Beside You (L.H. + 5SOS Fanfictie) ~ Nederlands

11

De afgelopen dagen bleven de foto's van 'Ashton' maar door mijn hoofd spoken. Wat is er met hem gebeurd en waarom hebben mijn ouders nooit iets over hem verteld? "Waar wil je deze hebben?" vraagt Luke vermoeid als hij komt aansjouwen met een verhuisdoos in zijn armen. De verhuisdoos waar de fotoalbums in zitten, inclusief die van Ashton. We gaan vandaag de woonkamer van mijn nieuwe appartement schilderen en inrichten. Luke draagt een oude broek met op zijn knieën en op zijn rechter bovenbeen enorme gaten. Als shirt heeft hij een afgedragen Nirvana T-shirt aan waarvan de 'smiley' bijna verwassen is. Zelf draag ik een tuinbroek met een wit T-shirt eronder. "Uhm.. Zet maar daar tegen de muur," antwoordt ik en ik wijs naar de andere kant van de kamer.  
Luke sjouwt de doos naar de aangewezen plek en komt daarna naast me op de met plastic bedekte bank zitten. "Je zit met de nachtmerries, of niet?" vraagt Luke bezorgd. Ik voel zijn ogen in de zijkant van mijn hoofd branden, terwijl ik naar de verhuisdoos staar. Ik knik, maar weet niet waarom; ik haat het om tegen Luke te liegen. "De verf komt niet vanzelf tegen de muur," verbreek ik het 'gesprek'. Ik spring op, zet de radio aan en haal vervolgens de verfrollers uit de verpakking. Luke komt ook in actie en opent met een of andere spatel de verfpot, wat verkeerd gaat; de crème witte verf klotst over de rand, langs zijn handen en valt vervolgens vol op zijn zwarte All Stars. "Gelukkig hebben we de vloer bedekt," zeg ik en ik kijk naar de grond die bedekt is met oude kranten. Ik probeer mijn lachen in te houden, maar proest het uiteindelijk uit. Luke kijkt me nep boos aan en begint ook te lachen. Hij loopt naar me toe en laat zijn gezicht steeds dichterbij komen, totdat onze neuzen elkaar raken. Ik kijk naar beneden; "Witte schoenen zijn ook best mooi." Luke legt zijn verfhand onder mijn kin en duwt hem voorzichtig omhoog. "I love you, Ali," fluistert hij. Ik beantwoord Luke door hem een zoen te geven. Hij haalt zijn natte verfhanden door mijn haar en vraagt met zijn tong om toegang, die ik hem maar al te graag geef.

Luke is naar de Target om nieuwe verf te halen; door het 'accident' was er te weinig om de hele woonkamer te schilderen. Terwijl ik de verf uit mijn haar probeer te halen en van mijn kin probeer te vegen loop ik de (nog niet afgeschilderde) woonkamer in. De verhuisdoos staat nog vredig op dezelfde plek. Voorzichtig vouw ik de doos open en haal het fotoboek van Ashton er uit. Ik blader er doorheen en zie alleen maar foto's van Ashton tot iets na zijn 5e verjaardag, meer niet. Op de allerlaatste foto van het album staan mijn ouders en Ashton. Het jongetje staat tussen de twee volwassen die allebei een arm om hem heen hebben geslagen. Ze lachen wel, maar lijken niet blij. Was Ashton ziek ofzo? Ik zal er nooit achter komen. Wanneer ik het fotoalbum met een diepe zucht dichtsla zie ik dat er een bruingekleurde envelop uit is gevallen. Ik raap hem op en loop richting de bank. Ik schrik me dood als ik de tekst 'It's scary what a smile can hide, isn't it?' met vegen op de muur boven de bank geschilderd zie staan. Ik slik een brok in mijn keel weg en haal mijn vinger langs de verf; het voelt nog nat aan. Nu pas merk ik dat het raam op een kiertje staat. Ik ren er heen en kijk naar buiten, een drukke winkelstraat van San Francisco in, op zoek naar iemand. Iemand waarvan ik begod niet weet hoe die er uit ziet. Iemand die mijn leven zuur wilt maken en waarvan ik niet eens weet waarom. Dan vallen mijn ogen op Luke die met een tas van de Target komt aanlopen. Hij ziet me en zwaait naar me. Ik zwaai niet terug, maar ren meteen naar de deur van het appartement om die voor hem open te doen. Ik voel dat ik de envelop heb laten vallen, maar ren toch door. De tekst. Ik moet het aan Luke laten zien. Het moet, het moet!

"Kijk!" zeg ik en ik wijs naar de plek waar net 'It's scary what a smile can hide, isn't it?' stond. Stond, ja. Shit! Crème witte verf is er overheen gekalkt. Er is niets meer te zien. "Wow, heb je het afgemaakt? Dan ben ik voor niks naar de winkel geweest," zegt Luke en hij kijkt me met zijn zee blauwe ogen aan. Ik knik. Luke moet lachen en slaat zijn arm om me heen; "Was er toch nog genoeg verf?" Weer knik ik. Een knoop vormt zich in mijn buik. Het voelt niet goed om te liegen, maar wie weet wat er gebeurd als ik het wel vertel? Diegene heeft niet voor niets de tekst weer weggewerkt. De creep wilt niet dat er meer mensen van hem/haar weten. Dan moet ik het misschien zo houden ook.

