Help me dan - Mabbie

~Hoofdstuk 9~

Matthy's pov:

Ik duw de voordeur met een zwaar gevoel open. Een stap opzij zettend zodat Ezra naar binnen kan gaan. Zachtjes volg ik hem over de drempel en gooi de deur achter me dicht. Het pijnlijke geluid wanneer de deur in het slot valt. "Zullen we gelijk je spullen maar weg leggen?" Vraag ik, zodat we het ergste gelijk maar achter de rug hebben. Ezra knikt en samen tillen we zijn spullen naar boven. Op de overloop blijf ik even staan. In gedachten kijkend naar de dichte slaapkamer deur. 

Ezra heeft de deur naar de logeerkamer al geopend wanneer hij zich weer tot mij keert. "Uhm Matt?" Vraagt hij terug de kamer in kijkend. De logeerkamer ligt vol met mijn spullen. Het bed nog beslapen van een paar nachten terug. Ik kijk weer naar de gesloten deur. "Ik- Uhm ja-" Zeg ik niet wetend wat te doen. "Heb je al die tijd in de logeerkamer geslapen?" Vraagt Ezra. Ik knik. "Als je wilt ga ik wel in jullie- Jouw kamer slapen." Ezra verbeterd zichzelf snel. Ik schud mijn hoofd. Raoul heeft gelijk, het wordt tijd dat ik dingen achter me laat en door ga. "Neem jij de logeerkamer maar." Zeg ik. Ik loop de logeerkamer in om mijn spullen te pakken en ze in de gang te leggen. 

Met trillende handen open ik de deur naar mijn oude slaapkamer. De slaapkamer die ik vroeger deelde met Robbie. De zelfde kamer als waar Robbie de fout in is gegaan. Ik sluit mijn ogen en zucht diep. Ik loop de kamer binnen en neem de omgeving in me op. Vroeger hing er een warme en huiselijke sfeer, nu is het koud en leeg. de kamer is nog precieus het zelfde zoals ik hem voor het laatst heb achter gelaten. Compleet over hoop gehaald. Mijn spullen verplaatst naar de logeerkamer en elk spoor van Robbie het huis uit. 

Ezra is achter me komen staan en kijkt over mijn schouder de kamer in. Een diepe zucht verlaat zijn mond. "Weet je het zeker?" Vraagt hij zachtjes. Zonder iets te zeggen loop ik de gang weer op en verplaats mijn spullen terug naar hun oude plek. Ik trek de lakens van het bed af en gooi ze op de gang met de gedachten ze straks weg te gooien. Ezra is inmiddels de logeerkamer ingelopen en bezig met het uitpakken van zijn spullen. Wetende dat hij nog wel even bezig is laat ik me op de grond zakken en haal mijn telefoon tevoorschijn. 

De kamer nog eens goed rondkijkend komen alle herinneringen naar boven. Onze eerste nacht samen in het nieuwe huis, verjaardagen en ons jubileum. Al die keren dat we lachend in slaap vielen in elkaar armen. Mijn hand begint zachtjes te trillen en tranen vullen mijn ogen. Ik haal mijn telefoon uit mijn zak en zonder er bewust bij na te denken druk ik op sneltoets. De telefoon gaat twee keer over voordat er wordt opgenomen. 

"Met Robbie-" Ik hoor zijn verwarde stem door de telefoon. Ik heb nooit de moeite genomen zijn nummer uit sneltoets weg te halen. "Matthy?" Vraagt Robbie zachtjes. Ik open mijn mond maar er komen geen woorden uit. "Matthy is alles goed, is er iets gebeurd?" Zijn bezorgde stem laat me dingen voelen die ik niet meer wil voelen. Ik probeer nogmaals te praten. "Ik-" Meer komt er niet uit voordat ik zachtjes begin te huilen. "Heb je je pijn gedaan, moet ik die kant op komen?" Vraagt Robbie opnieuw. "Nee-" Fluister ik zachtjes. Hoe graag ik hem ook naast me had willen hebben, me verstoppen in zijn armen kan ik het niet. 

"Kan je me vertellen wat er is gebeurd?" Vraagt Robbie dit keer iets rustiger. "Ik kan het niet." Zeg ik tussen mijn tranen door. "Matthy, ben je alleen?" Ik schud mijn hoofd maar realiseer me dat hij me natuurlijk niet kan zien. "Nee, Ezra is er." Antwoord ik. Robbie haalt opgelucht adem. "Is Ezra bij je in de kamer?" "Nee, in de logeerkamer." "Waar ben je Matt?" Vraagt hij voorzichtig. "In onze slaapkamer." Pijn in mijn hart wanneer die woorden mijn mond verlaten. "Matthy, kan je proberen rustiger te gaan ademen?" Pas dan heb ik door hoe snel mijn ademhaling wel niet is. Mijn ogen sluitend probeer ik me op mijn adem te focussen. "Het lukt niet-" "Volg mij, adem in en rustig weer uit." Ik doe wat Robbie zegt. "En opnieuw in en rustig weer uit." Dit gaat een paar minuten door voordat ik mijn ademhaling weer normaal heb. 

"Dankje." Fluister ik zachtjes. "Kan ik iets voor je doen?" Vraagt Robbie. "Ik weet het niet." Antwoord ik eerlijk. "Waarom start je niet bij het begin. Waarom raakte je in paniek?" Vraag hij met een rustige stem. "Ezz blijft hier een tijdje. Ik slaap in de logeerkamer maar nu moet ik weer in onze kamer slapen-" Begin ik voorzichtig. "Ik weet zeker dat Ezra het niet erg vindt om van kamer te wisselen." "Weet ik, maar iedereen zegt steeds dat ik verder moet." Robbie lacht zachtjes. "Dat heb ik vaker gehoord ja, makkelijker gezegd als gedaan." zegt hij zachtjes. Een kleine glimlach op mijn gezicht wetende dat ik niet de enige ben die niet verder kan. 

"Waarom heb je mij gebeld en niet Raoul of een van de andere jongens?" Vraagt Robbie uit het niets. "Ik weet het niet- Je stond nog op sneltoets." Antwoord ik eerlijk. Robbie blijft even stil voordat hij weer antwoord. "Is het wel zo'n goed idee dat je hier met mij over praat?" Vraagt hij. Ergens snap ik zijn vraag, en ergens weet ik dat ik er spijt van ga krijgen. Maar op dit moment is er niemand anders waar ik liever mee zou praten. "Misschien niet-" zeg ik zachtjes. 

"Wat ga je nu doen?" Vraagt Robbie. "Kijken of ik Ezra nog ergens bij kan helpen en daarna eten maken." "Ga je echt zelf koken of bestel je wat?" Vraagt Robbie lachend. "Uhm- Ik bestel wel pizza." Ik lach zachtjes. Het voelt goed om me weer een keer te laten gaan, een onbezorgd gevoel wat ik al in geen maanden heb gevoeld. "Ik denk dat ik maar eens bij Ezra ga kijken." "Doe dat maar, en beloof me dat je me belt als ik je ergens bij kan helpen?" "Doe ik." Met dat hang ik op. Een opgeluchte zucht verlaat mijn mond. Ik droog de tranen van mijn gezicht en loop de kamer uit om bij Ezra te gaan kijken. 

A/n:

Ik hou van dit hoofdstuk! Het eerste echte contact tussen Matt en Robbie in dit boek. Laat in de reacties even weten wat je tot nu toe van het boek vindt en of je nog iets mist.

-X