-As the world caves in-

02| Food reviews

|Woensdagavond - 18:30|

De eerste nacht in het schip was vreselijk. Het is niet dat ik zeeziek ben, maar de golven zorgden er wel voor dat ik vreselijk heb geslapen. Althans, in het begin kon ik niet slapen, daarna heb ik heerlijk geslapen.

"Koen?" Fluisterde ik, hij reageerde niet. "Koen, ben je nog wakker?" Fluisterde ik deze keer wat luider. Hierdoor draaide hij zich op zijn andere zij en lagen we oog in oog met elkaar.
"Wat is er, Matt?" Hij fluisterde ook, ook al was er geen reden meer tot fluisteren, omdat we allebei wakker waren.
"Ik kan niet slapen." Ik hoorde hem zacht grinniken, waarna hij iets dichter naar mij toe schoof.
"Ik ook niet, maar we moeten het toch proberen." Mijn adem stokte toen ik zijn vingertoppen op mijn borstkas voelde. "Het is ook erg koud, vind ik." Ik had het alles behalve koud, mijn wangen begonnen ook te gloeien. "Heb jij het niet koud dan?"
"N-Nee." Zijn vingertoppen gleden over mijn ontblote borstkas heen richting mijn schouder. Ik had geen shirt aan, alleen een broek, omdat ik het zo warm had. Koen aan de andere kant had een broek en een shirt met lange mouwen aan. "Maar ik wil je best warm houden." Waar deze zelfverzekerdheid vandaan kwam? Geen idee. Koen en ik hadden nog niet zolang een 'relatie,' als ik het zo kon noemen, dit was een van de eerste keren dat we echt samen in bed lagen op niet vriendschappelijke manier.
"Hoe?" Ik antwoordde zonder woorden te gebruiken; ik sloot hem namelijk in mijn armen en knuffelde hem. Hij lag hierdoor met zijn lichaam tegen de mijne aan, overal waren explosies van vlinders in mijn buik. "Oh." Zijn antwoord klonk niet heel positief en ik voelde hoe hij weer bij me weg bewoog. Althans, zo voelde het, maar hij trok zich juist bij mij weg, zodat hij op mij kon gaan liggen. "Is dit ook oké?" Hij sloot zijn armen rond mijn lijf en ik kon niet stoppen met glimlachen. Ik voelde op dit moment van alles. Ik voelde me net een verliefde tiener, omdat hij mij zoveel liet voelen.
"Meer dan oké, Koentje..." Mijn buik kriebelde en mijn huid tintelde. Mijn hoofd maakte overuren, maar ik vond het niet erg, omdat elke gedachte over hem ging.
"Mooi zo. Welterusten, Blondie."

De rest van de dag verliep vrij normaal, beetje dezelfde routine als de afgelopen weken; doen alsof Koen en ik niet iets hebben en alles nog hetzelfde is als twee maanden terug. Vandaag hebben we veel gevlogd. We gaan een miniserie maken; 'Bankzitters op zee.' Het is een beetje hetzelfde concept als de Bankzitters Benidorm serie; gewoon wij die mongolen zijn en op vakantie gaan, alleen dan op zee. Momenteel zitten we aan een tafel in het restaurant, we hebben allemaal iets nettere kleren aangedaan dan dat we daarstraks aanhadden.

"Mensen," begint Koen. Gelijk ligt mijn aandacht bij mijn roodharige 'vriendje,' "we zijn dus in een all-you-can-eat restaurant op het schip en we gaan nu food reviews doen, want waarom ook niet? We beginnen met Milo." Hij wisselt zijn blik van de camera naar Milo. "Milo, vertel, wat heb je en hoe smaakt het en wat voor een cijfer zou je het geven?" Koen doet net alsof hij een microfoon vast heeft en hij verplaatst de 'microfoon' van onder zijn eigen mond, naar die van Milo.
"Spareribs met friet." Vertelt Milo hem, met een paar frietjes in zijn mond. Voor een keer heeft hij een normale portie genomen.
"Enneh, is die saus daar," Robbie wijst naar een bruin, druiperig sausje dat op Milo's bord ligt, terwijl Koen de 'microfoon' naar Robs mond verplaatst, "toevallig stroop?"
"Geen idee, daar komen we maar op een manier achter." Koen verplaatst de 'microfoon' weer naar Milo's mond. Ondertussen haalt Milo zijn vinger door het sausje, waarna hij hem 'sensueel' aflikt. Oftewel, hij kijkt heel zwoel in de camera en likt zijn vinger af, terwijl hij half stuk gaat en z'n lach moet inhouden. "Hm," hij haalt zijn vinger weer uit zijn mond, "ja, ja, het is stroop." 'Stroop' zegt hij natuurlijk weer op de meest mongoolse, maar iconische manier ooit. Ik schaam me kapot, maar ga tegelijkertijd helemaal stuk, ondanks dat het helemaal niet zo grappig is.

"Ah joh, toe nou, Milo. We zitten hier in een net restaurant en jij gaat 'stroop' roepen?" Ik geef hem een zachte tik op zijn schouder, waardoor hij juist harder begint te lachen. Ondertussen heeft Raoul de camera neergelegd van het lachen.
"Houd alstublieft uw volume op een normaal volume." Zegt een van de mensen die hier werkt, ik bied mijn excuses aan aan de man en draai me daarna naar Milo. Hij gaat nog erger stuk dan dat hij al deed. Ook ik moet er eigenlijk wel om lachen.
"M-Maar wat voor cijfer geef je het?" Stottert Koen, die nog steeds luid lacht.
"Toch wel een 8, denk ik."