Jimin, sorunlu aile hayatıyla uğraşmaktan çok yorulmuştu. Üstelik homofobik bir anneyle yaşamak onu sandığından fazla zorluyor, kendini her seferinde buz pistine atarken buluyordu.
Ama bilmiyordu. Kafasını dağıtmak için konserde karşılaştığı, ona as...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
merhabaa, geç gelen bir bölüm olduğunun farkındayım. Bu sıralar biraz yoğundum ve açıkcası ilham perilerimle aramız pek iyi değildi. Bölüme başlamadan önce de yeni okuyucuların ve eskiden de yapılan bir kaç yoruma burada, anlaşılmayan bazı noktalara açıklık getirmek istiyorum.
Karakterlerin çoğu çocukluklarında kötü şeyler yaşamış insanlar. Hatta Taehyung'un yaşadığı şey bir travma. Jungkook ve Jimin'e bile travma diyebiliriz belki de. Bu yüzden yer yer tabiki sağlıksız, saçma kararlar verecekler. Onlardan sürekli bir şekilde normal davranış beklemek saçma olur. Belki bazınız yaşadı ya da yaşamadı. Fakat bilimse göre sevgisizlik en büyük travmadır. Sevgisiz büyüyen, hor görülen, tacize uğramış çocuklar bir eksikle büyürler.
Jungkook evet kötü şeyler yaptı; bunu hiçbir zaman inkar etmedim. Ki onun da zaten pişman olduğunu göreceksiniz. Böyle sahneler gelecek. Kendini iyileştirmeye çalışıyor. Kötü geçen çocukluğunu kendi elleriyle kapatmaya çalışıyor. Anlatmak istediğim şey aslında şuydu, evet kötülükler yaptı ama kendinin bile bilmediği sebepler vardı. Jimin ilk defa gerçekten sevildiğini hissettiğinde, Taehyung ilk defa kendini böylesine birini bıraktığında elbette tökezleyeceklerdi. Elbette hataları olacaktı ama böyle öğrenecekler. Öğrenmeleri için düşmeleri, yara almaları gerekiyor ki yeri geldiğinde dizlerinde ki yaralara bakıp tekrar aynı hataya düşmesinler.
Sanırım büyümek diyoruz buna. Yani ben öyle diyorum.
Jungkook'a kızmanızı kınamıyorum ya da jimin ve taehyung'a, sadece hareketleri çok saçma dendiği zaman onları yeterince iyi anlatamamış ve okuyucuya geçirememiş gibi hissettiğim için üzülüyorum. Umarım anlamışsınızdır beni.
buraya kadar okuduğunuz için de teşekkür ediyorum. İyi okumalar <3
Taehyung çocukluğunu hatırlıyordu. Kardeşini, annesini ve şeytanını. Hiç unutmamıştı ve unutmayacağını da biliyordu. Ama o şeytanı hayatından kovmak, def etmek onun elindeydi ve o bunun farkındaydı.
