I stared at my boyfriend in front of me. Nakangiti siyang nakatanaw sa akin habang nagbabasa ako.
I lift my eyebrow and he laughed. Kinuha ko ang earphone na nasa tenga ko at tumayo.
"I'm going to the bathroom." I said. He just smiled and followed me. Hindi ko naman siya iiwan. Siya nga 'tong nang iwan e'. I smile sadly. Hanggang kailan ako masasanay na nadiyan siya?
"Dito ka lang. After this ,I will go home na." He just stared at me. I shrugged. He didn't speak. I just laughed.
After I get inside of the comfort room, I grabbed the tissue inside my bag.
Umupo ako sa toilet. Hindi ko talaga gustong mag CR. May gusto lang akong ilabas.
Hinawakan ko ang mukha ko at naramdamang basa iyon. I wiped my face. Bumuntong hininga ako. Nandiyan pa kaya siya sa labas?
Lumabas na ako at ng nakitang wala siya ay bumuga ako ng hangin. This scenario. Paulit-ulit na lang. Nakakapagod.
"I always see you. Anywhere I go. Bakit mo kasi ako sinanay.." I whispered.
Our memories. Our laughs ,bonds, hugs, the moments that we're still together. It will remain in my heart. Kahit hindi ko siya kasama personally. Kahit hindi ko siya makausap. Kahit hindi ko siya mahawakan. Alam ko na nandiyan siya ,tinatanaw ako habang nakangiti.
He died at a young age and I think I can't move on.
