Beside You (L.H. + 5SOS Fanfictie) ~ Nederlands

09

Is dat Chris? "Goeiemorgen allemaal. Mijn naam is Mr. Johnson," zegt de man en hij kijkt weer verder de klas rond. Hij draait zich om en schrijft zijn achternaam op het krijtbord. Een piepend geluid van het witte krijtje dat over het bord krast vult het lokaal. "Ik ben voor de rest van dit jaar en misschien ook wel voor sommigen volgend jaar, jullie docent Engels," gaat hij verder terwijl hij de klas inloopt. Hij vertelt een aantal dingen over zichzelf en sommige leerlingen stellen vragen, waarop hij steeds enthousiast antwoordt. "Zijn er nog meer dingen die jullie willen weten?" vraagt Mr. Johnson uiteindelijk. Hij leunt tegen een lege bank aan en haalt een hand door zijn zwarte haar. "Nee?" probeert hij nog een keer als niemand reageert. "Dan is het nu tijd dat jullie jezelf voorstellen aan mij. En we zitten nu bij het vak Engels en dan lijkt me dus niet heel gek om dat te doen door jullie naam te noemen, daarvan de betekenis te geven en vervolgens deze betekenis te verklaren." Iedereen slaakt een zucht. "Nee grapje jongens," zegt hij snel. Achter me hoor ik Charlie en Mary-Lynn giechelen, maar voor de rest is het nog steeds stil. "Verklaren is wel iets waar we de rest van het jaar veel aandacht aan gaan besteden ..." Blablabla. Mijn gedachte dwaalt af naar een nieuwe vraag die zich nu in mijn hoofd heeft gevormd; 'Wat doet Chris hier?'. Volgt hij me ofzo? Wat deed hij op de herdenking en waarom was hij in een keer zo snel weg toen Luke weer terug kwam van het buffet?

"Wow. Mr. Johnson is echt leuk!" slaakt Mary-Lynn uit als we het Engelslokaal uitlopen richting de kantine. "Ja, oh my god! Heb je zijn ogen gezien?!" gaat Charlie er op in. "Jaa! Wajow!" "En zijn haar zat kei schattig!" "Wat?" zeggen Mary-Lynn en Charlie tegelijkertijd als ze zien dat ik moet lachen om hun domme gedoe. "A die kerel is zoals hij vertelde bijna drieëntwintig. B hij is leraar. C hij heeft waarschijnlijk al een vriendin. Zet hem uit jullie hoofd, meiden." antwoordt ik, terwijl ik een traan van het lachen van mijn wang weg veeg. "Of hij valt gewoon op mannen," zegt Michael. "Zag je zijn hoofd toen Lynn vroeg of hij een vriendin had?" voegt Luke er aan toe. Mary-Lynn en Charlie slaken een zucht. "Volgens mij ben ik mijn etui vergeten." lieg ik. "Ik loop even terug naar het lokaal." "Niet gaan flirten met Johnson, hè." zegt Mary-Lynn plagerig. Ik geef haar een neppe glimlach en loop terug naar het lokaal.

