Beside You (L.H. + 5SOS Fanfictie) ~ Nederlands

06

"Heey Alisson, wat ben je snel terug?" hoor ik Meredith zeggen als ik de trap op ren. Ik antwoordt niet en plof op het bed als ik Charlies kamer eindelijk bereikt heb. "Ben je er al weer?" Geschrokken kijk ik op en zie dat Charlie aan haar bureau zit. Ze kijkt me aan en ik sta weer op. Ik haal een diepe zucht; "Ja." Ik loop naar haar toe en zie dat ze bezig is met een of andere kunstzinnige tekening van een hoofd dat overgaat in een doodshoofd. Potloden liggen verspreid over het bureau en een zak chips ligt open op Charlies schoot. "Was er geen knappe gespierde gozer die je lekker wilde insmeren met olijfolie?" zegt Charlie speels en ze knipoogt naar me. "Niet?" probeert ze als ik niet antwoordt. Nietszeggend slof ik naar mijn tas en pak m'n mobiel eruit. '1 nieuwe melding' word er aangegeven wanneer ik hem heb ontgrendeld. Als ik er op klik zie ik dat ik weer een sms'je van de 'creap' heb;

No stress, just relax. hehe

Ik voel dat mijn gezicht bleek wegtrekt en kippenvel verschijnt over mijn hele lichaam. "Wat is er, Ali?" vraagt Charlie bezorgd. Ze staat op en komt naast me op het bed zitten. "Niks," zeg ik snel en ik leg mijn mobiel weg. Ze trekt één wenkbrauw omhoog; alsof het een lift is en de andere op de 'begane grond' blijft hangen. "Is er echt 'niks'?" vraagt ze nog een keer. Ik schudt overtuigend mijn hoofd en glimlach naar haar. "Je kan alles bij me kwijt, als je dat maar weet," zegt ze en ze geeft me een knuffel. Een diepe zucht verlaat mijn neus. Wat zal er gebeuren als ik haar dit alles vertel? Ja oke, 'something terribly' , maar wat dan? Heeft dit 'no stress' sms'je met het hele gedoe van vanmiddag te maken? Oke.. Laat ik Charlie hier maar niet bij betrekken.

~ Paar dagen later ~

Lichtgevende bloemen, waar foto's van mensen in zitten, staan in een groepje bij elkaar. Sierlijk en vredig veranderen ze van kleur. Van rood naar oranje. Van oranje naar roze, ga zo maar door. Rondom het 'bloemenveldje' staan honderden stoelen en voorin de zaal staat een soort van 'altaar' waar een microfoon aan zit bevestigt. "Daar sta je straks," zegt Luke als hij ziet dat ik er naar kijk. Ik knik. Hij slaat zijn arm om mijn schouder en geeft me een zoen op de zijkant van mijn voorhoofd. "Het komt wel goed, joh," stelt hij mij gerust. Afgelopen week belde er een vrouw met de vraag of ik een stuk wilde voordragen op de herdenking van alle overledenen van het vliegtuigongeluk. 'Kom op, Ali. Dat is toch hartstikke mooi om te doen! Ik help je wel.' was Lukes eerste reactie toen ik het hem had verteld. Ik wilde eerst niet, maar hij had me overgehaald en beloofd me te helpen met het maken van de tekst. Tijdens het schrijven, kwam Luke al snel op het idee om een filmpje van allerlei dingen van mijn ouders en broertje te maken in plaats van een verhaal. Ik was diezelfde dag nog samen met Charlie naar mijn huis gegaan om filmpjes en foto's op te zoeken, waar ik 's avonds meteen één geheel van had gemaakt. Het voelde trouwens echt heel raar om naar mijn huis terug te gaan; sinds het ongeluk was ik er niet meer geweest en het voelde zo leeg. Het is leeg. Luke en Michael hadden een cover van 'Say Something' opgenomen en die had ik als audio onder het filmpje gezet.

