenebilirdi. Hiç şaşırmazdım. Beni bıraksaydı da ağzını yüzünü kırsaydım, taşaklarına da Boruto son bir tekme atsaydı her şey harika olurdu. Mitsuki buraya tabiki de özür dilemek için gelmişti! Boruto da saf gibi hemen konuşmaya razı olmuştu.

Sinirden zonklayan kafamın ağrısının geçmesi için kendimi koltuğa attım ve gözlerimi yumdum. Biraz kestirsem belki iyi gelirdi.

---------------------------------------

Bu sefer de zile ardı ardına basılmasıyla neredeyse sıçrayarak uykumdan uyanmıştım. Sinirden köpürebilirdim bile. Günüm bok gibi geçiyordu.

Kapıyı açtığımda karşımda göreceğim kişi kim olursa olsun bağırıp sinirlenmeye hazırdım ama beklemediğim kişi Sarada'ydı.

Ağlayarak üstüme atladığında hemen kardeşime sarıldım. ''Kawaki... Sen... Ben... Ka-kardeş...''

''Shh...'' Dedim Sarada'yı susturarak. ''Biliyorum. Senden bir gün önce öğrendim. Zaten iki taraftan da kardeş değiliz. Sasuke benim babam değil, dayım.''

''Nasıl yani?'' Dedi geri çekilirken. Sarada'yı elinden tutarak koltuğa çektim ve yan yana oturduk. Olayı ona da özetledim.

''Tanrı'm...'' Dedin söyleyecek bir şey olmadığında. ''Öyle işte.'' dedim başka bir şey diyemeyeceğim için.

''Sen benim abimsin. Ne olursa olsun.''

''Tabiki de öyleyim küçük sıçan.'' Sarada'yı gülümsetmek için burnunu iki parmağım arasında sıkıştırdım ve iki yana salladım. ''Şüphen olmasın. Ölene kadar abin olarak başına bela olacağım.''

Sarada kıkırdadı ve kafasını omuzuma yasladı. Telefonum belirli aralıklarla titremeye başladığında cebimden çıkararak mesaj atan kişiye bakmıştım. Boruto'ydu.

Boo: Kawaki,

Boo: Konuşabilir miyiz?

Boo: Barışmadık tabiki de sen sormadan söyleyeyim.

Boo: Beni aldattığı için vicdan azabı çektiğini söyledi ben de onu çoktan atlattığımı söyledim. Bir daha da birbirimizle konuşmamaya karar verdik. Sonra babam aradı ve beni eve çağırdı.

Boo: Şuan eski evimin karşısındaki parktayım. Gelebilir misin?

Sarada'ya mesajları okutunca doğruldu ve rahatça kalkmam için gerekli mesafeyi verdi. ''Hadi koş. Bende... Arkadaşıma giderim kalmak için. Sonra haberleşiriz.''

''Burda kal,'' Dedim ayağa kalkarak. ''Koltuğu istediğin gibi hazırlayabilirsin.''

''Teşekkürler,'' Dedi ve o da ayağa kalkıp yanağımı öptü. ''Duşa giriyorum.''

''Tamamdır.'' anahtarımı cebime attım ve telefonumu da elime aldım. Kılıfı çıkardığımda arkasında iki yüzlük olduğunu görmüştüm. Eh, İstanbul pahalılığı ile belki oraya kadar taksiyle gidebilirdim.

Kapıdan çıkarken mesaj attım.

Kawaki: Yoldayım.

:) Ahahahahahahahahaha