Help me dan - Mabbie

~Hoofdstuk 1~

Matthy's pov: 

Na het weekend bij mijn ouders te zijn geweest kan ik het niet langer uitstellen dan weer terug naar huis te moeten. Het huis wat ik ooit kocht met de gedachten mijn toekomst in op te bouwen, mijn kinderen in op te laten groeien. Nu is het eerste wat ik voel wanneer ik aan het huis denk verdriet, bedrog en pijn. Zo gaat het al maanden.

 Ik probeer met zoveel excuses te komen om niet naar huis te hoeven. Terug naar mijn ouders omdat ik mijn broers mis, bij Koen of Milo omdat hun dichter bij kantoor wonen. "Dat is makkelijker." Zeg ik dan tegen mezelf. Ik weet zelf ook wel dat ik dat alleen zeg om mezelf te overtuigen in plaats van de jongens. Iedereen weet inmiddels wel hoe laat het is als ik voor de deur sta. Ik kan me niet herinneren hoe lang het geleden is dat ik mensen bij mij thuis op bezoek had laat staan iemand naar binnen liet. Ik wil zelfs niet eens naar binnen waarom zou ik dan een ander binnen laten. 

Ik open met tegen zin de voordeur nadat ik een uur op de oprit heb gestaan in de hoop een excuus te vinden om niet naar binnen te hoeven. Met een diepe zucht stap ik over de drempel. Het huis waar ik vroeger zo verliefd of was voelt kil aan. Herinneringen die ik probeer weg te stoppen komen telkens weer naar boven. Zonder dat ik er bij nadenk laat ik mijn benen me naar boven lijden. Mijn slaapkamer deur blijft dicht, net als altijd. Ik open de deur naar de logeerkamer en laat me op het bed vallen. Het matras prikt in mijn rug en het kussen is koud. Ik snap niet dat Ezzie hier vroeger zo graag kwam logeren. Misschien ook wel... Maar dat had niks te doen met deze kamer. 

Vermoeid ga ik overeind zitten. Ik trek langzaam mijn schoenen uit. Met mijn kleren nog aan ga ik onder de dekens liggen. Ik lig al een tijdje stilletjes naar het plafond te staren. Ik probeer niet in slaap te vallen, telkens als ik mijn ogen sluit zie ik de beelden van die dag weer door mijn hoofd spelen. Maar na een paar minuten neemt mijn vermoeidheid de overhand en vallen mijn ogen dicht. Ik kom terecht in een onrustige slaap. Mijn geweten weet wat er gaat komen maar ik kan mezelf niet waker krijgen. 

"Ik ben thuis!" Ik doe de voordeur achter me dicht en hang mijn jas aan de kapstok. Na een lange dag ben ik blij eindelijk thuis te zijn. Ik loop naar de woonkamer maar tref niemand aan. Ik weet toch zeker dat hij thuis is, zijn auto staat op de oprit. Ik loop verder het huis in, niemand in de keuken of badkamer. Ik loop de trap op. De lampen op de overloop branden. Ik hoor gestommel komen vanuit de slaapkamer. Hij zou toch niet weer bedacht hebben om de kamer opnieuw in te richten? Met een glimlach op mijn gezicht loop ik naar de slaapkamer. Een onrustig gevoel wanneer ik meer geluiden uit de kamer hoor komen. De geluiden hebben niks weg van iemand die met zijn kamer bezig is. Net wanneer ik mijn hand op de deurklink leg hoor ik een zachte kreun. Ik stop en sta stil voor de dichte deur. Ik weet precies hoe hij klinkt maar dit is zeker weten iemand anders. 

Met trillende handen open ik de deur. Ik verstijf van schrik als ik zie wat er voor me gebeurd. Hij ligt in bed met een ander. Mijn vriend... ligt in bed met een ander. Ik voel tranen prikken achter mijn ogen maar probeer me sterk te houden. "Matthy!" Hoor ik hem geschrokken zeggen. Snel trekt hij de dekens over zich heen. Ik ken zijn lichaam uit mijn hoofd maar ik had nooit gehoopt het zo te zien. Het meisje wat net nog tussen de lakens lag trekt snel haar kleren aan en rent langs me de kamer uit. Een paar seconden later hoor ik de voordeur dicht vallen. "Ik..." Begint hij zachtjes. Ik schud mijn hoofd en loop de kamer uit. Ik kom niet ver voordat mijn benen het opgeven en ik me op de grond laat zakken. Tranen stromen langs mijn gezicht en vallen op het tapijt. Ik voel een warme hand op mijn schouder. "Matthy..." Probeert hij opnieuw. Ik open een paar keer mijn mond maar kan geen woorden vinden. 

Stiletjes zitten we naast elkaar op de grond. Ik heb mijn benen opgetrokken en mijn gezicht ligt in mijn armen. "Waarom?" Hoor ik mezelf vragen. Een diepe zucht naast me maar geen antwoord. "Robbie, waarom!" Roep ik nu boos. "Ik weet het niet." Hoor ik hem zachtjes zeggen. "Lag het aan mij, was ik niet goed genoeg?" Roep ik terwijl ik hem aan kijk. Hij ontwijkt oogcontact. "Sorry..." 

Ik schrik wakker en ga recht op zitten. Warme tranen rollen over mijn wangen. Het is inmiddels een gewoonte geworden. Ik wrijf de tranen uit mijn gezicht. Ik kijk op de wekker en zie dat het nog maar half vijf is. Ik weet dat ik niet meer kan slapen dus besluit mijn bed uit te gaan. Ik loop zachtjes de trap af naar de keuken. Ik pak een glas water en drink het gulzig leeg. Nadat ik een tijdje naar buiten heb gekeken ga ik op de bank zitten. 

Ik weet dat het niet goed is om alleen te zijn. Wanneer ik alleen ben hebben mijn gedachten vrij spel. Iedereen zegt dat de pijn na een tijdje minder wordt. Dat je verder gaat en er vanzelf iemand anders in je leven komt. Maar wat als ik niet verder kan of wil. Wat als ik niemand anders wil. Ik wil hem vergeten maar ik kan het niet, ik kan niet zonder hem. Hoe kan je iemand vergeten waar je je leven mee wil opbouwen. Hoe kan je iemand vergeten wanneer je elkaar dagelijks ziet. Mensen om me heen gaan verder en zijn vergeten wat er is gebeurd maar ik zit vast. 

A/n: 

Na alle stemmen om een nieuw Mabbie verhaal te schrijven ben ik dan ook maar begonnen. Dit verhaal staat los van mijn eerder geschreven Mabbie verhaal. Dit verhaal zal dan ook heel anders zijn. Ik wilde in plaats van een typisch verhaal waarin ze elkaar eerst niet mogen en dan een rela krijgen iets anders schrijven. Niet alles komt altijd zo gemakkelijk en niet elk verhaal is rozengeur en maneschijn. 

Laat even weten wat je van dit verhaal verwacht. Ook ga ik zeker de andere suggestie, het Milo verhaal nog een keer online plaatsen. 

-X