𝐖𝐡𝐢𝐭𝐞, 𝐥𝐢𝐤𝐞 𝐲𝐨𝐮𝐫 𝐩𝐢𝐚𝐧𝐨 -completed-

¹²۫ ּ ⋆𝐈𝐭'𝐬 𝐟𝐢𝐧𝐚𝐥𝐥𝐲 𝐨𝐯𝐞𝐫

درحالی که کمرش رو نوازش میکرد، بوسه هایی متعدد روی موهای مشکی رنگش میذاشت‌.

"پس منم اون اوایل که یه کراش بزرگ روت داشتم صبح ها بلند میشدم و یه رز سفید با یه کاپ قهوه میگرفتم و میذاشتم جلوی در خونه‌ات."

"توی این یه هفته نوشته هایی که به قهوه میچسبوندی برام خیلی بی معنی بود."

"برای خودمم بی معنی بود."

یونگی به حالت نشسته دراومد و به سمت مو طلایی برگشت.

"دیگه هیچوقت نرو؛ باشه؟"

جیمین با اطمینان سرش رو به طرفین تکون داد و جواب داد:

"قول میدم که نرم؛ قول میدی بمونی؟"

"قول میدم."

مو مشکی با لبخند محوی گفت و جیمین چند بار به قسمت خالی تخت ضربه زد و یونگی با کمال میل به جای قبلش برگشت.

...

"تو یه بد بوی به تمام معنایی!"

"بچه بازی در نیار لطفاً!"

جونگکوک با بیچارگی گفت و یونجون انگشت سبابهٔ دست راستش رو بالا اورد.

"یک؛ اگه میخوای چیزی به ته نگم باید یه قرار با بلوبریم برام ترتیب بدی."

انگشت وسطش رو بالا گرفت و با انگشت اشارهٔ دست چپش روی ضربه زد.

"دو؛ باید جلوی جمع تهیونگ رو ددی صدا کنی."

چشم های جونگکوک گشاد شد و از بدبختی خودش داد خفه‌ای کشید.

"و سه! باید بهم بگی چطوری مخ هیونگم رو زدی."

جونگکوک با شنیدن این سوال لبخندی خبیثی زد و با چشمای خمار شده‌اش به یونجون خیره شد.

"روی سوبین کراش داری."

جمله‌اش خبری بود، ولی یونجون که حالا رنگ به رخ نداشت جواب داد :

"چی؟ نه! معلومه که نه! کی همچین چرت و پرتی گفته؟"

"جلوی چشمات رو بگیر پسر؛ خیلی زود احساساتت رو لو میدن."

لب های مو صورتی به پایین خم شد و کنار جونگکوک روی تخت نشست.

"آخه.. نمیدونم!"

"میتونی حسی که بهش داری رو برام توصیف کنی؟"

"وقتی میخنده نگاهم ناخودآگاه سمتش میچرخه؛ توی مراسم خاکسپاری پدر مادرش انگار والدین خودم رو از دست داده بودم یا مثلاً وقتایی که سولار پیش خودم و خودش میمونه حس خانواده بهم دست میده؛ یه جورایی منو یاد خونه میندازه. یه مکان امن برای موندن.. موندن توی آغوشش."

با لبخند محو تمام جملاتش رو توی ذهنش مرتب کرد و با صدایی ضعیف زمزمه کرد.

"میفهممت؛ قرار رو برات جور میکنم، ولی نه خلوت دوتایی! قراره امروز توی جمع بهش اعتراف کنی و تو هم در عوض این قرار هیچی از چیزایی که اشتباه شنیدی به تهیونگ نمیگی."