Help me dan - Mabbie

~Hoofdstuk 5~

Robbie's pov:

Met een leeg gevoel stap ik het kantoor binnen. Ik zie mensen om me heen rennen en haasten voor deadlines. Mensen die dingen heen en weer roepen maar alles gaat aan me voorbij in een waas. Zonder iemand een woord te schenken ga ik achter mijn bureau zitten met mijn koptelefoon op. Afgesloten van mijn omgeving haal ik diep adem. Een zwaar gevoel drukkend op mijn borst. Sinds Raoul en met Jaïr en Ezra hebben gepraat ben ik niet meer op kantoor geweest. 

Mijn gedachten waren de afgelopen dagen op de plek waar ik niet zou willen dat ze waren. Bij de jongen die mijn hart heeft veroverd en hem nooit meer heeft terug gegeven. Bang hem te verliezen maar niet wetende hoe hem te helpen heb ik de afgelopen dagen niks anders gedaan als in mijn bed liggen en slapen. Telkens als ik wakker werd checkte ik mijn telefoon bang voor dat ene berichtje waar ik al zo lang op wacht maar hoop dat het nooit zal komen.

"Robbie?" Ik kijk op en zie Milo tegen over me zitten. Een bezorgde blik op zijn gezicht. "Gaat alles wel goed?" Vraagt hij zachtjes. Ik kijk om me heen in de hoop dat niemand anders zijn vraag heeft gehoord wanneer ik oog contact maak met Matthy. Een vragende blik op zijn gezicht. Ik kijk snel weg en richt me weer op Milo. "Alles gaat prima." Zeg ik zonder emoties en ik richt mijn aandacht weer op mijn scherm. Het zelfde beeld staat al twee uur voor me maar ik kan mezelf niet zover krijgen daadwerkelijk iets te gaan doen. Matthy's vragende blik speelt zich af door mijn hoofd. Heeft hij Milo gehoord en waarom zou het hem iets schelen hoe ik me voel?

Milo's pov:

Raoul, Koen en ik hebben afgesproken vandaag nog maar weer eens het gesprek aan te gaan met Matthy. Onze zorgen worden elke dag als maar groter en we zijn bang dat we te laat zijn. Te laat waarvoor? Dat weet niemand maar we voelen allemaal dat er iets staat te gebeuren. "Matthy heb je even?" Hoor ik Koen vragen. Ik kijk naar Robbie maar die zit met zijn koptelefoon op te werken. Of nou ja werken, meer staren naar het scherm. "Kom dan gaan we even ergens anders zitten." Stelt Raoul voor. Ik sta op en loop achter de rest aan. We nemen plaats in een van de kleinere kantoortjes. 

"Is er iets?" Vraagt Matthy. Aan zijn blik kan ik zien dat hij heel goed weet waar dit gesprek over zal gaan. "Matthy, je moet even goed naar ons luisteren." Begint Koen streng. Matthy wil zijn mond open doen om te protesteren maar kijkt de kans niet. "We maken ons zorgen, niet allen wij maar je broers ook. Jaïr richt zijn zorgen af op Ezra. Je doet wel alsof er niks aan de hand is maar Ez kan ook wel zien dat er wat speelt. Hij is verdomme geen zes meer!" Roept Raoul boos. Matthy staart uit het raam. "Is het echt waar?" vraagt hij dan hard op. "Wat bedoel je?" Vraagt Koen.

Matthy zucht en schud zijn hoofd. "Matt..." Begin ik zachtjes. Hij richt zijn blik weer op ons. Tranen die in zijn ogen staan. "Ez heeft me verteld dat je bent langs geweest..." Begint Matthy terwijl hij naar Raoul knikt. "Maar je was niet alleen of wel?" Vraagt Matthy dan. Raoul schud zijn hoofd. "De jongens hebben niks gezegd of wel?" Vraagt hij. "Nee." "Ik was inderdaad niet alleen, Robbie is mee geweest." Legt hij uit. "Waarom?" Vraagt Matthy met een zacht stemmetje. "Hij maakt zich zorgen, wij allemaal. Hij heeft Jaïr gebeld omdat hij vond dat het tijd was dat er iets gebeurde." Legt Raoul verder uit. Tranen stromen over Matthy's wangen. Geen idee welke emoties nu door zijn hoofd gaan. 

Voordat iemand van ons de kans heeft om Matthy er na te vragen gaat de deur open. Robbie staat in de deur opening met een emotieloos gezicht. Zijn blik gaat van Matthy naar die van ons. "Sorry... Ik wist niet dat jullie hier zaten." Zegt hij zachtjes terwijl zijn blik nogmaals afdwaalt naar Matthy. "Het spijt me..." Fluistert hij voordat hij de kamer uitloopt. Matthy laat zijn hoofd in zijn handen vallen. Zijn lichaam schokt heen en weer. Snel sta ik op en ga naast hem zitten. Ik trek de jongen in mijn armen. Koen komt aan de andere kant van Matthy zitten en wrijft zachtjes over zijn rug. "Het spijt hem echt." Zegt Raoul voordat hij de kamer verlaat. Waarschijnlijk om achter Robbie aan te gaan. 

Een tijdje zitten we een stilte. Wachtende tot Matthy weer tot rust is gekomen. "Gaat het weer een beetje?" Matthy kijkt op en knikt. "Bedankt." Zegt hij zachtjes. "Geen probleem." Zeggen Koen en ik tegelijk. "Ik denk dat ik maar eens met Ez moet gaan praten." zegt Matthy terwijl we de kamer uitlopen. "Lijkt me een goed plan." Stemt Koen. "Wees eerlijk Matt, hij weet donders goed wat er speelt." Zeg ik hem voordat hij het kantoor verlaat op weg naar zijn auto.

"Heeft hij echt spijt denk je?" Vraagt Koen hardop. Ik haal mijn schouders op. "Ik weet het niet, maar wat ik wel weet is dat we dit eens goed moeten uitzoeken. Waarom deed hij het uberhoud?" Antwoord ik Koen. We geven elkaar een betekenis volle blik voordat we de algemene ruimte weer binnen lopen en doen alsof er niks is gebeurd.

A/n:

Een korter hoofdstuk als normaal. Wissel ook niet te graag van Pov dus vandaar. 

Goed nieuws, ik ben weer bezig met een nieuw Bankzitters verhaal. Dit keer met Milo in de hoofdrol. Ik kan de titel wel vast verklappen: WarZone. Laat maar weten waar je aan gaat denken bij de titel.

-X