"Bana âşıksın." dedi kıkırdayarak. "Ölüm olsan bile sadece beni öldürebilirsin, ben de seni. İkimiz birbirimizi."
Yarım bir nefes verdim. "Âşığım demedim Artemis."
"Âşıksın, âşık..." tırnaklarını ensemde gezdirdi, kızıl saçları burnuma değiyor ve yü...
Okunma sayımız, okuyanımız gittikçe artıyor... ilginiz için çok teşekkür ediyorum.
Fakat okunma arttıkça yorum sayısı artmıyor. Yani okuyoruz ve beğeniyoruz, biliyorum. Ama yorum yok.
Sanki yazdığım o paragraflar boşa gitmiş gibi hissediyorum...
Gidip bir önceki bölüme bakın, 10 bin kelimelik bölümün içerisinde son paragraf hariç tek bir yorum yok.
Bu durum doğal olarak heves kırıyor. Bu yüzden son çare olarak sınır belirlemeye karar verdim. Sınır geçilince bölümü atacağım. Ve lütfen yorumlarımız satır aralarına gelsin. 💅🏼
⭐️ SINIR ⭐️ 250 YORUM - 150 OY
Lana Del Rey -Yosemite
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
6. ÖP YA DA ÖLDÜR
Caddeye dağılan güven parçaları tenime batmaya başladı.
İnsanlar ve bizler, ezelden beri hep birilerinin peşlerinden koşardık. Onlara kendimizi inandırmak ve sevdirmek için çabalardık. Buna alışmıştık.
Hiç kimse kendini sevemiyordu bu yüzden başkalarının kendilerini sevmesini istiyordu.
Fakat sevilmeyecektik.
Ne annemiz ne babamız ne de yabancılar bizi sevmeyecekti.
Bu dünyanın bir kanunuydu, bu kanıyı kabullenenler kabuklarına çekilerek çevresindekilerden uzaklaşıyordu, yalnızlaşıyordu. Bu durumun farkında olmayanlar ise öylece yaşayarak ölümü bekliyordu.
Şanslılar hariç, biz hariç.
Her ikizin ruhunun bölüştüğünü düşünüyordum. Adrian ile ayrı bedenlerdeydik fakat ruhlarımız birdi.
