Artystka✔

JEDEN

Może nie jestem kimś wartym uwagi, bo kto będzie się przejmował zwykłą Cherrie Adamson z Londynu, która do niczego w życiu nie doszła i nie dojdzie?

Dokładnie pamiętam dzień, w którym to wszytko się zaczęło. Dziewiętnasty sierpnia. Moja mama wtedy nagle weszła do pokoju kiedy malowałam zachodzące słońce. Wspomnienie z wakacji na Barbadosie. Właśnie nakładałam warstwę różowego barwnika, gdy powiedziała:

-Nie możesz już więcej malować. Nie wolno ci.

Na początku myślałam, że żartuje, ale cztery dni później, dwudziestego trzeciego sierpnia, wieczorem farby, płótna i pędzle spłonęły wraz ze wszystkimi dziełami. Nie zachował się ani jednen obraz.

Wiele razy próbowałam się dowiedzieć dlaczego to zrobiła, ale nigdy nie uzyskałam odpowiedzi. Oczywiście zawsze byliśmy dziani, ale brakowało mi odwagi, aby pójść do sklepu i kupić nowe artykuły. Sześć nocy spędziłam na płakaniu do poduszki i dopiero tej wymyśliłam jak mogę ją ukarać. Bo przecież nikt by nie chciał dziecka ogarniętego depresją, prawda?

Upłynęło siedem dni. Dzisiaj jest trzydziesty sierpnia, za dwa dni rozpoczyna się rok szkolny. Rano zrealizowałam swój plan.

Tata zawsze trzymał żyletki na półce w łazience. Na pewno nie zauważy zniknięcia jednej z nich. Starannie wyryłam na swoim lewym nadgarstu kontury czerwonej jaskółki. Ptak jeszcze trochę ocieka krwią, ale krwawienie stopniowo ustępuje. Wbijałam ostrze trochę za mocno.

Czy bolało? Nie, nie bolało. Może odrobinę. Jakie to dziwne zabijać ból innym rodzajem bólu.

Są blizny, które się nie zagoją. Polubiłam tą jaskółkę. Chcę, żeby pozostała na moim ciele już na zawsze. Przypomina mi o tym co moja rodzicielka uczyniła dziewiętnastego sierpnia.

Siadam na swoim łóżku, owijam nadgarstek w bandaż i starannie zakrywam długim rękawem. Mam dziwne uczucie w palcach. Oby wkrótce minęło.

__________

Zaczęłam nie do końca jak chciałam, ale wyszło chyba nawet nieźle.

Dziękuję, że zajrzeliście;)

Czytasz=komentujesz