Help me dan - Mabbie

~Hoofdstuk 15~

Robbie's POV:

Mijn ogen verblind door de tranen die maar blijven stromen, mijn oren die alleen het kloppen van mijn hart opvangen. Zo snel als ik kan loop ik de keuken uit. Ik moet hier weg, ver bij Matthy vandaan. In een waas loop ik door het kantoor, ik voel de bezorgde blikken van mijn collega's in mijn rug prikken. Ik zie lippen bewegen maar hoor geen geluid. Alleen keer op keer het bonzen van mijn hart.

Eindelijk bij de trappenhal aangekomen durf ik weer adem te halen. Ik sluit mijn ogen en adem diep in en uit. Even voel ik de rust weder keren en de stress van mijn schouders glijden. Voor heel even, tot dat ik Raoul's stem over de gang hoor roepen. Zonder dat ik erbij nadenk bewegen mijn benen over de traptreden. Zo snel als ik kan ren ik naar beneden, ik weet mezelf een paar keer op te vangen aan de trapleuning voordat ik eindelijk beneden sta. Ik loop naar mijn auto en gooi de deur achter me dicht. Net wanneer ik de parkeer garage uit wil rennen komt Raoul voor me staan. "Wegrennen heeft geen zin Robbie, je moet het toch een keer onder ogen komen. Je moet je fouten toegeven, zie je dan niet dat je Matthy kapot hebt gemaakt!" Roept Raoul boos. 

Ik geef gas en rij de parkeergarage uit. Mijn ogen gefocust op de weg maar mijn gedachten heel ergens anders. Ik heb geen idee waar ik heen ga, zolang ik maar ver weg ben van alle ellende die ik heb aangericht. Boos op mezelf maar ook op Matthy. Waarom ziet niemand dat ik niet de enige ben die fouten heeft gemaakt? Als Matthy niet zo'n watje zou zijn geweest, hadden we nu helemaal niet in deze situatie gezeten. 

Na een half uur doelloos rondrijden neem ik de afslag richting het park. Het parkje waar Matthy en ik zo graag kwamen. Uren hebben we naast elkaar in het gras gelegen kijkend naar de wolken boven ons. Matthy probeerde me altijd te overtuigen dat hij toch echt vormen zag in de wolken. 

'Kijk eens naar die wolk.' Roept Matthy enthousiast. 'Huh?' Ik was in gedachten verdronken, mijn ogen al lang niet meer gericht op de zachte wolken boven ons. Mijn ogen gericht op de jongen die dicht naast me ligt in het gras. Ik kan uren naar hem kijken zonder me te vervelen, iets wat ik de laatste tijd ook vaak doe als ik niet kan slapen. Nachten waarin mijn zorgen me weer wakker houden, zorgen over ons en onze toekomst.  

'Je kijkt helemaal niet.' Zegt Matthy geïrriteerd, hij heeft zijn gezicht weggedraaid van de wolken en kijkt me aan. 'Sorry, schat. Wat zag je deze keer in de wolken?' Vraag ik. Matthy glimlacht zachtjes en richt zijn ogen weer op de blauwe lucht. 'Kijk..' Zegt hij terwijl hij met zijn vinger naar de lucht wijst. Ik heb geen flauw idee naar welke wolk ik zou moeten kijken. 'Die wolk lijkt wel een beetje op een hartje.' Zegt Matthy, zijn glimlach wordt groter. 'Ik zie echt geen hartje schat.' Geef ik toe. 'Oke, misschien een beetje een misvormd hartje, maar toch.' 

'En wat zou dit misvormde hartje kunnen betekenen?' Matthy verzint altijd een leuke, soms iets wat gekke betekenis bij alles wat hij in de wolken ziet. Matthy draait op zijn zij en kijkt me aan. 'Nou.. misvormd is niet gelijk slecht. Want elke relatie heeft zo zijn ups en downs, maar ook dan blijft de liefde voor elkaar nog altijd. Net als wij, wij zijn ook voor altijd.'

Kort verschijnt er een glimlach op mijn gezicht, terug denkend aan alle fijne herinneringen. Maar al snel verandert die glimlach in een troosteloze blik. Het voelt niet meer hetzelfde als voorheen, ik ben verandert. Ik ben mezelf verloren, Matthy heeft nog altijd een stukje van mij. 

Een gebroken vaas in duizend stukjes lijm je nooit meer tot de vaas die hij eerst was. Een gebroken hart zal nooit meer een heel hard worden, niet zonder dat stukje wat Matthy met zich mee draagt. Ik kan het niet terug vragen, want dat zou betekenen dat ik Matthy ook terug moet geven wat ik van hem heb gestolen. En dat kan ik niet, want ondanks alles voelt het stiekem nog steeds heel goed wetende dat ik Matthys hard heb gestolen en hem dus altijd bij me draag. 

Ik heb niet door dat de tranen weer over mijn wangen stromen. Mijn handen die beginnen te trillen, mijn vingers die zich al zo lang niet meer hebben samen gevlochten met die van Matthy. Mijn zicht dat wazig wordt, net als wanneer ik weer eens te lang naar Matthy heb gestaard en vergeet te knipperen. 

Ik heb niet door dat ik net zo snel over de weg vlieg als mijn racende hart. Net zo snel als dat ik voor Matthy ben gevallen, net zo snel als ik hem weer kwijt ben geraakt en net zo snel als de boom waar ik in razend tempo op af suis...

A/n:

Heyy lieverds, opeens was er weer inspiratie en daar moest ik natuurlijk gelijk gebruik van maken. Een wat korter deel als anders, maar toch ben ik er trots op. 

Sorry dat ik zo lang weg ben geweest, ik kan niet beloven dat ik niet weer net zo lang verdwijn..

Laat je me even weten wat je van dit hoofdstuk vond? 

-X