Random Tuby Oneshots

Op fietsvakantie

A/N Dit verhaal kwam in me op n.a.v. de Dierenwinkel bij aflevering 4 van seizoen 1 van Tafkal op Videoland. Enjoy!

-----------------------

Ruben kwam Tijls werkkamer ingelopen. "Heyhoi!", riep hij vrolijk. "Markell heeft me binnengelaten."

Tijl keek op. Er kwam een brede lach om zijn mond zodra hij zijn vriend zag. "Goeiemiddag!", begroette hij Ruben, terwijl hij opstond. "Is het alweer zo laat?" Hij checkte zijn horloge. Inderdaad, half twaalf. Hij was helemaal de tijd vergeten.

De vrienden omhelsden elkaar stevig en Tijl kon het niet laten om Ruben een zachte kus op zijn wang te geven. Ze wisselden een lieve blik voordat ze elkaar weer loslieten.

"Ben je er klaar voor om te gaan? Of was je nog wat briljante plannen aan het bekokstoven?", vroeg Ruben met een blik op Tijls laptop.

Tijl klapte het scherm dicht en schudde zijn hoofd. "Nee, nee. Ik ben klaar." Hij glimlachte naar Ruben. "Gewoon de tijd vergeten, meer niet. Waar gaan we heen?"

Rubens ogen fonkelden van blijdschap. "Bij die Italiaan een paar straten verderop. Weet je nog hoe lekker we daar gegeten hadden een paar maanden terug?"

"En of ik dat nog weet", knikte Tijl. "Die hadden een goddelijke burrata. Wat goed dat je daar hebt gereserveerd!"

"Ik weet wel wat mijn Tijl lekker vindt", grinnikte Ruben. Hij ging Tijl voor, de werkkamer uit en de trap af naar beneden. "Wacht maar, ik heb nog een zeer speciale verrassing voor je."

Tijl voelde die woorden van Ruben als een elektrische schok door zich heen trekken. "Een verrassing?", herhaalde hij met lichte verbazing in zijn stem, terwijl hij achter Ruben aan liep. Ruben kennende kon de verrassing alles zijn, maar het feit dat er een verrassing was... dat was lief! Hopelijk. "Een extra toetje? Of nee, een extra lekkere fles wijn?", probeerde Tijl te raden.

"Nog beter." De lach op Rubens gezicht kon niet breder en zijn ogen stonden ondeugend. "Maar ik ga het lekker nog niet verklappen." "Echt niet?", vroeg Tijl met zijn meest verleidelijke stem. Ruben draaide zich om onderaan de trap en tikte Tijl speels op zijn neus. "Nieuwsgierig aagje", grinnikte hij. "Ik zeg niks."

Ze zeiden gedag tegen Markell en liepen de deur uit.

Eenmaal een paar blokken van Tijls huis verwijderd, zocht Tijl Rubens hand en hield deze vast. Ruben keek even opzij, maar Tijl deed alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Ruben voelde iets warms in zijn binnenste gloeien. Een brede glimlach verscheen op zijn gezicht en ging niet meer weg. Tijl, zijn Tijl, durfde zijn hand vast te pakken terwijl iedereen het kon zien. Hij voelde zich speciaal.

Ze hielden het een paar minuten vol, zwijgend, beiden met een hart vol geluk, door de rustige straten, totdat ze bij de drukkere omgeving kwamen, waar het restaurant aan lag. Toen liet Tijl Rubens hand weer los.

De restauranteigenaar verwelkomde Ruben joviaal, alsof Ruben daar elke week kwam. Dat was waarschijnlijk ook het geval. Hij leidde Ruben en Tijl naar een tafel in een hoek van het restaurant dat zowel van buitenaf als vanuit de rest van het restaurant redelijk uit zicht was. Een fraaie fresco sierde de muur naast de tafel en het gedempte warme licht gaf een romantische sfeer. De eigenaar stak met een knipoog naar Ruben het kaarsje op tafel nog even aan met zijn aansteker. "Om het nog net iets gezelliger te maken", zei hij in een dik Italiaans accent. Hij gaf hen de menukaart en vroeg "Wat kan ik voor u inschenken?"

Ruben bestelde voor hen beiden: een fles van zijn favoriete wijn en een karaf water voor op tafel. Blijkbaar wist hij al wat voor wijn deze plek had. De ober ging weg en Ruben en Tijl bleven samen achter aan tafel.