Yedi Gün Son Nefes

-4-

Keyifli okumalar...

***

Giraj

Gerginlik her hücremden taşarken zeminde sektirdiğim ayağıma elini koyan Ursa'nın varlığı ile duraksadım. Kendime hakim olmak için irademi son zerresine kadar zorlarken dizimin üzerindeki solgun ele baktım.

Tek sorun yaşayan ben değildim.

Oturduğumuz alanda kalan kişi sayısını gözden geçirmek için başımı kaldırdım. Altı kişi.

Altı kişi kalmıştı. Yaşadığımız Köken Sistemi 12'nin en büyük dezavantajı Sağlık Konutu'na olan uzaklığıydı. Yaşam Alanı'ndaki yakınlık sıralamasına göre aylık kontrol için kabinleri kullanmamızı sağlayan bir sisteme tabiydik.

Bileğimdeki saate bakıp dişlerimi sıktım. Günün bitip Yaşam Alanı'na dönmemiz için bir saat kalmıştı.

''Bugünden nefret ediyorum.'' diyen Ursa'yı duymazdan geldim. Beklemeye başladığımız andan beri her geçen saate bu cümleyi tekrarlamaya devam ediyordu. Son bir saat içinde aynı şeyi on kez söylemişti.

Ama ona katılmamak elde değildi. Kontrol sırasında giymem için verilen kıyafetler tenimi sıkıyormuş gibi nefesim daralıyordu. Sol bileğimdeki kişilik çipinin üzerine parmaklarımı bastırıp ''Ben de.'' dedim.

Aslında Aylık Kontrol Günü diğer günlerden farklı değildi. Aynı şekilde uyanıp yapmamız gerekenler için Yaşam Alanı'ndan çıkar, yemeğimizi yer, nerede bulunmamız gerekirse orada bulunurduk. Yönetim Bölgesi'nin belirlediği planlama saatinde Sağlık Konutu'na gelip kontrol için kabinlere girer sonra rutin düzenimize geri dönerdik.

Bekleme sıramızda yer alan diğer çocuklara baktım. Hepsi sakin ya da sıkılmış görünüyordu. En fazla tepki veren kişiler Ursa ve bendim.

Çocukluğumdan beri her ay yaşadığım bu gergin durum çok da nadir değildi. Sistematik bir yapıya sahip kontrol günleri bazı insanların psikolojik reaksiyon vermesine neden oluyordu. Bir çeşit içsel biyolojik saat alarmı olduğu hakkında açıklamalar vardı.

Sebebini tam olarak kavrayamasam da Ursa ve ben bunun kurbanıydık. Gerçi kurban demek yanlış olabilirdi. Ne de olsa çözümü vardı.

Kontrol sonrası bizi yatıştırmak için ilaç verip durumu hallediyorlardı. Fakat kontrolden önce sistemimize karışan yabancı maddeler değerlendirme aşamasında sorun yarattığından bu işkenceyi çekmek zorundaydık.

Sağ tarafımda oturan Ursa tısladı. ''Bugünden nefret ediyorum.'' Başımı sesin sahibini görmek için çevirdim. Benden iki santim daha uzun olan bedeni kambur duruyordu. Sanki saatlerce koşmuş gibi ter içindeydi. En kötüsü de sivri suratı solgunluktan hastalıklı bir yeşil tonuna dönmeye başlamıştı.

Benden daha kötü durumda olduğu kesindi.

Geçmek bilmeyen yirmi dokuz dakikanın sonunda kontrol kabininin girişindeki panele bileğimi tarattım. Kapı açılıp beni değerlendirmemi yapacak görevlinin oturduğu masaya ulaşmam için yönlendirdi.

Bu aşamada ayakta durmamın gerekmesi sinir bozucuydu. Bedenimi ve tepkilerimi inceleyen görevli kadının kaşları havalandı. Ardından tek kelime etmeden önündeki filopiyi incelemeye başladı.

Kabine girerken tarattığım çipin verileri çoktan ekrana aktarılmış olmalıydı.

Her ay başında kontrol ettirmemiz gereken bu minik cihaz, gömüldüğü bedenin sahibi hakkında Yönetim Bölgesi'ne gerekli bilgileri sağlıyordu. Tek yapılması gereken bir görevlinin kontrol sonu onayını verip her şeyin yolunda olduğunu doğrulamasıydı.