Help me dan - Mabbie

~Hoofdstuk 10~

Matthy's pov:

Ik loop de logeerkamer binnen en zie dat Ezra net zijn laatste spulletjes in de kast legt. "Alles een plekje kunnen geven?" Vraag ik terwijl ik op het bed ga zitten. "Ja hoor, ruimte genoeg." Zegt Ezra terwijl hij zich naar me omdraait. Stiletjes bekijkt hij me. "Heb je gehuild?" Vraagt Ezra voorzichtig. "Misschien-" Ezra komt naast me op het bed zitten. "Is er iets?" Vraagt hij opnieuw. Ik schud mijn hoofd. "Ik heb misschien een fout gemaakt-" Geef ik toe. Ezra kijkt me vragend aan. "Ik heb Robbie gebeld." Leg ik uit. Even is Ezra stil, alsof hij tijd nodig heeft om over mijn antwoord na te denken. "Nam hij op?" Vraagt hij dan. Ik knik. "Waarom belde je hem?" Vraagt Ezra verder. 

"Ik weet het niet zo goed. Ik raakte in paniek en hij stond onder sneltoets." Geef ik toe. Ezra knikt. "Wat heb je tegen hem gezegd?" "Niet veel bijzonders, alleen dat jij nu een tijdje hier bent." Ik heb geen zin en ook geen woorden om uit te leggen waar we het precies over hebben gehad. "Misschien was het wel niet zo'n slecht idee dat je hem hebt gebeld." Begint Ezra. "De eerste stap in verder gaan en dit alles achter je laten is om met hem te praten." Legt Ezra uit. "Misshien-" Ergens zit het me niet lekker maar voor nu laat ik het gaan. 

Als we even later op de bank zitten met een pizza opschoot kan ik voor het eerst die dag eens rustig adem halen. Het is lang geleden dat ik zo op de bank heb gezeten. Nachten lang heb ik voor me uit zitten staren in de donkere kamer. Wachtende op iets wat nooit komen zou. Hopend dat Robbie voor de deur zou staan. Dat ik heb eens kon vertellen hoe veel ik hem haat, maar daarna huilend in zijn armen kon vallen. 

"Ik denk dat ik maar naar bed ga, morgen moet ik weer naar school." Zegt Ezra terwijl hij de pizza dozen van tafel haalt en weg gooit. "Wil je dat ik je morgen ochtend naar school breng?" Ezra schud zijn hoofd. "Ik ga wel met de bus, je hebt al zoveel voor me gedaan." Dat gezegd hebbende verdwijnt hij de trap op. Ik zucht nog eens diep voordat ik de lampen uit doe en ook naar boven ga. Zonder er teveel bij na te willen denken loop ik mijn slaapkamer binnen. Ik doe geen moeite de lampen aan te doen en stap snel uit mijn kleren. 

In het donker lig ik onder de koude dekens. Ik mis de warmte van iemand naast me. Al maanden heb ik die warmte niet meer gevoeld. Wetende dat ik hier lig in ons bed maar dat hij er niet is. Hij ligt ergens anders te slapen. Zou hij al liggen te slapen? 

Robbie's pov:

Ik parkeer de auto in de straat en kijk op mijn telefoon, half twaalf. Nu maar hopen dat Milo nog wakker is. Ik gooi de deur zachtjes achter me dicht en loop de oprit op. Ik bel aan en wacht een tijdje tot dat de lamp in de gang aan gaat. Met een slaperig gezicht doet Charlotte de deur open. "Oh hey Rob." Zegt ze zachtjes verbaasd om me zo laat nog te zien. "Sorry dat ik je heb wakker gemaakt maar ik moet echt even met Milo praten." Ze knik begrijpend en stapt opzij zodat ik binnen kan komen. "Ik ga hem wel even wakker maken." Ze loopt de trap op en laat me in de gang achter. Een enorm schuldgevoel wanneer Milo de trap af komt. 

"Hey maatje, alles goed?" Vraagt hij terwijl we op de bank gaan zitten. Ik haal mijn schouders op. "Matthy belde me vanmiddag." Milo lijkt opeens klaar wakker. "Per ongeluk of?" Ik schud mijn hoofd. "Nee, of nou ja eigenlijk wel." Antwoord ik. "Hoe bedoel je, ik ben hem even kwijt." Zegt Milo niet begrijpend. "Nou blijkbaar stond ik nog onder sneltoets en hij raakte in paniek en toen belde hij mij." "En hij hing niet gelijk op?" Vraagt Milo. "Nee, we hebben bijna een half uur gepraat." "Waarover, ik neem aan dat hij niet begon over wat er is gebeurd." Ik schud mijn hoofd. 

"Nee, al heeft hij wel gezegd dat hij niet goed weet hoe hij verder moet. Dat iedereen zegt dat hij verder moet en dingen achter zich moet laten." Milo luistert stilletjes naar wat ik te zeggen heb. "Ik vertelde dat ik wel snapte wat hij bedoelde." Milo denkt even na voordat hij met een reactie komt. "Waarom raakte hij in paniek?" Vraagt hij dan. "Ezra moet een tijdje bij hem wonen en hij moet dus weer in onze oude slaapkamer slapen." Leg ik uit. "Wacht je zei 'moet hij weer', sliep hij niet in jullie slaapkamer dan?" "Nee, niet meer sinds wat er is gebeurd." Milo knikt begrijpend.

 "Waar sliep hij dan?" Vraagt Milo. "In de logeer kamer, maar daar slaapt Ezra nu." Milo knikt zijn hoofd begrijpend. "Ik snap het wel, ik weet niet of ik nog in onze kamer zou kunnen slapen als Charlotte en ik uit elkaar zouden gaan." De reden spreekt hij niet uit, maar ik weet wat er nu door zijn hoofd gaat. "Mogen we het ooit weten, je weet wel-" Ik knik. "Ooit zou ik het wel moeten vertellen, hij verdient een uitleg." Geef ik toe. "Neem je tijd, als je zover bent ben ik er voor je." 

Als ik even later weer in de auto zit onderweg naar huis wordt ik overspoeld door een vloedgolf aan emoties. Vermoeid probeer ik me te concentreren op de weg voor me. De lichtjes van de auto's voor me lijken steeds minder fel te worden en de geluiden om me heen sterven af naar de achtergrond. Slaperig wrijf ik een hand door mijn gezicht. Ik draai de radio nog iets harder om me bij het verkeer te houden. Net wanneer ik mijn ogen langzaam voel dicht vallen gaat mijn telefoon. Geen tijd om mijn handen van het stuur af te halen laat ik de telefoon over gaan tot dat er wordt gestopt met bellen. 

Als ik even later de voordeur open doe en vermoeid de kamer binnen kom kijk ik snel wie er zo laat nog heeft gebeld. 

1 gemiste oproep van: Matthyas