-As the world caves in-

00| SS United States

|Dinsdagmiddag|

Matthy's POV:

"They started building her on the 8th of February and she was launched on the 23rd of June the next year. She sailed for years, though she retired in 1969. She's been resting since then, but she hasn't been scrapped yet and she won't be for a long time. I'm talking about the beautiful SS United States! She has been fixed and she's ready to get back to work after 53 years." De man in de video blijft maar lullen, maar omdat ik niet honderd procent van mijn focus erbij kan leggen, versta ik niet alles.

"Dus als ik het goed begrijp," begint Koen, ik pauzeer de video en kijk opzij om hem aan te kijken. Rob rijdt momenteel, we zijn onderweg naar Amsterdam. Rob rijdt heen en Roel rijdt terug, normaal rijd ik in plaats van Rob, maar hij stond erop dat hij ging rijden. Dus nu zit ik achterin naast Koen, aan de andere kant van hem zit Milo en voorin op de bijrijders stoel zit Raoul, "gaan we varen op een schip dat voor 53 jaar heeft stilgelegen?" Ik knik om zijn vraag te beantwoorden. "Dat kan toch niet veilig zijn! Roel, wat een kut idee was dit van jou zeg." Hij zakt onderuit en slaat zijn armen over elkaar, alsof hij een klein kind is die z'n zin niet heeft gekregen. "Straks varen we nog tegen een ijsberg aan! Oh, oh, oh, ik zie het al gebeuren!" Hij verplaatst zijn handen en legt zijn voorhoofd in zijn handpalmen. "Wie wordt mijn Jack? Want ik ben dus mooi niet van plan dood te gaan, een van jullie doet dat maar. Ik ben Rose, mij niet gezien."
"Rustig, Koentje. Er gebeurt heus niks." Zacht leg ik mijn hand op zijn knie, hij kijkt op en we hebben voor kort oogcontact. Voor even verdrink in zijn mooie, bruine ogen, maar ik weet mezelf snel te herpakken. Voor ik nog wat kan zeggen, onderbreekt Milo mij.
"Ah nee joh, en zo wel, dan hebben we wel goede content. Ik bedoel, wie wil er nou niet kijken naar Robbie die verzuipt!" Dit laat Koen weer lachen en ook ik kan mijn lach niet inhouden.

"During her speed trials, she sliced through the waves at an astonishing 38.32 knots a.k.a 44 miles per hour!" Vertelt de man van de video. Wat is hij saai zeg. De enige die dit echt interessant vindt, is Raoul, waarschijnlijk. Echter is Raoul in gesprek met Robbie en krijgt hij er niks van mee, anders had ik het wel weer geweten; dan werden we volgedrukt met allemaal feitjes.
"Kan iemand Googlen hoeveel 44 mijlen per uur is?" Zegt Milo, terwijl hij de video in mijn handen op pauze drukt. Voor even ben ik stil, terwijl ik de som in mijn hoofd vorm.
"Doe gewoon 44 x 1,609344." Ik wil de video weer op play drukken, maar mijn hand wordt tegen gehouden.
"Doe dan gewoon bla bla bla," Milo imiteert mijn stem, "gast, ik heb geen rekenmachine ingebouwd in mijn hoofd zoals jij dat hebt. Hoeveel is dat dan?" Nogmaals ben ik stil, maar deze keer om de vraag uit te rekenen.
"70,1 kilometer per uur of zoiets. Afgerond is het in ieder geval 70,1. Dit is klas 4 niveau, Milo." Milo rolt zijn ogen naar mij, ik weet nu al dat Anton hier dat stukje van Robbie in gaat editen, dat stukje waarin hij zegt dat ik een 'kut, chemische, tyfus studie' heb gedaan. Zacht grinnik ik even in mezelf, voordat ik de video weer aan zet.