~ De volgende dag ~

"Waar is Lynn?" vraag ik aan Luke, Michael en Charlie die ook aan de kantinetafel zitten. Ik prik met mijn vork in een gekookt aardappeltje dat in de appelmoes ligt. "Ze is uitnodigingen aan het uitdelen," antwoordt Charlie en ze wenkt met haar hoofd naar Mary-Lynn die bij een groepje meiden staat en hen allemaal een goudkleurige envelop geeft. Shit, helemaal vergeten; Mary-Lynn wordt 18. Door al het gedoe heb ik er niet meer aan gedacht en heb ik geen speciaal cadeau voor haar kunnen kopen. Dan maar een bon van ICI Paris ofzo. "Jullie dachten zeker dat jullie geen uitnodiging meer zouden krijgen, huh?" zegt Lynn enthousiast wanneer ze onze tafel bereikt heeft. Ze haalt vier goudkleurige enveloppen uit haar tas en overhandigt er ieder van ons één. "Maar mijn beste vrienden vergeet ik natuurlijk niet," voegt ze er aan toe. Ze lacht, waardoor haar lange witte tanden goed te zien zijn en haar felrode lippen net op die van een clown lijken. Mr. Johnson scant onze tafel af, op zoek naar afval. Als hij niks gevonden heeft (wat niet gek is om dat de pas net begonnen is,) kijkt hij mij aan. Hij doet zijn mond open, maar aan zijn gezicht te zie ik dat hij zicht bedenkt. Er verschijnt een 'ik weet iets van je, maar kan er nu niet met je over praten' glimlach op zijn gezicht. In ieder geval, ik denk dat het zo'n glimlach is. Ik lach terug en open vervolgens de envelop van Lynn. Er komt een feestelijke kaart (met op de voorkant een lachende Lynn) tevoorschijn. De binnenkant van de kaart staat vol met 'populair gedoe' en het komt er uiteindelijk op neer dat ze aankomende vrijdagavond, de dag van haar verjaardag, een feest geeft. 

"Uhm, sorry jongens. Ik moet er weer vandoor," zegt Mary-Lynn uiteindelijk. De grote glimlach is verdwenen en ze friemelt zenuwachtig aan de touwtjes die aan de onderkant van haar jasje bungelen. Ze wuift ons nog een handkus toe en stapt dan op haar zwarte pumps in de richting van Calum Hood; de jongen waar ze een enorme crush op heeft. De jongen die me in het eerste jaar van High School in het ballenhok van de gymzaal probeerde te zoenen. Ik snap nog steeds niet waarom; mijn gezicht zat toen vol met puistjes en ik had een beugel. Hij is perfect. Niet dat Luke niet perfect is, ik vind hem perfect, maar Calum is volgens iedereen perfect. Als hij zou willen zou hij zo Abercrombie model kunnen worden of op de cover van een magazine kunnen staan. Calum zou ook zo een filmster uit een Hollywoodfilm kunnen zijn. Zou hij me nog steeds leuk vinden? "Vinden jullie ook niet dat Mary zo overdreven doet?" vraagt Michael en hij neemt een hap van zijn stuk pizza. "Zo is ze gewoon," antwoordt Charlie.

~ Een aantal uur later ~

"Hey allemaal!" zeg ik en ik zwaai de camera in die op het statief voor me staat. Ik zit naast mijn bed, met op het nachtkastje op de achtergrond een brandend kaarsje. "Ik heb al kei lang geen video meer geüpload en ik denk dat de meesten van jullie wel weten waardoor dit komt, maar voor diegenen die het nog niet weten, hier even alles op een rijtje," zeg ik en ik begin op te noemen wat er de afgelopen weken is gebeurd. Behalve de sms'jes. Die vertel ik natuurlijk niet. Als ik alles verteld heb slik ik de brok in mijn keel weg en sla mijn handen in elkaar; "Ik heb nu dus ook een appartement voor mezelf en het leek me wel een leuk idee om jullie een rondleiding te geven." Ik lach de camera in en haal hem onhandig van het statief af. "Allereerst, mijn slaapkamer," zeg ik trots en ik draai de camera rond. "En de droom van ieder meisje; een inloopkast!" zeg ik enthousiast. Ik loop naar de kast toe en open hem. Hij is niet zo heel groot (je kan er maar één stap in zetten), maar groot genoeg voor al mijn kleding. Dan loop ik naar de woonkamer die ik afgelopen weekend met Luke had geschilderd en ingericht. Er staat een grijze bank, waarover een velletje van een of ander dier hangt. Ook staat er een glazen kastje, waarin allerlei beeldjes en botjes liggen die ik in mijn jeugd in de weilanden rondom mijn oude huis had gevonden. Als ik de rest van het appartement heb gehad, geef ik een handkus in de camera en doe de lenzendop erop.

~ Sorry lieve mensen! Echt sorry! Door vele redenen was ik niet in staat om te updaten. Ik heb het idee dat ik jullie teleur stel met dit hoofdstuk en dat ik het boek verpest ofzo. Vinden jullie het nog wel leuk? Volgend hoofdstuk word serieus spannend. Dat beloof ik jullie. I love you x - Roos ~