Ertesi günün tam bir facia olmasını bekliyordum fakat daha Jungkook'u bile görmemiştim.
Öğle vaktine yaklaşmıştık ve kahvaltıda onu görmemiştim, üstüne öğlene kadar ki olan ortak derslere de girmemişti. Tüm gece onu beklediğim için benimle uğraşmasını beklerken hiç görememek doğrusu şaşırmıştı.
"Bir yerlerde bağırarak benim adımı seslendiğini hissettim."
Arkamdan gelen sesin ardından omzuma atılan kolla gelen kişinin Jungkook olduğunu anlamıştım.
"Sadece bir kere normal bir hareketinin olmasını beklerken kendime haksızlık yapıyorum sanırım."
"Hayatım ne var şimdi, neye sinirlendin?"
Kaşlarımı çattım. Kolunun altından çıktım. İnsanlar bize bakıyordu. "Jungkook sen ciddi misin?"
Sırıttı. "Aşk olsun, ne zaman ciddi olduğumu gördün?"
Ben de sırıttım. "Dün gece."
Yüzündeki sırıtış yerini hafif öfke belirtilerine bıraktı. "Haklıyım sinirlenmekte. Başka insan mı kalmadı örümceğin yanına gönderecek, manyak bu adam."
"Haklısın, ama nereden bilebilir senin örümcek fobin olduğunu?" dün gece olanlar bir bir zihnime düşmüştü. Taehyung söylememe gerek olmadığını söylemişti. Pekala, bunu içimde tutmak biraz zor olacaktı ama halledecektim.
"Oraya herhangi bir birinci sınıf öğrencisinin gitmemesi gerektiğini düşünüyorum Yoongi. O koca örümcek eğer etrafı ateşe vermeseydim büyük ihtimalle beni akşam yemeği yapacaktı."
Yüzümü buruşturdum. "İğrençsin."
Oldukça ciddi görünüyordu. "Hayır şaka yapmıyorum, ciddiyim. Daha onunla konuşurken etrafındaki onlarca örümceklerden biri arkamızdan ağ atarak bizi yapıştırdı. Örümceklerden o kadar korkarken nasıl hissettiğimi düşün."
Haklıydı, oldukça zor olmalıydı onun için.
"Üzgünüm, hiç aklıma gelmemişti."
Tekrardan eski gülümsemesini yüzüne takınarak önüne geldiğimiz büyük salona girdi.
