Yılanların Gölgesi

31.Bölüm

"Her yer birden onun için karardı.Etraftaki ışıklar,sesler ve daha fazlası.. Hepsi siyaha bürünmüştü.Yanına yaklaştı,ne yapacağını bilmiyordu.Eğildi nabzını yokladı, atmıyordu..
Karşısında duran cansız bedeni ne yapacağını düşünürken arkasından gelen birinin ayak seslerini duydu.Arkasını döner dönmez başında sert bir darbe hissetti ve yere yığıldı."

"Merak etme Lal, intikamını aldım..."

(6 AY ÖNCE..)

Kazadan sonra tam olarak bir ay geçti.Güzel bir tatil yapmayı planlarken her şey birdenbire mahvolmuştu.O günden geriye sadece kötü anılar kaldı..

Ceyhun merdivenleri ağır ağır çıkarak kapıya doğru yürüdü.Derin bir nefes alarak kapıyı tıkladı.Bekledi,bekledi ve yine bekledi.Her gün olduğu gibi bugünde kapıyı açmamıştı.Kafasını kapıya yasladı, konuşmaya başladı.

"Eren, kardeşim.Ben bugün yine geldim, gelmeye de devam edeceğim.Sen ordan çıkana kadar her gün geleceğim.Duydun mu beni? Her gün geleceğim.."

Ceyhun kafasını kapıdan kaldırıp umutsuzca kafasını salladı ve merdivenlerden inerek evi terk etti.Dışarı çıkıp yürümeye başlarken telefonu çaldı.

"Efendim, birazdan ordayım."

Ceyhun telefonunu kapatıp hızlı adımlarla yürümeye başladı.Yürüdüğü sokağın sonunda kendisine doğru gelen taksiyi durdurup bindi.

"Hastaneye gidiyoruz."

Ceyhun hastaneye geldiğinde taksinin kapağını kapatır kapatmaz içeri doğru koştu.

"Melis!"

"Ceyhun! Gelebildin sonunda."

"İşlerim vardı, çok mu beklettim seni?"

"Yok, bekletmedin.Sadece kendi başıma sürekli aynı köşede durmaktan,beklemekten sıkıldım."

"Hayatım, beklemek zorunda değilsin.Bunu kaç kere söyledim sana.Eğer bir gelişme olursa doktor bize haber verir zaten."

Melis başını çevirip, yoğun bakım ünitesine baktı.

"Beklemek zorundayım Ceyhun.Onu yalnız bırakamam."

Ceyhunda başını çevirip üniteye baktı.Kolunu Melis'in omzuna attı ve ikisi yoğun bakım odasına doğru yaklaşmaya başladı.Lal karşılarındaydı.Aralarında sadece bir duvar vardı.

"İyileşecek bunu sen de biliyorsun Melis."

"Ne zaman? Yarın mı? Bir hafta sonra mı? Yoksa bir ay sonra mı ha? Ne zaman? Baksana haftalardır aynı yerde yatıyor.Hepimiz iyileştik, ayağa kalktık ama Lal hâlâ aynı yerde."

"Kötüsünü düşünme, biz hafif atlattık kazayı ama Lal  bizim kadar şanslı değildi."

"Ne zaman şanslı oldu ki zaten?"

"Bak bakayım bana.O gözyaşlarını siliyorsun.Lal ağlamanı değil, güçlü kalmanı isterdi değil mi?"

Melis başını sallayarak gözyaşlarını sildi ve geri çekilerek sandalyeye oturdu, bakışlarını Lal'in odasından ayırmayarak konuşmaya başladı.

"Yine açmadı kapıyı değil mi?"

"Ne?"

"Eren... yine açmadı değil mi?"

Ceyhun Melis'in yanına yürüyerek duvara yaslandı.

"Açmadı ama bir gün açacak biliyorum..."