"Mr. Johnson kan ik u wat vragen?" vraag ik als hij opzij kijkt wanneer ik het lokaal inloop. "Je mag me nog steeds gewoon 'Chris' noemen en zeg maar 'je'," zegt 'Chris' terwijl hij bezig is met het schoonvegen van het bord en naar me lacht. "'Chris' kan ik 'je' wat vragen?" zeg ik opnieuw. "Tuurlijk, Alisson." antwoordt hij en hij gebaard met zijn hand dat ik in een bank mag zitten. "Ik sta liever, dankje," zeg ik. "Vertel. Wat wilde je weten?" vraagt Chris terwijl hij naar de deur loopt en hem sluit. "Wat deed jij eigenlijk op de herdenking?" begin ik. Deze vraag had hij niet verwacht. Hij kijkt me aan en slikt een brok in zijn keel weg. De ene kant van zijn lip trekt hij op als een glimlach, maar de andere kant blijft hangen op zijn 'serieuze' blik. Aan zijn hoofd zie ik dat hij nadenkt. Een of andere zucht, wat ook een beetje op een lachje lijkt, verlaat zijn mond en dan begint hij met praten: "Jenny wilde zo graag naar Zweden, maar ik mocht niet mee." Chris begint te lachen en staart langs mij op, voor zich uit. "'Geen denken aan!' had ze gezegd. Ze wilde in Stockholm proberen een carrière als model te starten. Als ze gescout was zou ze meteen weer terug komen naar hier. Ze had het al helemaal uitgezocht en uitgestippeld, maar de afgelopen maand begon ze te twijfelen; drie maanden zonder mij zag ze niet meer zitten," gaat hij verder. In zijn ogen hebben zich tranen gevormd en aan zijn gezicht zie ik dat hij het moeilijk heeft. Hij gaat op het bureau zitten en wrijft met zijn handpalm langs zijn ogen. "Ik moet jou trouwens ook helemaal niet opzadelen met mijn problemen." zegt Chris dan opeens. "Nee, nee. Ik luister." zeg ik snel, al weet ik niet waarom me dit interesseert. Ik schenk hem een glimlach en hij vertelt verder; "Jenny zag het dus niet meer zitten om te gaan. Uiteindelijk na veel dingen genoemd te hebben had ik haar toch kunnen overhalen om te gaan. Ze zou haar droom volgen. Maar toen kreeg ik het verschrikkelijke nieuws van de vliegtuigramp te horen. Als ik Jenny niet had overgehaald had ze nu nog geleefd! Het is allemaal mijn schuld!" "Nee, doe normaal. Het is niet jou schuld. Jenny was sowieso toch wel haar droom achterna gegaan," probeer ik. "Je kan mensen niet weg houden van hun dromen. Als ze de kans krijgen om hem waar te maken, moeten ze die kans nemen. Dat hebben mijn ouders ook gedaan. Als Jenny echt niet wilde gaan was ze zeker hier gebleven, Chris. Ze heeft zelf de keuze gemaakt om die ochtend toch het vliegtuig in te stappen." Chris slaakt een opgelucht zuchtje: "Dat is waar, maar ..-" "Niets 'maar'. Het is zo." onderbreek ik hem. De bel, die aangeeft dat de pauze voorbij is, gaat. "En nu moet ik gaan, anders kom ik te laat bij biologie." zeg ik terwijl ik mijn tas optil. "Dankje, Alisson." "You're welcome." antwoordt ik met mijn overdreven bekakte Engelse stemmetje en ik loop het lokaal uit.

~ Paar dagen later ~

"Ik ga even naar het toilet." zegt Luke met een deftig stemmetje. Hij staat op van de bank en verdwijnt de gang in. "Ik zet de film dan wel even op pauze." zeg ik terwijl ik opzoek ga naar de afstandsbediening. Luke had me uitgenodigd om een filmavondje te houden. Dat leek me een geweldig idee; even een afleiding van alles. Na onder een aantal kussen gekeken te hebben is mijn zoektocht naar de afstandsbeding niet geslaagd. Ik plof weer neer op de bank en kijk naar het meisje die alleen thuis is in het grote oude huis. Het huis ligt in een enorme tuin, afgelegen van de stad en andere bewoonbare delen. Als ze de telefoon hoort gaan twijfelt ze of ze op moet nemen, want haar moeder had gezegd dat ze dat nooit moest doen. De telefoon blijft gaan en na enkele minuten besluit ze toch om hem op te nemen. Een man aan de andere kant van de lijn zegt dat hij haar ziet en naar binnen komt. Plotseling gaat de telefoon van Lukes huis. "Ali, kan opnemen?" hoor ik Luke roepen. Sufjes slof ik naar de hyper melodie uitlatende telefoon die aan de andere kant van de kamer op de kast staat. "Hallo, u spreekt met Alisson, de vriendin van Luke," zeg ik en ik wacht op een antwoord van de andere kant van de lijn, maar die komt niet. "Hallo?" probeer ik. Weer geen antwoord. Dan hoor ik ineen keer zwaar geadem en een krakende stem; "Ik zie je, liefje." Een rilling gaat langs mijn ruggengraad. Ik weet niet waar ik het meeste van schrok; de angstaanjagende gil van het meisje van de film die wordt achternagezeten door een of andere kerel met een creepy masker op of van dit. Maar dan realiseer ik me dat dit natuurlijk Luke is. Hij ligt nu waarschijnlijk in de wc dood te gaan van het lachen. "Ha ha, grappig, Luke. Kom nu maar weer van die wc af. I'm waiting for ya," zeg ik, terwijl ik een gordijn dicht doe. "Ik kom door de achterdeur, want die is nog open zie ik," zegt de stem. "Luke, stop. Please?" reageer ik terwijl ik zenuwachtig aan het uiteinde van mijn T-shirt friemel. Ik loop naar het andere raam om dat gordijn ook dicht te doen, maar schrik me kapot als ik iemand in zwarte kleding in het licht van een tuinlampje zie staan.

~ Ik twijfelde echt of ik dit hoofdstuk wel moest plaatsen; ik wil jullie namelijk niet teleurstellen. Maar dat heb ik nu dus wel gedaan. Het spijt me. Wie denken jullie trouwens dat er in de tuin staat? Comment! I love you, guys! Roos ~