Find sense

12. Wiedziałem że te grzeczne to największe psychopatki.

Jechaliśmy już 2 godziny, jednak ani ja, ani on nie odezwaliśmy się nawet jednym słowem. Myślałam o wszystkim co stało się dzisiejszego dnia. Moja głowa była przepełniona myślami i sprzecznymi uczuciami.
"W końcu jesteś tak bezużyteczna że rodzice muszą podejmować za ciebie decyzję nawet o tym jak się dziś ubierzesz. Dałem ci trochę zabawy a ty wyobraziłaś sobie chuj wie co. Nie moja wina że jesteś naiwna i dajesz sobą pomiatać, laleczko."
Jego słowa odbijały się echem w mojej głowie i mimo że bardzo starałam się je zagłuszyć to nie byłam w stanie tego zrobić.

Niestety nie tylko słowa Williama nie dawały mi żyć, również konwersacja z Jamesem mieszała mój pozorny porządek. Wszystkie słowa które padły podczas tej rozmowy otwierały mi coraz mroczniejsze drzwi w postrzeganiu Williama. Bałam się tego że zechcę do nich pójść i zobaczyć co skrywają.

- Rozmawiałaś z Jamesem.- rzucił zachrypniętym głosem.

- Mhm.

- O czym? - zapytał na pozór obojętnie jednak wiedziałam że ciekawi go odpowiedź.

- O tobie.

- Rozwiń wypowiedź.

- Nie widzę takiej potrzeby.- powiedziałam obojętnie i ułożyłam się wygniej na fotelu zamykając oczy.

- Ale ja widzę, on i tak mi powie.- rzucił pewnie.

- To twoje największe życiowe osiągnięcie, czy co? - zapytałam znudzona i próbowałam zasnąć wsłuchując się w piosenkę "Only love can hurt like this-Paloma Faith"

- I tell myself you don't mean nothing, but what we got cannot hold on me? But when you're not there, I just crumble. I tell myself that I don't care that much. But I feel like I'm dying till I feel your touch. Only love, only love can hurt like this. Only love can hurt like this. Must have been a deadly kiss... only love can hurt like this. Say I wouldn't care if you walked away, but everytime you're there I'm begging you to stay. When you come close I just tremble. And everytime, everytime you go, It's like a knife that cuts right through my soul. Only love, only love can hurt like this. - wsłuchiwałam się w głos artystki zasypiając. William chyba coś do mnie mówił jednak nie byłam w stanie zrozumieć co dokładnie.

"Powtarzam sobie, że nic dla mnie nie znaczysz...
I że to co mamy nie ma nade mną władzy... Gdy cię nie ma po prostu się rozpadam... Powtarzam sobie, że nie zależy mi aż tak, lecz czuję jakbym umierała póki nie poczuję twego dotyku.
Tylko miłość, tylko miłość potrafi tak ranić. Tylko miłość potrafi tak ranić.
To musiał być śmiertelny pocałunek bo tylko miłość potrafi tak ranić..
Mówię, że miałabym gdzieś gdybyś odszedł, lecz zawsze, gdy tu jesteś błagam byś został.
Gdy się zbliżasz zaczynam drżeć i za każdym razem, za każdym razem gdy odchodzisz jest tak jakby nóż rozcinał moją duszę...
Tylko miłość, tylko miłość potrafi tak ranić"

                               ***

Przebudziłam się słysząc rozmowy dobiegające z dołu, otworzyłam oczy i chwilę zajęło mi przeanalizowanie co się dzieje. Byłam w domu, w swoim łóżku, a doskonale pamiętam że zasnęłam w samochodzie. I to w nie byle jakim samochodzie, zasnęłam w aucie Williama.

Spokojnie Clarissa, zapewne Max zaniósł cię do pokoju, nie panikuj.

Zeszłam na dół i popatrzyłam na rodziców pijących kawę przy stole, usiadłam obok nich i nalałam sobie wody.

- Śniadanie masz w kuchni.- uśmiechnęła się mama na co jedynie przytaknełam.

- Ostatnio w naszym mieście wykryto nielegalne wyścigi, strach pomyśleć co jeszcze kryje te miasto.- powiedział mój ojciec przeglądając gazetę.