Help me dan - Mabbie

~Hoofdstuk 13~

Matthy's pov:

Mijn hoofd is helemaal leeg, maar mijn hart vult zich met pijn en verdriet. Het voelt alsof ik ga verdrinken in mijn tranen. Huilend kijken we elkaar aan. Ik wil weg kijken maar het lukt niet, zijn ogen houden me vast. Ik hoor geluiden om me heen maar het lukt me niet om terug te komen. 

Ik schrik wanneer ik een warme hand om mijn arm voel. Uit mijn trance kijk ik opzij en zie dat Raoul en Milo nu ook in de keuken staan. De warme hand is van Raoul. Ik kijk naar Milo en kijk in zijn ogen, gevuld met zorgen. "Wat is er aan de hand?" Vraagt Milo. Robbie en ik kijken elkaar aan maar blijven beiden stil. "Kom laten we even gaan zitten." Raoul helpt me naar de bank en brengt me een glaasje water. Robbie staat nog steeds op dezelfde plek, en de tranen blijven maar langs zijn wangen stromen. 

Langzaam begin ik weer iets rustiger te worden en kan ik weer helder denken. "Robbie probeer even rustig te worden..." Ik zie dat Milo nog steeds bij Robbie staat. "Robbie kijk me aan." Milo schud zachtjes Robbie's schouders iets heen en weer. Raoul en ik kijken afwachtend toe. "Wat is er precies gebeurd?" Vraagt Milo zonder zijn ogen van Robbie af te halen. Ik zucht zachtjes. "Ik weet niet zo goed hoe ik dat moet uitleggen." Geef ik eerlijk toe. Ik kan moeilijk herhalen wat we allemaal tegen elkaar hebben gezegd, dat is te pijnlijk en niet eerlijk tegen over Robbie. 

"Het was niets bijzonders..." Raoul kijkt me aan met een opgetrokken wenkbrauw. Hij lacht zachtjes, niet van blijdschap maar vol ongeloof. "Matthy kom op, iedereen hier weet dat het niet 'niks' is wat er zojuist is gebeurd." Ik laat mijn schouders zakken en richt mijn ogen op de grond. "Gaat er iemand nog iets zeggen?" Roept Milo boos terwijl zijn blik tussen mij en Robbie wisselt. Robbie slaakt een zucht. Voorzichtig kijk ik zijn kant op wanneer onze blikken kruisen. "I-ik..." Probeert Robbie maar het lukt hem niet. Ik schud mijn hoofd. "Het is oké..." Fluister ik zachtjes. "Het spijt me..." Robbie loopt de kamer uit terwijl de tranen nog steeds over zijn wangen stromen. 

Milo loopt onrustig door de kamer terwijl Raoul en ik nog op de bank zitten. "Misschien moet er iemand achter hem aan?" Vraagt Milo bezorgd. Raoul schud zijn hoofd. "Wat denk je nou zelf, dat ik nog achter hem aan ga? Je weet zelf dat Matt door Robbie in deze situatie zit!" Roept Raoul boos. Ik leg een hand op zijn arm. "Raoul..." Ik probeer zijn aandacht te trekken. "Nu even niet Matt! Het wordt eens tijd dat er iemand een hartig woordje met hem gaat spreken. Hem eens goed vertellen dat hij het niet alleen voor jou heeft verpest maar ook voor ons." Raoul staat boos op en loopt de kamer uit. 

Ik barst in huilen uit. Milo komt snel naar me toegelopen en gaat voor me zitten, geruststellend legt hij een hand op mijn knie. "Rustig Matt, alles komt goed." Ik schud mijn hoofd. Iedereen zegt telkens dat het goed komt maar wat als het dit keer niet goed komt. "Ik uhm-" Ik kan de juiste woorden niet vinden voor wat ik al tijden geleden had moeten zeggen. Milo wacht rustig tot ik weet wat ik wil vertellen. 

"Het is niet alleen Robbie's fout." Voor het eerst in maanden durf ik hardop toe te geven dat ik ook fout zat. We hebben beiden fouten gemaakt waardoor we zijn waar we nu zijn. "Wat bedoel je? Robbie is toch vreemd gegaan?" Vraagt Milo niet begrijpend. Ik knik. "Dat is ook zo... Maar als ik niet zo stom was en gewoon eerlijk was in wat ik voor hem voelde, was alles nooit gebeurd." Milo kijkt alsof hij nog steeds niet snapt waar ik naartoe wil. 

"We waren zo gelukkig samen..." Een kleine glimlach verschijnt op mijn gezicht terugdenkend aan alle mooie momenten. Aan alle liefde die we deelden. "Jullie liefde was zo puur." Voegt Milo toe met een zachte glimlach. "Robbie was altijd al heel duidelijk in hoe hij onze toekomst voor zich zag. Hij begon steeds vaker hardop te fantaseren hoe het zou zijn als we openbaar zouden gaan. Als we onze liefde met de wereld zouden mogen delen." We zijn altijd heel voorzichtig geweest en hebben samen maar ook met de jongens afgesproken onze relatie geheim te houden. Niet wetende hoe de fans zouden reageren en het bedrijf niet in gevaar willen brengen. 

"Ik wilde zo graag maar durfde niet. Robbie was altijd heel begripvol maar steeds vaker merkte ik dat hij het er moeilijk mee had. Hij dacht aan trouwen en kindjes, wat zou betekenen dat we toch echt openbaar moesten gaan. Hoe graag ik mijn hele leven ook met hem wilde delen, ik was bang. Bang dat we elkaar of het bedrijf kwijt zouden raken. Ik zonderde me af en langzaam dreven we uit elkaar. Er was nog steeds zoveel liefde, maar ik kon hem niet de liefde geven die hij verdiende. Ik wilde zo graag maar was bang mezelf kwijt te raken." 

Het voelt als een opluchting om eindelijk het hele verhaal uitgesproken te hebben. Om mijn fouten toe te geven, om mijn angsten te delen. "Jeetje Matt.." zegt Milo na een moment van stilte. Hij wrijft een hand door zijn gezicht. "Ik weet denk ik even niet wat ik moet zeggen." Geeft hij toe. Ik knik begrijpend. "Toch is dit alles geen excuus om vreemd te gaan." Ik weet dat Milo gelijk heeft, maar als ik er zo over na denk kan ik niet boos blijven. Tuurlijk doet het pijn hem met een ander in bed te zien. Maar ik kan alleen maar geloven dat ik hem nog veel meer pijn heb gedaan. 

"Wat nu?" Vraagt Milo. Het wordt tijd om dingen recht te zetten, en er zijn ook nog wat mensen die mijn excuses verdienen. 

A/n:

Nog niet helemaal tevreden met het hoofdstuk maar wilde het toch graag met jullie delen. Bedankt voor alle lieve reacties en berichtjes ❤️‍