Niezależnie od wszystkiego

Rozdział XV „TAJEMINCE"

HAWKINS, INDIANA 1986

Całe szczęście, ale po niedługim biegu udało nam się znaleść miejsce, gdzie mogliśmy się schować przed tymi ptaszyskami. Wszyscy wcisnęliśmy się pod głaz i obserwowaliśmy odlatującego stworzenia.

– To jaki mamy plan? – zapytała Robin i zerknęła w naszym kierunku.

– Najpierw opatrzę ranę Steve'a, a później coś wymyślimy, aby wrócić do domu. – mruknęłam i spojrzałam w stronę Harringtona, który wyglądał jakby miał zaraz zemdleć. Szybko podbiegłam w jego stronę i pomogłam mu się utrzymać na nogach. – Steve, oprzyj się albo usiądź, jak ci wygodnie.

– Dobrze się czuję... – szepnął zmęczonym głosem, ale oparł się głową o kamień i wziął głęboki oddech.

– Czujesz się chyba tak samo dobrze, jak ja gram w koszykówkę. – burknęłam pod nosem i delikatnie zaczęłam dotykać skory wokół jego rany. Starałam się nie robić mu dużej krzywdy, ale słyszałam, jak głośno wypuszczał powietrze z ust.

– Ale ty nie nie umiesz grać...

– Widzisz, czyli obydwoje właśnie skłamaliśmy. – mruknęłam i pomogłam mu zjechać na ziemię. Zerknęłam w kierunku reszty i każdy starał się czyś zająć, ale Robin cały czas nerwowo zerkała w naszym kierunku. – Kurwa, nie jest dobrze Steve.

– Ja się lepiej odsunę... – szepnęła Robin i zrobiła kilka kroków w tył. – Nie lubię widoku ran, krwi i...

– Eddie, weź Robin, aby na to nie patrzyła. Nie chcemy, aby ona jeszcze nam tu zemdlała. – powiedziałam, a Munson kiwnął głową, że rozumie i odciągnął ją kawałek od nas

– Narazie zrobię ci prowizoryczny bandaż, ale to zawsze coś. – szepnęłam i oderwałam sobie dół od koszulki. Nie było to najbardziej higieniczne, ale to był jedyny sposób, aby chociaż narazie zahamować krwawienie. – Wrócimy do domu, to znajdę coś lepszego i się tobą zajmę, dobrze?

– To nie boli, aż tak bardzo, jak wyglada. – oznajmił Steve, a ja zaśmiałam się cicho pod nosem i zaczęłam delikatnie rozciągać materiał, aby udało mi się zawiązać go wokół jego tułowia.

– Jesteś bardzo słabym kłamcą, Steve. – zauważyłam i uśmiechnęłam się delikatnie w jego kierunku. Harrington starał się odwzajemnić gest, ale było widać, że przychodziło mu to z dużą trudnością. – Okej, a teraz złap się mnie i podnieś się delikatnie, ale powoli, abyś nie zrobił sobie krzywdy.

– Jasne, mamo.

Przekręciłam oczami i zaczęłam delikatnie podnosić go, abym mogła wygodnie i dobrze założyć mu prowizoryczny opatrunek. Steve stanął na wpół zgiętymi nogach i złapał mnie za ramiona, a ja zbliżyłam się do niego, aby móc go obwiązać.

– Może trochę zaboleć, ale na to też zaraz coś poradzę, tylko musisz wytrzymać. – szepnęłam i schyliłam się delikatnie. Czułam przez cały czas jego wzrok na sobie, gdy opatrywałam mu ranę, ale nie miałam chwili, aby spojrzeć w jego kierunku. Musiałam oczyścić umysł i przygotować się na wszystko, co zaraz się stanie. – Jest okej? Nie za mocno związałam? Albo za słabo?

– Nie, jest okej. – powiedział i pomógł mi wstać. Oparłam swoje dłonie na jego klatce piersiowej i poczułam, jak on bierze głęboki oddech. – Do wesela się zagoi.