එයාට බබා හම්බවෙන්න ආවම එයලගෙ අම්මත් ඇවිත් ගෙදර නැවතුණා.එයා කබීර්ට ආදරේ කළා.ඒත් අවුකනයට කැමති වුණේම නෑ.
කබීර් කියන්නෙ වංශවත් බල්ලෙක්..ඒත් අවුකනයා කියන්නෙ මම යාලුවො එක්ක ට්‍රිප් එකක් ගිය වෙලාවක අවුකන පන්සල කිට්ටුව පාරක ඉඳලා අරන් ආව බල්ලෙක්. අවුකනින් ගෙනාව හින්දා ගේනකොටම කොල්ලො ඌට නම දාලා ඉවරයි.අවුකනයෝ කිව්වම ප්‍රතිචාර දක්වන්න ඌ පුරුදු වුනේ එදාමයි.
කබීර්ට තිබුණෙ චූටි කටක් වුනාට කබීර් හරි සද්දෙන් බිරුවා.කතා කරනවා වගේ කෑගහන කියවන එක කබීර්ගෙ පුරුද්දක්.අවුකනයට තිබ්බෙ ලොකු කටක්.ඒත් ඌ කිසිම දවසක ඒ කටින් කිසිම සද්දයක් කරලා නෑ.මොකද එයාට සද්ද කරන්න බෑ.එයා ගොලු බල්ලෙක්..ඔව්..අවුකනයා ගොලුවා.
ගොලු බල්ලෙක් ගැන කවදාකවත් අහලවත් තිබ්බෙ නැති මම අවුකනයට වැඩියෙන් ආදරේ කළේ ඌ ගොලු හින්දමයි.මොනවහරි දෙයක් කියන්න අඟවන්න ඕන වුණාම කෙලින්ම මූන දිහා බලන් ඉන්න අවුකනයගෙ ඇස්වල වචන තිබුණා.අදහස් ,උදහස් ,ආයාචනා වගේම සෑහෙන දිග කතාන්දරත් තිබුණා.
ඉස්සර නම් අවුකනයයි කබීරුයි දෙන්නම ගේ ඇතුලෙ හිටියා. මාත් එක්ක ස්කූටරේ රවුමක් දෙකක් ගියා. අවුකනයා තමයි ස්කූටරේ ගමන් යන්න කැමතිම හාදයා.
ඒත් එයා ආවට පස්සෙ මම නැති වෙලාවට අවුකනයට වෙනස් කම් වෙන බව අම්මා මට කියලයි තිබුණෙ. අපේ අම්මා සැරින් සැරේ අක්කලාගෙ ගෙදර යනවා.මගේ ගෙදර එනවා.එහෙම නැතුව අම්මා මගේ ගෙදරම හිටියනම් සමහර විට මෙහෙම වෙන එකක් නෑ.මොකද අම්මා කබීර්ටයි අවුකනයටයි වෙනසක් නෑ.
එයාගෙ හිත රිදවන්න අකමැති හින්දා වගේම අවුකනයා ගැනත් මට දුක හින්දා මම ගෙදර ඉන්න වෙලාවට කබීර්ට වඩා අවුකනයට ටිකක් වැඩිපුර සැලකුවා.එයා ඒකට හිනාවුණා.
"ගොලු බලු ඕනර්" එයා එහෙම කියලා හිනාවුණා.මම ඒක ගණන් ගත්තෙ නෑ.
එක දවසක් කබීර්ව අරන් එයයි මමයි පශුවෛද්‍ය කාර්‍යාලෙට ගිය අතරෙ අපේ ගෙට හොරු පැනලා තිබුණා.එයාගෙ රත්තරං බඩු හොරකම් කරලා තිබුණා.එයාටත් වඩා ඒ ගැන දුක්වුනේ එයාලගෙ අම්මා.ඒ වෙලාවෙ අවුකනයා ඉස්සරහ ගෙදරට ගිහිල්ලා දොරකඩට වෙලා බලාගෙන හිටියා කියලා ඒ අය කිව්වා.
