Once Upon a Time in South Korea

Better This Way

*

TAO's POV

I roamed my eyes around the area. Dahil karamihan sa kanila ay busy sa training at yung iba, eh, hindi ko naman mahagilap, lumabas muna ako ng bahay. Nasa may garden ako ngayon at nakaupo sa isa sa mga upuan sa mini gazebo dun. Nabanggit na ba namin na may mini gazebo rito sa garden? Hindi pa? Now you know.

We just had our breakfast dahil late na kaming nagising. Madaling-araw na kaya kami nakauwi. Galing pa kaming Seoul, nu. But in fairness, everything was worth it. The songs in our Christmas comeback were all great. Lahat naman, eh. Hahaha. Kidding aside, maganda talaga. Full of emotions. Na-LSS nga ako agad. Lalo sa The Star. Marami akong rap parts dun, eh. Hahaha.

Sumandal ako sa upuan at nag-inat. Sakto namang lumabas ng bahay sina Baekhyun-hyung kasama ang trainee nito na si... Okay. Aalamin ko na ang pangalan nilang lahat. Yung trainees lang kasi ng fellow M members ang alam ko. Ah, pati nga pala yung trainee ni Suho-hyung, kilala ko na rin.

They both headed towards the gate. Aalis ba sila? May dala pang skateboard yung babae. They were even laughing. Last time I checked, badtrip pa si hyung rito. At least bati na sila, right? Ang laking issue rin kasi na yung mismong mag-partner, eh, hindi magkasundo. It was good to know na nagkakasundo na ang ilan sa amin.

Napaisip ako. Kami kaya ni Jrace, kelan magkakabati? Ilang beses na kaming nagkausap pero wala namang nangyayari. Kung hindi pa tungkol sa training, eh, hindi kami mag-uusap. No one dared to talk about the incident in the shop. If ever, for sure sa pagtatalo lang mauuwi ang usapan namin.

A thought crossed my mind. Eh, kung ako na lang kaya ang lumapit sa kanya para mag-sorry? Kahit naman na-offend niya ako, that doesn't mean na wala akong kasalanan. We were both responsible for what happened. Sabi ni Joonma, saying "sorry" won't hurt. Hindi naman mababawasan ang authority ko bilang trainor kung ako ang mag-i-initiate ng apology, right? Baka nga irespeto pa niya ako kapag ginawa ko yun.

That excited me. More than anything else, respect was what I really needed. As a maknae, being respected was a great privilege. Sehun could relate to this.

Much as I wanted to say and relax there, umalis na ako at pumasok sa loob ng bahay. Baka kapag nagtagal pa ako dun ay magbago pa ang utak ko. Just as I opened the door, bumungad agad sa akin ang mukha ng pakay ko: si Jrace, ang trainee ko. She looked startled. Marahil, hindi niya inaasahang may bubungad sa kanyang prince.

"Excuse me."

Nagkatinginan kami. Nagkasabay kasi kami sa pagsasabi nun. Jrace was the first one to break the eye contact.

Go, Huang Zitao. Pakikipag-compete nga sa wushu competitions, nakakaya mong harapin, eh. Pagso-sorry pa kaya?

"Sorry, Jrace/Tao."

My eyes blinked in surprise. Nagkasabay na naman kasi kami sa pagsasalita. But what really got my attention was her apology. Pareho lang pala kami ng iniisip. Plano rin niyang mag-sorry.

"Since pareho naman tayong nag-sorry, magbati na tayo. Truce?" I gave her a smile and offered a handshake.