EJDERİN UYANIŞI (+18)

11.Bölüm "İnfaz"

Merhaba yeni bölümle geldim 🥳🥳
Uzun bir ara oldu değil mi? Ama size güzel bir bölümle geldiğimden emin olabilirsiniz. Bu arada bu bölümde biraz daha hikaye ile ilgili yararlı bilgiler  vereceğimden emin olun. Ayrıca okunmamızın artmasına çok sevindim ama kimse bölümleri oylamıyor ya da yorum yapmıyor bu yüzden çok üzülüyorum bundan dolayı diğer bölümü atmak için sınır koyuyorum en az 100 oy ve 300 yorum yapmanızı istiyorum .

Beren'in ağızından

Tam karışımdaydı.

Elleri ile yüzünü sıvazlıyordu. Turkuaz gözleri hüzün ile çevrelenmişti. Yaydığı enerji sadece korkuydu.

İliklerine kadar korkuyordu .Her şeyden  korkuyordu...  peki ben nasıl bunu anlayabiliyordum?

Çünkü artık varlıkların enerjilerine hissetmeye başladın Beren...

Yavaş adımlarla altın parmaklıklara yaklaştım.
" Çağın!" Diye ağızımdan küçük bir çığlık çıktı.

Çağın, kavuşturduğu ellerini çözerek bana doğru döndü ve beni görür görmez gözleri kocaman oldu.

İşaret parmağını kaldırarak

" Be-Beren !" Dedi bağırarak .
Daha fazla beklemeden altın parmaklıklara koştum ve önünde dikildim. O ise hemen ayaklanmış önümde dikilmişti aramızda sadece altından parmaklıklar vardı.

Ellerini altın parmaklıkların arasından geçirip yüzüme dokunmaya başladı. İstemsizce gözümden bir damla yaş aktı.

O iyiydi...
Benim aksime demekki oradan çıkabilmiş.

" Be-Beren sen yaş-yaşıyorsun!"
Nefes nefese kalmış bir şekilde bana bakıyordu .
Tek kelime bile edemedim sonra birden ellerini benden çekti

" Hayır , hayır bu gerçek olamaz ! Bunlar hep o Vitali'nin oyunları değil mi? Beni delirtmeye çalışıyor değil mi?"

Çağın hızlı bir şekilde geri geri kaçtı ve elleri ile kafasını tutup bir ileri bir geriye gitmeye başladı. Kendi kendine mırıldanıyordu.

Kendimden emin bir şekilde doğruldum ve gözlerimi gözlerinin içine çevirdim.

" Ben gerçeğim Çağın! Ben yaşıyorum. Sen delirmedin!"

Çağın'ı hemen bu parmaklıkların ardından çıkarmam lazımdı.

" Çağan gel elimi tut seni buradan çıkaracağım." Dedim hızlı bir şekilde.

" Hayır sen gerçek değilsin! Beynimin bana oynadığı bir oyundan ibaretsin!"

" Hayır ben gerçeğim! Kendine gel! Kimse sana oyun oynamıyor . " Dedim sinirle elimi uzatarak ona doğru uzanmaya çalıştım. O ise benden bir kaç metre öteye kaçtı.

Bana inanmasını sağlamak için fısıltıya karışık bir şekilde bağırdım
" Küçükken bahçeye gömdüğümüz şeyi unuttun sanırım Çağın?"

O an bana şok olmuş bir şekilde dönmüştü. Enerjisi o kadar hissediliyordu ki. Etrafında yeşil bir ışık olduğunu görüyordum. Peki bu yeşil ışık neyi temsil ediyordu? Büyük ihtimal Şaşkınlığını...