Help me dan - Mabbie

~Hoofdstuk 14~

 Het wordt tijd om dingen recht te zetten, en er zijn ook nog wat mensen die mijn excuses verdienen...

Matthy's pov:

Ergens voelt het als een enorme opluchting, maar ergens ook als een steeds zwaarder wordende last. Na mij gesprek met Milo, en de confrontatie met Robbie ben ik naar huis gereden. Ik had even tijd nodig om mezelf bij elkaar te rapen en mijn hoofd leeg te maken. Maar eenmaal thuis aan gekomen kwamen alle emoties van de afgelopen maanden naar boven. 

Ik sta onder de douche, de warme straal werkt kalmerend. Het is net alsof iemand een warme arm om je heen slaat. De gedachten dat er iemand is die je er wel weer doorheen sleept, dat is wat ik juist zo mis. Want momenteel sta ik er helemaal alleen voor, en daar ben ik me meer als bewust van. Ik weet alleen niet zo goed waar ik moet beginnen. Ik weet dat als ik de rust in mijn hoofd terug wil vinden, Robbie onder ogen moet komen. De jongen waar ik vroeger zo rustig van werd, alleen al bij het horen van zijn stem voelde ik een soort van ontspanning. 

Ik durf de stap alleen niet te maken. Wat als Robbie niet met me wil praten, wat als ik het alleen maar erger maak. Wat als hij niet meer hetzelfde over ons denkt, wat als er nooit meer een 'ons' zal zijn? Ergens diep van binnen weet ik heel goed wat ik wil, ik wil mijn gebroken hart weer aan elkaar lijmen en er is maar een iemand met wie ik dat wil doen en dat is Robbie. Misschien is het fout om zo te denken. Ik zou hem helemaal niet terug moeten willen, ik hoor niet meer van hem te houden. Maar ook na alle pijn en tranen is hij nog steeds de jongen die mijn hart heeft verovert. En er is maar een manier om mijn hart terug te krijgen, en dat is door Robbie terug te vinden.

Zo sta ik nog een tijdje onder de douche te piekeren totdat ik uit mijn gedachten wordt geschud door het geluid van mijn telefoon. Even besluit ik om niet op te nemen, maar mijn nieuwsgierigheid neemt als gewoonlijk de overhand. Ik droog snel mijn handen en ben nog net op tijd met opnemen. "Met Matthy." Ik bedenk met nu pas dat ik helemaal niet heb gekeken naar wie er belde. "Matt verdomme, hoe moeilijk is het om die telefoon op te nemen?" Hoor ik Koen boos zeggen aan de andere kant van de telefoon. "Wat bedoel je? Ik stond onder de douche." Koen zucht. "Ik heb je al 3 keer gebeld en volgens mij heeft Milo ook al 2 keer gebeld." Snel kijk ik even op het scherm van mijn telefoon en zie dat ik 5 gemiste oproepen heb. "Oww shit sorry." Zeg ik snel

"Geeft niet, ik ben al lang blij dat je nu wel opnam." Gaat Koen verder. Hij laat geen ruimte in het gesprek om iets te zeggen. Ik hoor gerommel en voetstappen op de achterkant. Het klinkt alsof er op de achtergrond van alles heen en weer wordt geroepen. "Milo en ik zitten op de spoedeisende hulp. Het probleem is alleen dat we geen auto hebben om terug te rijden. Zou je zo lief willen zijn om ons op te halen?" Vraagt Koen op een overdreven zoete toon. Ik zucht en schud mijn hoofd. 

"Tuurlijk Koentje, ik kom zo die kant op." Koen bedankt me en hangt dan op. Nog steeds geen idee hebbende wat die twee op de spoed uitvoeren besluit ik maar zo snel mogelijk die kant op te komen.