Help me dan - Mabbie

~Hoofdstuk 2~

Matthys pov:

Ik parkeer mijn auto in de parkeergarage van ons kantoor. Ik blijf zoals gewoonlijk een tijdje voor me uitstaren. Ik weet dat ik Robbie vandaag weer moet zien. Voor de fans doen we alsof er niks is gebeurd. Niemand behalve onze familie en vrienden wisten van onze relatie. Natuurlijk hebben we ook wel gezien wat de fans van ons denken. Alle theorieën over Robbie en ik die een relatie hebben. Destijds konden we er om lachen. Ook nu zien we de vele comments onder de video's. Ze zouden eens moeten weten...

Ik wordt uit mijn gedachten geschud door iemand die op mijn raam klopt. Ik kijk op en kijk recht in de ogen van Robbie. Even overweeg ik om te blijven zitten maar ik weet dat ik hem niet de hele dag kan ontlopen. Met een zucht laat ik het raampje naar beneden. Ik kijk hem vragend aan. "We vroegen ons af waar je bleef." Robbie geeft me een verlegen glimlach. Ik lag niet terug. Ik doe het raampje weer omhoog en pak mijn spullen. Snel daarna stap ik uit de auto. Zonder om te kijken naar Robbie die nog steeds naast mijn auto staat loop ik de trap op. Ik hoor Robbie achter me aan de trap op rennen maar ik loop gewoon door. Ik open de deur van kantoor en stap naar binnen. Wanneer ik de deur dicht wil doen komt Robbie net hijgend aan lopen. De verleiding om de deur in zijn gezicht dicht te gooien is groot. Ik zucht en houd de deur dan voor hem open. "Dankje." Hoor ik hem zachtjes zeggen. 

Ik loop de grote ruimte in en zie dat bijna iedereen al aan het werk is. Normaal ben ik altijd een van de eersten maar omdat ik vandaag besloot weer zo lang te blijven zitten in de hoop Robbie te kunnen vermijden... "Matthy, ga je nog wat doen of wat?" Vraagt Milo lachend. Ik kijk hem vragend aan. "Je staat al twee minuten op precies dezelfde plek." Ik haal mijn schouders op en loop dan snel naar mijn plek. Ik ga achter mijn bureau zitten en gelijk aan de slag. Mijn koptelefoon op om me af te sluiten van de buiten wereld. Als snel bevindt ik me weer diep verzonken in mijn eigen gedachten. Dit is niet de eerste keer, het gebeurt de laatste weken steeds vaker dat ik mezelf voel wegdrijven. Hoe graag ik ook aan het werk wil ik kan het niet helpen. Ik zucht een keer diep en pak dan het editen weer op.

Als ik een paar uur later weer eens opkijk van mijn scherm zie ik dat de meesten al naar huis zijn. Alleen Raoul en ik zijn nog aanwezig. Ik heb het gevoel dat ik eindelijk weer wat adem ruimte heb nu Robbie weg is. Ik laat een zucht van opluchting, weer een dag overleefd. Op dit moment tel ik de dagen af tot het een keer fout gaat. Ik weet dat het ergens een keer fout zal gaan en ik zal breken. Ik kan alleen maar hopen dat dat voorlopig niet gebeurd. Ergens weet ik heel goed dat ik misschien met iemand moet gaan praten en dat het niet de bedoeling is al mijn gevoelens op te kroppen tot ik een keer breek. Maar ik krijg mezelf er niet toe om hulp te zoeken, want ik weet dat ik dan alles wat is gebeurd weer opnieuw zou moeten beleven. Ik hou de nachten nog maar net vol op dit moment...

"Moet je nog veel?" Vraagt Raoul. "Nee, ben bijna klaar. Maak de rest morgen wel af." Zeg ik terwijl ik mijn computer afsluit. Raoul doet alle lichten uit en als ik mijn spullen heb gepakt lopen we samen naar de parkeer garage. "Hoe is het eigenlijk met je?" Vraagt Raoul uit het niets. Verbaasd door zijn onverwachte vraag blijf ik even staan. "Goed..." Antwoord ik in de hoop overtuigend te klinken. "Matt... Ik ken je, we weten allemaal dat je niet zomaar telkens blijft slapen." Zegt Raoul rustig maar ik hoor de bezorgdheid in zijn stem. Ik knik maar zeg niks. "Maak je geen zorgen, het gaat steeds beter." Zeg ik uiteindelijk terwijl ik naar mijn auto loop. Raoul knikt afwezig alsof hij in gedachten is verzonken. "Als jij het zegt." Geeft hij uiteindelijk toe. Nadat we gedag hebben gezegd stap ik snel in de auto. Mijn eigen veilige bubbel waar niemand bij kan. Voor het eerst in weken voelt het fijn om even alleen te zijn.

Als ik later die avond bij mijn ouders voor de deur sta en besef dat dit al de derde avond is deze week schrik ik toch wel een beetje. Het besef dat er iets flink fout gaat komt later pas, wanneer het te laat is. Ik stap door de voordeur naar binnen en leg mijn tas op de trap. Terwijl ik mijn jas uit doe komt Ezzie naar beneden gelopen. "Hey Matt." Zegt hij terwijl hij me een schouder klopje geeft. Vroeger was het een hele verassing als ik weer een thuis was, nu is het stil aan een gewoonte geworden. Ik volg Ezra door het huis en loop de keuken binnen. 

Mijn moeder is bezig met het eten terwijl ze aan het kletsen in met mijn vader. Een schaterlach galmt door de keuken afkomstig van Jair. Jesse en Jair zijn filmpjes aan het kijken op de telefoon van Jesse. Er vormt zich bijna een glimlach op mijn gezicht als ik mijn familie zo samen zie, bijna...

"Jo Matthy!" Zegt Jair terwijl hij gebaart dat ik moet komen kijken. Mijn ouders kijken op en begroeten me. "Hoi lieverd." Zegt mijn moeder terwijl ze me een stevige omhelzing geeft. "Hoi mam." Ik geef haar een kus en loop dan naar mijn broers toe. 
Wanneer ik omringt ben door mijn familie probeer ik me altijd groot te houden, altijd de schijn op te houden. Het idee dat Ezra me zo zou moeten zijn, helemaal gebroken. Ezra is de enige die me kracht geeft door te gaan, ik wil hem zo graag bewijzen dat ik sterk ben.

 De avond verloopt vrij goed al zeg ik het zelf. Mijn broers weten mijn aandacht van Robbie af te halen en me bezig te houden voor een aantal uren. Tot dat het tijd is om te gaan slapen. "Slaaplekker lieverd." "Slaaplekker pap." Ik loop de trap op naar mijn oude kamer. Alles ziet er nog net zo uit als voordat ik het huis uit ging. Alsof 20 jarige Matthy hier nog woont. De Matthy die hopeloos verliefd was op een van zijn beste vrienden...

A/n:

Bedankt voor alle lieve en positieve reacties op het eerste deel! Laat zeker weten wat je er van vindt en of er dingen zijn die je graag wilt dat er gebeuren.

Ik probeer later vandaag een nieuw hoofdstuk RobbiexRaoul online te zetten.

-X