"Though, when she was in service she most of the time reached 35 knots. That is 40 miles per hour." Ik pauzeer de video en reken gelijk de som weer uit. 40 x 1,609344... Ongeveer 65.
"Dat is dus 65 kilometer per uur, Milo." Met een geïrriteerde en verveelde blik kijkt hij mij aan, voordat hij de video weer aan zet. 
"Nerd."

"Remember; she is an Oceanliner, not a Cruise ship. The point of an Oceanliner is to get from point A to point B, you'll most likely start in Amsterdam, then you'll go over the Atlantic Ocean straight to Philadelphia, America." Onze reis duurt vijf á zes dagen en we zijn van plan om dan nog een paar dagen in Amerika te spenderen om vervolgens weer naar huis te vliegen. "She was designed to be 45,400 tons, but she ended up being 47,264 tons. This caused a slight commotion, but in the end everything was perfectly fine. She is 990 feet tall, that is 302 metres." Tering groot ding dus.
"Bijna net zo groot als m'n zwans." Lult Koen erdoorheen, ik grinnik zacht. Wat een mongool.
"She has 12 decks and most of them have been made watertight." Ja, beter zijn de meeste waterdicht. Ik wil niet in een of andere Titanic situatie komen. "She is able to take almost 2.000 passengers, 1,928 to be exact. Next to that, she's also able to take 900 crew members with her, that is almost 3.000 people in total! It is around 400 less than Titanic could, though. So even though the big U is bigger than the famous 'unsinkable ship,' she can take way less people with her." En zo zeurt de man nog even door. Ik weet niet wat saaier is; Raouls feitjes of deze vent die maar zeurt en zeurt en zeurt.

"Hè, hè. We zijn in de Amsterdamse haven." Zucht Rob opgelucht wanneer hij de auto parkeert. Ik tuur het raam uit en kijk naar het water, het schip is inderdaad bizar groot. En 't is ook druk hier. Heel druk. Een kleine zucht ontslipt mijn lippen. "Nou, nou, Matthyas. Even blij doen, we zijn er eindelijk." Gelijk staat mijn blik op de brunette, maar ik reageer verder niet. "Goed, uitstappen dan maar en onze bagage en zo pakken?" Zonder dat iemand nog wat kan zeggen, opent hij zijn deur en stapt hij uit. Hij heeft er duidelijk zin in. Ik hoop maar dat er geen fans zijn, of in ieder geval niet van die vreselijke simps.
"Waar haalt hij die energie vandaan? Net een puppy." Mompelt Koen, ik knik om te antwoorden, want in tegenstelling tot Robbie heb ik even geen energie om blij en druk te doen.
"Robbie is enge daggoe." Lacht Milo, wat mij dan wel weer laat lachen.

Met de bagage in mijn hand en de jongens aan mijn zij, lopen we richting het schip. "Tyfus, dat ding is echt groot!" Is alles wat Rob zegt, Koen grinnikt en staat alweer klaar om een opmerking te maken. Voordat hij daar de kans voor krijgt, laat Raoul zijn koffer staan, slaat hij zijn arm rond Koens middel en legt hij een hand op zijn mond.
"Shh, shhh. We weten wat je wil zeggen, maar dat betekent niet dat je het ook moet zeggen." Koen kijkt met een wat bozige blik omhoog. "Je kan m'n hand wel gaan likken, Koentje, maar je weet dat dat mij vrij weinig boeit." Met een gespiegelde blik kijkt Raoul terug. 
"Jwa, mwaar juh moewt gewoohn losmaten." Robbie, Milo en ik lachen om het hele gedoe. Koen is echt een mongool, maar Raoul ook, wat soms voor bizarre, maar komische situaties zorgt. "Hwou je bwek, Matt." Koen kijkt mij aan, ik weet niet waarom hij specifiek mij uitkiest, maar hij doet het wel en hij kijkt bozig, alsof het mijn schuld is.
"Ikke?" Verontwaardigd kijk ik hem aan. "Ik doe niks." Hij rolt zijn ogen en weet zich uit Raouls armen te trekken. "Nou doorlopen, we moeten op tijd op die boot zitten, want deze wacht niet op ons, Koen. Normaal als je te laat bent is het nog wel oké, dat kunnen we oplossen, maar dit niet. Dus hup, opschieten." En dat is wat we doen; we lopen door en komen op het schip. Eerst hebben ze nog allemaal checks gedaan, maar dat was zo over.