Langzaam lopen we verder langs de 'bloemen', op zoek naar de foto'tjes van papa, mama en Sam. Als we ze gevonden hebben schiet er weer een brok in mijn keel. Sam lacht vrolijk en trots. Zijn handjes liggen in elkaar gevouwen op z'n bolle buikje, terwijl hij als een klein baasje naar zijn zelfgebouwde zandkasteel kijkt. De foto van mijn ouders is vorig jaar door Luke gemaakt toen we gingen picknicken in de tuin. Mijn moeder heeft haar hoofd op de schouder van mijn vader gelegd. Zij draagt een geruiten schort en hij draagt een een strooien hoed en een tuinbroek. Beide lachen ze vrolijk en kijken vredig de camera in. "Ik mis ze, Luke. Ik mis ze zo.." "Ik ook, Ali. Ik ook," reageert Luke. Hij pakt mijn hand en knijpt er zachtjes in. "Ah. Jij bent vast en zeker Alisson Brooks?" hoor ik een vrouwenstem achter me zeggen. Ik draai me om en zie inderdaad een vrouw staan. Ze draagt een zwart mantelpakje en houdt een klembord in haar handen. Ze glimlacht meelevend en schudt mij en Luke de hand; "Aangenaam. Ik ben Jessica Stone." Met fronsende wenkbrauwen probeer ik te bedenken waar ik die naam eerder heb gehoord. "Ik had contact met u opgenomen over de voordraging." Oja, dat was het. "Mijn collega had vernomen dat u een stuk film laat zien?" Ik knik bevestigend. "Heeft u het beeldmateriaal op een USB-stickje of iets staan?" vraat Jessica terwijl ze iets op het klembordje noteert. Ik knik. Vragen blijven maar komen, maar het komt er uiteindelijk op neer dat ik het stickje nu moet meegeven en straks, als ik naar voren wordt geroepen, meteen naar het 'altaar' moet lopen, zodat de tijdsplanning niet in de knoei raakt. "Sterkte," zegt Jessica. Ze geeft mij en Luke een soort van halve knuffel en loopt dan in een hazentempo weg.

"Dan wil ik nu graag Alisson Brooks, nabestaande van ..." "Nu moet jij, Ali," zegt Luke. Ik knik. " ... het woord geven." "Je kan het," zegt Luke en geeft me een zoen. Ik glimlach naar hem en sta op. Allemaal nieuwsgierige hoofden draaien zich tegelijkertijd mijn kant op en er wordt een camera op me gericht, waarna ik vervolgens op een groot scherm, vooraan de zaal, te zien ben. Al snel heb ik spijt dat ik vanochtend hakken heb aangedaan; bij iedere stap die ik zet hoor je het getik door de doodstille zaal galmen. Als ik eindelijk bij het 'altaar' aangekomen ben, is het gekuch en gesnik het enige geluid wat ik hoor. Verdrietige mensenhoofden staren als zombies mijn kant op en kijken afwachtend wat ik ga zeggen. Ik hoest even en neem daarna snel een slokje water van een glas dat naast de microfoon staat. Dan begin ik met praten; "Lieve mensen. We delen allemaal iets met elkaar en dat is verdriet. Het verdriet dat we mensen die we liefhebben moeten missen. Moeten missen, omdat we ze nooit meer zullen zien. Nooit meer zullen spreken." Tranen vullen mijn ogen en het gesnik van de mensen in de zaal lijkt zich verdubbeld te hebben. Ik voel dat mijn mondhoek begint te trillen en dan ontsnapt er een traan. "Ik ben niet goed met woorden, dus heb ik, of naja hebben mijn vrienden Michael en Luke een lied gezongen en heb ik er een filmpje bij gemaakt met een aantal herinneringen die ik bij mijn ouders en broertje heb. Herinneringen zijn goud waard. Ze zijn zo kostbaar, omdat we ze met heel ons hart koesteren. De mooie herinneringen in ieder geval," ga ik verder. Op veel gezichten verschijnt er een voorzichtige glimlach. "Er zullen ook vast een heleboel herinneringen zijn die wat minder leuk zijn, maar wees er zuinig op. Zelfs deze herinneringen zijn goud waard. Het is het enige wat we nog van ze hebben."

Als ik een pianogeluidje hoor, weet ik dat achter me op het scherm het filmpje van start is gegaan. Ik draai me om en zie dat Sam in het gras zit. Als hij merkt dat hij gefilmd wordt, staat hij met moeite op en rent lachend naar de camera. "Say something, I'm giving up on you." Even later springt het beeld over naar mij en mijn vader in een zwembad op vakantie. "I'll be the one, if you want me to." Hij duwt me onder water en kijkt dan lachend om zich heen, alsof hij niks gedaan heeft. "Anywhere I would've followed you." Dan gaat het beeld over naar mijn moeder die Sam op de schommel in de achtertuin duwt. Sam giert het uit van geluk en ook mijn moeder ziet eruit alsof ze het gelukkigste wezen op aarde is. "Say something, I'm giving up on you." Dan zie je mijn vader, moeder en ik aan tafel zitten. Voor ieder van ons staat een stuk taart. Alleen op die van Sam staan vijf kaarsjes. Het was daar zijn vijfde verjaardag; zijn laatste verjaardag.

~ Flut.. Ja dat is het; flut. Het spijt me dat ik jullie telkens moet teleurstellen.. Sorry. Ik hou van jullie! Xx ~