-As the world caves in-

09| Blondie

|Zaterdagmiddag - 13:30|

Vannacht zijn we met een ander schip opgehaald. Ik was eerst een beetje sceptisch erover, ik bedoel ons vorige schip is ook gezonken, waarom zou deze niet zinken? Maar uiteindelijk ben ik toch maar meegegaan. Koen werd opgehaald door de EHBO en daar lag hij de rest van de nacht, ik was eerst van plan de hele tijd wakker te blijven, maar uiteindelijk viel ik toch in slaap. Helaas mocht ik niet mee de EHBO ruimte in, ook kregen we niet echt kamers, dus ik ben in slaap gevallen tegen Raoul aan in een loungezaaltje in de eerste klas van cruiseschip Silver Dawn. Om negen uur moest iedereen het schip verlaten, Koen werd opgehaald met een ambulance en ik ging mee. Milo, Raoul en Robbie zijn later naar het ziekenhuis gebracht. En nu zit ik al een hele poos te wachten tot we naar binnen mogen bij Koen.

Zodra ik een dokter Koens kamer uit zie komen, sta ik gelijk op van mijn stoeltje. "Is he okay?" Is het eerste wat mij ontslipt. De vrouw glimlacht klein en knikt.
"He is, he has a small concussion, further he has some trouble breathing, but that's something that has to pass with time. We can't change anything about that. He also has a broken wrist, but that is fixable and we'll do our best to fix it." Een grote glimlach verstrekt zich over mijn gezicht. Er is minder mis dan dat ik dacht. Veel minder mis.
"Can we go to him?" Ik wil hem zien, ik wil hem knuffelen en aanraken.
"Yes, but one person at the time." We knikken begrijpelijk en onderling is het al snel besloten dat ik ga zonder dat we überhaupt woorden hebben gebruikt.

Ik loop met de dokter mee en word een kamer ingeleid. Koen ligt daar op een bed, zijn arm heeft verband eromheen en een mitella. Op zijn hoofd zit een grote plek, daar heb ik vannacht zijn haar uitgeveegd. In de tijd dat ik moest wachten heb ik alles proberen te verwerken en heb ik veel nagedacht over alles, maar eigenlijk kwam ik telkens uit op dezelfde conclusie; Koen is een soort van oké, ik ben gelukkig.

"Hey." Zeg ik zacht, terwijl ik naast hem kom zitten op een stoel, echter pakt hij mijn hand en trekt hij me lichtjes naar zich toe. Wel gaat het wat moeilijk, hij is uitgeput en zwak.
"Kom hier." Voorzichtig schuift hij een beetje op. Voor een momentje twijfel ik, maar toch besluit ik bij hem in bed te klimmen. Ik sla mijn arm om hem heen en hij gaat gelijk dicht tegen me aan zitten. Het is stil, maar wel comfortabel stil. Gewoon hij en ik en niemand anders.

Ik hoor hem zachtjes schokkerig uitademen, waarna hij mijn hand vastpakt met zijn niet gebroken hand. "Ik hou van je," zegt hij zwak. Zijn stem is zacht en lichtjes gebroken, waarschijnlijk omdat zijn stembanden 'bevroren' zijn geweest, "blondie."
"Ik hou ook van jou, Koen." Ik breng onze handen naar mijn lippen en druk een kus op zijn hand.
"Wat gebeurde er nou met het schip? Waarom zonk het?" Zacht zucht ik uit.
"Nou, er was een explosie. De stookruimte ontplofte, omdat het verschil tussen hitte en kou te groot was. De explosie zorgde voor een krater in de wand, waarna het schip begon te vullen met water. Langzaam aan begon ze te kantelen, tot ze op haar rechterzijde lag en toen zonk ze." Dit is wat mij is verteld, ik heb geen idee of het waar is, maar dit is de redenering die ik heb gehoord.
"Hm," hij gaapt, voordat hij verder gaat met praten, "je zou denken dat ze daar wel over na hadden gedacht, terwijl ze d'r aan het restaureren waren, niet waar, Blondie?"
"Mhm, ja, je zou denken van wel." Voorzichtig zakt Koen wat verder onderuit, waarna hij nog dichter op mij gaat liggen.
"Heb ik al gezegd dat ik van je hou? Want ik hou echt heel veel van je, Matthy, en ik wil je nooit meer kwijt." Mompelt hij. Hij is uitgeput, dat is aan alles te merken en te horen.
"Ja, dat had je al gezegd, Koentje, maar ik houd ook van jou. Ook heel veel en ik wil jou ook nooit meer kwijt. Je liet me echt schrikken vannacht, gekkie." Hij grinnikt zacht, waarna hij zijn ogen sluit.
"Oh ja?" Zijn duim streelt over de rug van mijn hand. Ik maak een instemmend 'mhm' geluidje. "Sorry..."

Weer is het even stil, totdat Koen zacht zucht en weer begint met praten. "Vind je het erg als ik... Nou ja..." Hij lijkt wel beschaamd om zijn vraag uit te spreken, ook al weet ik al wat hij gaat zeggen.
"Als je even gaat slapen?" Ik maak zijn zin voor hem af, hij knikt. "Tuurlijk niet. Lekker slapen, Koentje." Ik druk nog een snelle kus tegen zijn haar aan, waarna hij nog een 'welterusten' mompelt en al gauw in slaap valt.