"Oké, we hebben kamers 29, 30 en 31." Zegt Roel, terwijl ik de camera op hem richt. We staan al op het goede dek en we staan vlak voor onze kamers. "We hebben natuurlijk een kamerverdeling nodig," hij pakt 5 kaarten uit zijn zak. Speelkaarten. Bankzitters speelkaarten om precies te zijn, "dus, Milo, als jij zo vriendelijk zou willen zijn om de eerste te pakken." Milo doet wat er gevraagd wordt en pakt er eentje. "En? Wie is het?"
"Ons Robje." Knikt hij, terwijl hij de kaart aan Rob geeft. "Dus, Rob slaapt in 29?"
"Mhm, samen met," hij houdt de kaarten weer voor Milo. Hij pakt er nog eentje en draait hem naar Roel, "Milo." Kamer 29 is dus voor Rob en Milo. Raoul overhandigd Milo de sleutels en Milo gaat naast Rob staan.
"Gadverdamme, moet ik samen met die stink Rob in een bed slapen." Ik grinnik zacht, terwijl Rob Milo een por geeft.
"Alsof jij zo lekker ruikt, vieze gutser."

"Koen," Raoul draait zijn handen richting Koen. Ik volg alles met de camera, "wie slapen er in kamer 30?" Koen pakt twee kaarten en draait ze naar de camera.
"Eyy, rimduo in een kamertje, heuyy!" Lach ik, terwijl ik inzoom op de kaarten. Ondanks dat ik absoluut geen problemen heb met een kamer delen met Koen, had ik liever een kamer voor mezelf gehad. Gewoon een plekje waar ik even tot rust kan komen zonder de jongens om me heen. Even de prikkels laten gaan. Voorgaande vakanties deden we dat wel altijd, maar nu niet. Ergens vind ik het ook wel weer chill om met Koen een kamer te delen; als er iets is, kan ik altijd met Koen gaan praten. Daarbij, misschien is dit wel dé vakantie om verder achter onze gevoelens te komen. Officieel zijn Koen en ik niks, maar we zijn ook niet niks. We kloten een beetje rond samen en tot nu toe voelt dat geweldig. Hij zit constant vast in mijn gedachten en zorgt voor vulkaanuitbarstingen aan vlinders. Dus misschien is dit wel de perfecte plek en tijd om onze gevoelens uit te vogelen.
"Dat betekent dat ik een kamer voor mezelf heb. Nou, ik weet wel wat ik elke avond ga doen." Er staat een grote grijns op Raouls gezicht, wat een viespeuk. 
"Gadverdamme, Roel." Gniffelt Koen. Hij spreekt mijn gedachten uit, alsof hij ze had gelezen. Ondertussen pakt hij onze kamersleutel aan van Roel.
"Hoezo 'gadverdamme,' die man heeft ook gewoon zijn behoeftes." Gelijk film ik Milo, maar al snel staat de lens weer op Roel.
"Ja, ik heb ook mijn behoeftes. Laat mij gewoon lekker elke avond in stilte lezen, Koen."

We openen onze deur en droppen onze spullen, het is gelijk te zien dat het schip gerestaureerd is, maar dat de stijl van het interieur nog hetzelfde is gebleven. "De spullen in deze kamer zijn net zo oud als Raoul, wat de fuck." Roept Koen uit, ik giechel een beetje en begin mijn spullen op te ruimen.

Zondag komen we als het goed is aan in Amerika, dus ik moet een paar nachtjes het bed met Koen delen. Zo erg is dat toch niet?