-As the world caves in-

06| Eyes blue like the Atlantic

|Vrijdagavond - 19:00|

Gister hebben Koen en ik alles bijgelegd en hebben we voor het eerst echt gezegd dat we van elkaar houden. Sindsdien ben ik helemaal in de wolken en het maakt me eigenlijk vrij weinig uit of de jongens het weten, of wie dan ook. Het is niet alsof ik het van de daken zal schreeuwen, maar het echt geheimhouden ga ik ook niet meer doen. Dat is ook de reden dat ik zijn hand heb gepakt en op deze manier naar de eetzaal ben gegaan. Wat is dit nou, joh? Gaylords of zo?" Lacht Milo, zodra hij ons ziet. het beetje zekerheid dat ik had brokkelt heel snel af, totdat er vrijwel niks meer van over is. Voorzichtig laat ik Koens hand los, terwijl een onzeker gevoel mijn lijf vult. "Wacht, is dat ook waar je die zuigzoenen weghebt?" Beetje bij beetje legt hij de puzzelstukjes bij elkaar. "Jullie hebben geneukt?" Ik antwoord nergens op en ga gewoon op een van de stoelen zitten. "Nee, wacht, laat ik het anders zeggen; jullie hebben een relatie?" Raoul en Robbie zijn stil, wetende dat ze deze keer maar beter hun mond dicht kunnen houden voordat er weer een ruzie ontstaat, terwijl Koen naast mij komt zitten en Milo door blijft gaan.

"Ja." Is het enige dat Koen zegt, ik kijk terug naar hem en slik een beetje angstig. "Ja, dat klopt allemaal." Onder de tafel pakt hij mijn hand weer vast, ik voel hoe mijn wangen aan het gloeien zijn en ik schaam me eigenlijk een beetje. Niet voor het feit dat ik met Koen ben, maar voor het feit dat dit is hoe Milo het opvat. "Is dat erg? Heb je daar problemen mee?" Koen legt onze handen op tafel. Ik voel me gevangen en opgesloten, ik durf niet mee te praten hierover, ook al heeft dit ook met mij te maken. Het voelt alsof ik zit opgesloten in een ruimte, maar de muren zijn niet vaan steen. De muren zijn gemaakt van woorden en ze komen steeds dichterbij mij, totdat er geen ruimte meer is om te ademen.
"Ja, ik heb er problemen mee." Zachtjes bijt ik op de binnenkant van mijn lip, terwijl Milo en Koen aan het ruziën zijn. "Weet je wel wat voor effect dit kan hebben op de groep of op het kanaal?" Koen rolt zijn ogen en hij verstevigd zijn grip een beetje op mijn hand.
"Ja, dat weten we, maar weet jij wel wat Matthy voor mij betekent? Gun je het je beste vrienden niet om gelukkig met elkaar te zijn?" Zijn grip wordt steeds steviger en het begint nu een beetje pijn te doen.

"Koen..." Mompel ik, terwijl ik mijn hand uit zijn grip probeer te trekken. Echter heeft dit geen nut, hij heeft mijn hand vastgeklemd in de zijne.
"Jij bent ook zo'n misselijkmakend joch, Koen. Vieze homo." De ruzie zet voort en ik voel me zeer oncomfortabel. Ik wil vluchten, maar weet dat dat momenteel geen optie is.

"Koen, luister nou even..." Probeer ik opnieuw. Mijn hand doet ondertussen niet meer 'een beetje' pijn, het doet nu een stuk meer pijn. Mijn hand wordt fijn geknepen en Koen lijkt er niks van te merken.
"Ikke? Ik ben niet degene die zijn beste vriend uitscheldt voor geen enkele reden!" Tranen vormen in mijn ogen, deels van de pijn, deels van de druk die Milo en Koens ruzie mij geeft. De lucht in de kamer is op, de muren gemaakt van woorden drukken nu zich nu overal tussendoor. 

"Koen." Zeg ik deze keer wat luider, maar hij negeert me nog steeds. Ik weet niet of het met opzet gaat of dat hij het echt niet registreert, maar ik wil dat het stopt.
"Geen enkele reden? De reden is dat je niet nadenkt over de toekomst van Bankzitters! Je denkt alleen maar aan jezelf." Zegt Milo, terwijl hij opstaat. Uit boosheid slaat Koen onze handen een keer hard op tafel. De pijn die ik al voelde stopt en wordt vervangen door een snelle klap aan nog meer pijn, maar deze keer aan de zijkant van mijn hand.

"Koen!" Schreeuw ik er nu doorheen. Vrijwel iedereen heeft zijn focus op ons gelegd, ook de mensen van andere tafeltjes. Alle aandacht is op ons gericht en ik kan niet zeggen dat ik dat nou zo fijn vind. De tranen zijn gaan rollen en mijn adem is zwaar, omdat ik niet te hard wil huilen en alles binnen probeer te houden. 
"Wat!" Hij kijkt me aan en zijn blik gaat van boos naar bezorgd. "Wat is er?" Zijn stem beweegt mee met zijn blik, waardoor er ook een bezorgde toon in zijn stem zit.
"Ik snap dat je boos bent, maar je knijpt mijn hand fijn." Meteen laat hij mijn hand los. Het schuldgevoel is op zijn gezicht te zien.
"Sorry, sorry, sorry, het spijt me." Ik glimlach klein om aan te tonen dat het oké is, waarna ik mijn tranen wegveeg met mijn andere hand.