"Bana âşıksın." dedi kıkırdayarak. "Ölüm olsan bile sadece beni öldürebilirsin, ben de seni. İkimiz birbirimizi."
Yarım bir nefes verdim. "Âşığım demedim Artemis."
"Âşıksın, âşık..." tırnaklarını ensemde gezdirdi, kızıl saçları burnuma değiyor ve yü...
Çok hızlı bir giriş yaptığım kurgunun ilk bölümü sizlerle. Biraz kafanız karışacak gibi olacak ama okudukça kurguyu anlayacaksınız. 🖤
Keyifli Okumalar!
Kordhell - Murder In My Mind
⭐️⭐️⭐️ OY VERMEYİ UNUTMAYIN! ⭐️⭐️⭐️
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
⚰️
1. EFRUZ'UN ZAMANI DOLDU
Omurga dikliği.
Onursuzların olmadığı hâlde sergilediği, onura sahip olanların ise göstermeye gerek duymadığı insani terim.
Bazı omurgalar kırılmak için var edilirken bazıları tutmayan bir çift bacağa rağmen dik durmayı becerirdi.
Yani omurga dikliği bir ameliyat ile olmazdı, içten gelirdi.
Benim omurgam dikti fakat eğmek için bir hamle yetiyordu. Buna rağmen omurgamı dik tutmaya çalıştım ve bekledim. Mutluluğu, umudu, aşkı... bazen ise ölümü.
Eskidendi bu beklemeler. Gelmediler. Hiçbiri. Hiçbir şey.
17 yaşımda beklemekten sıkıldığım için bulunduğum delikten, dünyamdan çıkarak başka deliklerde saklanmaya karar vermiştim. Şimdi saklandığım gibi.
Dehliz.
Saklandığım deliğin adı Dehliz'di. Kehanet defterime özenerek yazdığım paralel evrenin bir şehri.
Kalın parmaklarıma doladığım neredeyse bitmeye yakın olan izmariti, metalik renge çalan zemine atarken nikotinden kalan son zehri soludum. İzmariti öldürüp öldürmemek arasında takılı kaldım birkaç saniye. Yangın çıkması bir ihtimaldi fakat mühim değildi, içeride ben de yansam sorun olmazdı.
Beden bana ait değildi ne de olsa.
Yere attığım sigara ise 19 yaşımın pek tekin yollardan geçmediğinin imzasıydı. Son günümü yaşıyordum. Aklım, Alice Harikalar Diyarına kaçmışçasına dağınıktı.
Ah hayır... 19 değil. 27 yaşındaydım.
Riske atmadan, izmariti; bebek mezarı kavramını tam anlamıyla karşılayan 46 numara klasik ayakkabılarımla bir böceği ezer gibi ezdim. Ayaklarımda ölen cızırtı, kolumdaki; umudumu sağ tutmama sebep olan saatin tik taklarına karıştı.
Son 22 dakika diye fısıldadı saat.
Altı ayım tek bir kalemde çöp olması için son 22 dakika. Başa sar, acı çek ve yeniden yaz. Ara sıra, kendimi arafa sıkışan bir pinhan gibi hissetsem de bunu bile isteye yapan yine bendim.
