"Bana âşıksın." dedi kıkırdayarak. "Ölüm olsan bile sadece beni öldürebilirsin, ben de seni. İkimiz birbirimizi."
Yarım bir nefes verdim. "Âşığım demedim Artemis."
"Âşıksın, âşık..." tırnaklarını ensemde gezdirdi, kızıl saçları burnuma değiyor ve yü...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
11. YAPBOZUN SON PARÇASI
KARACA'DAN.
İçtim. Sızdım. Kavga ettim. Kaçtım. Arkama bir kez dahi bakmadım, geçmişi görmeyi reddettim. Reddedersem, olmamış gibi yaşamaya devam ederim sandım.
Hiç ölmemiş, öldürmemiş; hiç ihanet etmemiş gibi.
Ve bunların hepsini yaparken sadece diğer insanları taklit ettim. Bir faninin hayatını rol biçtim kendime.
Yemek yiyorlardı yaşamak için, yedim.
Babam sigara içiyordu sinirlerini yatıştırdığı için, sigara içmeye başladım.
Arkadaşlarım kızlarla takılıyordu, kızlar yanıma geldiğinde hoşlanıyormuş gibi yaptım.
Kızlar beni öpüyordu, onları öptüm.
Günce isteklerini dile getiriyordu, onun istediği gibi yaşaması için para kazanmaya başladım.
Yaşamak için... yaşamak için, her şeyi taklit ettim.
Can verdim, can aldım. Şifa buldum, şifa dağıttım. Annemi de taklit ettim.
Oysaki her hayat, bir taklitten ibaretti. Yürümeyi öğreniyorduk, yemek yemeyi, günah işlemeyi, kalp kırmayı... hep birilerinden gördüklerimizi taklit ediyorduk.
On üç yaşıma kadar dünyada yalnızdım, taklit edilecek bir şeyler görememiştim. Yaşamanın dahi rolünü yapmamıştım. Çünkü ölmek için yaşıyordum.
