I can't save us || Klance

KOSMOS

Lance obudził się jak zawsze w swoim mieszkaniu. Na początku zdezorientowany rozejrzał się po pomieszczenia nie pamiętając jak się tu znalazł. Przecież jeszcze przed chwilą był w laboratorium- Wstał z łóżka i podszedł do okna po czym niepewnie rozsunął zasłony. Widok nieba zaskoczył go jeszcze bardziej. Było piękne i bezchmurne, błękit rozciągał się aż po krańce horyzontu.
Wtedy do pomieszczenia wszedł jego ukochany. Zatrzymał się w drzwiach w dłoniach trzymając śniadanie dla niego.
- Już nie śpisz? No to nie zdążyłem z niespodzianką. - Keith zaśmiał się cicho i odłożył talerz na stolik obok łóżka. - Na co tak patrzysz? - podszedł do latynosa i objął go lekko.
- Na niebo- Jeszcze niedawno wyglądało całkiem inaczej- - mimo, że nie rozumiał co tu się działo chętnie wtulił się w chłopaka.
- Mówiłem, że jak się obudzisz będzie po wszystkim. - uśmiechnął się lekko. - Powinieneś coś zjeść, pewnie jesteś głodny.
- Chętnie - odsunął się od niego ziewając lekko i zanim usiadł do śniadania sięgnął po telefon.

Ku jego zdziwieniu w najnowszych wiadomościach nie było ani wzmianki o komecie. Jedynie jeden artykuł, w którym odwołano wszystko i przeproszono za sianie paniki. Okazało się, że meteoryt minął Ziemię nie przekraczając nawet jej atmosfery. Byli bezpieczni.
Lance dopiero wtedy odetchnął z ulgą po czym odłożył urządzenie by wpaść w ramiona chłopaka, który zdążył usiąść obok niego. To wszystko brzmiało jak jakiś sen. Ale było bardziej niż realne.

***

Nie wiedział on jednak, że wszystko czego teraz doświadcza i doświadczać będzie jest tylko iluzją, marną kopią świata w jakim dawniej żył i który już nie istnieje. Nie zdawał sobie sprawy, że osoba siedząca obok niego jest niczym więcej jak programem.
Jego ciało w tym czasie dryfowało gdzieś po galaktyce zabezpieczone na statku kosmicznym i podpięte do skomplikowanych urządzeń. Jego serce nadal biło, a zimny metal obrączki ogrzewał się od jego ciepłej skóry. Jego życie zostało ocalone.

~ END ~