Beside You (L.H. + 5SOS Fanfictie) ~ Nederlands

01

'The choices you make in life, will make your life.'

M'n ogen volgen de regendruppels die sierlijk langs het raam naar beneden glijden. De beginnende zomerzon probeert door het donkergrijze wolkenbed te breken, maar zonder groot resultaat. Een slap ontsnapt zonnestraaltje wordt weerkaatst door een spiegeltje van een schoolbus die op het parkeerterrein staat en schijnt in m'n ogen, gevolgd door een lichte steek die door m'n hoofd gaat. "Ali, wat vind jij?" hoor ik de opgewekte stem van Charlie zeggen. "Huh, sorry. Van wat?" antwoord ik mompelend. Ik knipper even met mijn ogen en kijk naar het geel met paarse vlekje dat zich in m'n zicht vormt en wegzweeft. "Dat Mrs. Adams weggaat," zegt Mary-Lynn. "Nah, ik vind het niet zo erg hoor. Als er maar wel een tof iemand voor terug komt," antwoord ik. Mrs. Adams, onze Engels docent, had vandaag tijdens de les aangekondigd dat ze nog maar twee weken les geeft en dan met pensioen gaat. Ze is echt een super aardige vrouw, maar bij elke stap die ze zet, zie je haar door vet gevormde buik in golfjes mee bewegen. En als ze na haar loopje stil staat, beweegt alles nog even na. Ugh, ik word er soms gewoon misselijk van. "Waar zit je toch steeds met je hoofd?" vraagt Mary-Lynn bezorgd, terwijl ze haar lange blonde haar in een losse knot doet. "Je bent de hele tijd zo afwezig," beantwoordt Charlie mijn onbegrijpende blik. Ik kijk naar een groepje laatstejaars die lachend aan hun vaste tafel gaat zitten en slik een brok in m'n keel weg; "Mijn ouders willen verhuizen naar Zweden." "Dat is toch super leuk voor ze?!" reageert Mary-Lynn en ze neemt een hap van haar appel. "Ja misschien wel voor hen, maar ik moet mee," reageer ik bot. "Waarheen?" vraagt Luke terwijl hij een stoel pakt, me een zoen op mijn wang geeft en naast me komt zitten. "Alissons ouders willen naar Zweden verhuizen." zegt Mary-Lynn als ze ziet dat ik niet van plan ben om te reageren. Het is stil. "Maar ik ga niet mee, hoor," verbreek ik de stilte.

Verhuisdozen staan opgestapeld op de veranda en hier en daar liggen spullen, waarvan ik niet eens wist dat we die hadden. Voorzichtig loop ik naar de voordeur. Als ik de hal inloop vullen mij oren zich met een of andere countrymuziek dat vanuit de woonkamer komt. "Ik ga niet mee.. Ik ga niet mee." mompel ik. "Ik ga niet mee." zeg ik nog een keer, maar nu boven de muziek uit. "Heey Ali. Sorry, zei je wat?" zegt mijn vader opgewekt als hij zijn hoofd om de muur heen steekt en me met een big-smile afwachtend aankijkt. Zijn haar zit vol stof en hij heeft oude kleding aan, die hij normaal nooit aan heeft. Ik schudt m'n hoofd en loop de trap op, richting mijn slaapkamer. Sinds de 'ruzie' afgelopen week doen mijn ouders ineen keer opvallend aardig tegen me. Maar ik heb ze wel door hoor; ze proberen me zo te pamperen, dat ik mee wil naar Zweden. Mijn moeder klopt op de deur; "Ali, wil je ook een kopje thee?" Mijn hoofd zegt 'nee', maar er komt toch een 'ja' uit mijn keel.

Als ik de keuken inloop zie ik dat mijn ouders naast elkaar aan de keukentafel zitten. Mijn moeder legt haar armen op de tafel en slaat haar handen om het dampende kopje thee. "Ga zitten," zegt mijn vader en hij geeft een knikje naar de stoel die tegenover hem staat. Aarzelend neem ik plaats en schenk zelf mijn kopje halfvol, want ik wil hier weer zo snel mogelijk weg. Ik kijk naar de belletjes thee die zich op het oppervlak creëren. "Vliegtuig?" zegt mijn 5-jarige broertje Sam, die op de grond zit en een vliegtuig in zijn hand omhoog houdt. "Vliegtuig," bevestig ik hem. Sam moet lachen, maar daarna is het stil. "Mama en ik hebben het er over gehad en wij denken dat we je niet kunnen dwingen om mee te gaan naar Zweden," zegt mijn vader uiteindelijk. Ik knijp mijn ogen tot spleetjes en kijk mijn ouders onderzoekend aan. "Je kan misschien tijdelijk bij Charlie of Mary intrekken? Of een eigen appartement huren," voegt mijn moeder er aan toe. Wat? Huh? Dit kan echt niet waar zijn. Dit is een grap. Ik begin te lachen en neem een slok van mijn nog iets te hete thee. "Auw," mompel ik en ik wapper met mijn hand voor mijn mond. Ik kijk weer terug naar mijn ouders. Ze hebben nog steeds de serieuze blik op hun gezichten, die ze ook hadden voordat ik mijn tong verbrandde. "Dit is een grapje," stel ik hardop vast. "Nee, Ali. Mama en ik zijn het er over eens dat het geen nut heeft om je verplichtingen op te leggen. Dat heeft gewoon geen zin; het is niet leuk voor jou, maar ook niet leuk voor ons. Dus we laten de keuze aan jou. Je bent oud en wijs genoeg om zelf te beslissen wat het beste voor je is," reageert mijn vader. Ik voel dat er een brede glimlach op mijn gezicht verschijnt. Sam loopt wankelend naar me toe en probeert op mijn schoot te klimmen. Ik til hem op en zet hem op mijn knieën neer. "Denk er nog maar rustig over na," zegt mijn moeder, in de hoop dat ik me dan bedenk en mee wil gaan naar Zweden in plaats van hier blijven. "Ik blijf hier," zeg ik overtuigend. Sam draait zijn hoofdje naar mij toe en kijkt me met zijn zee blauwe oogjes onbegrijpend aan. "Ali blijft thuis. Papa, mama en Sam gaan naar Zweden." zeg ik in 'kindertaal' en ik haal mijn hand door Sams bruine krulletjes.

~ Hoofdstuk 1! Ik ben echt super benieuwd wat jullie er van vinden. :) (Zelf ben ik niet echt enthousiast over dit hoofdstuk, maar het wordt echt veel leuker/spannender/grappiger, geloof me!) Ik denk dat ik het volgende hoofdstuk (met heeeel veeel Luke ;)) pas met 10 votes online zet. I love you guys! Xx ~