Random Tuby Oneshots

In blijdschap en verdriet

Afgelopen RTR podcast-aflevering eindigde natuurlijk best mooi met een herdenking van Peter R. de Vries door Ruben Nicolai. Op YouTube kon je zien hoe Ruben het zwaar kreeg die laatste minuten en dat hij vlak voor de fade-out opstond en wegliep. Tijl legde een fractie van een seconde later zijn koptelefoon weg en het was nog net te zien dat hij opstond voordat het beeld op zwart ging. Dit spreekt natuurlijk enorm tot de verbeelding.

Via via kwam mij een prompt ter ore waarin Ruben niet direct op Tijl af loopt, maar juist de afzondering op zoekt. Dit leek mij inderdaad een mooie invalshoek voor een nieuw oneshot.

Zoals altijd de disclaimer: hoewel gebaseerd op echte gebeurtenissen, is de inhoud van deze fanfic niet echt. Dialogen en gebeurtenissen heb ik verzonnen en de echte Ruben en Tijl hebben hier niets mee te maken.

Dat gezegd hebbende... enjoy!

-----------------

RTR 30 juni 2023

Ruben had zijn vrienden van tevoren gewaarschuwd dat hij als laatste wilde dobbelen, omdat hij niet een heel vrolijke boodschap had voor de luisteraars. Hij wilde Peter R. de Vries herdenken, inclusief de uitloop van de podcast met een nummer dat hij had uitgekozen voor deze gelegenheid. Ze spraken af dat ze de show zouden afkondigen vóórdat Ruben zou beginnen met zijn ronde, zodat ze het mooie moment op het einde niet hoefden te verstoren met een vrolijke afkondiging.

Ruben deed zijn verhaal en sloot af met de herdenking van Peter R. de Vries. Het zat hem nog steeds best hoog, en toen hij zijn stukje afsloot en de muziek klonk, spiraalden zijn eigen duistere gedachten steeds verder totdat hij de tranen om al het leed in de wereld niet meer tegen kon houden. Hij voelde de hand van Ruben van der Meer op zijn schouder en glimlachte even dankbaar naar zijn vriend. Zo lief. Hij keek niet naar Tijl. Als hij Tijl nu aan zou kijken, zou hij het de komende minuten niet meer vol kunnen houden. Hij wilde veilig in Tijls armen zijn en niet hier tegenover hem.
Onder tafel voelde hij Tijls voet tegen de zijne bij wijze van steun. Dat was lief. En het beste dat ze nu konden doen.

Tijl luisterde naar de rustige muziek en keek expres naar niemand anders in de tuin. Hij wist dat hij het niet aankon om Ruben nu in tranen te zien, en hij wilde zijn eigen emoties niet laten zien aan de camera's. Als hij ook maar met zijn ogen Rubens ogen zou ontmoeten, zou hij het zelf ook niet meer droog houden. Dat Ruben zich de situatie in het land en de dood van Peter zich nog steeds zo aantrok, raakte Tijl. Het vertederde, het maakte hem trots op Ruben en het liet zien hoe ongelofelijk lief en meevoelend Ruben eigenlijk was, als hij zichzelf de kans gaf.
Hij zocht met zijn voet die van Ruben. Dat was de steun die hij nu kon geven. Straks zouden ze elkaar knuffelen, maar nu moesten ze het nog even uitzitten.

De muziek werd langzaam zachter en zodra het kon, stond RubenN op, deed zijn koptelefoon af en liep weg, verder de tuin in. Hij keek niet naar Tijl of naar RubenM en al helemaal niet naar de crew. Hij wilde eigenlijk op dit moment alleen zijn. Hooguit alleen met Tijl, maar alle andere mensen... nee.

Gelukkig was Tijls tuin groot. Ruben liep de hoek om, naar de achterkant van het huis, waar hij uit het zicht was van camera en crew. De tranen liepen al over zijn wangen voordat hij daar was, maar dat gaf niet. Hij voelde zich nu veilig genoeg om zijn emoties te laten gaan.

Wat Ruben niet had gezien, was dat Tijl bijna direct na Ruben zijn koptelefoon had afgezet en was opgestaan. De bemoedigende knik van RubenM naar hem, vertelde Tijl dat het goed was om achter RubenN aan te gaan. Vastberaden liep hij dezelfde kant op, in de richting van waar RubenN net om de hoek was verdwenen.

Toen Tijl de hoek om kwam, zag hij Ruben staan. Hij stond met zijn rug naar Tijl toe, stil, ineengedoken, zachtjes te snikken naast de boom bij de sloot. De tranen drupten langs zijn neus in het gras. Tijl kon Rubens verdriet van hem af voelen rollen in golven. Een gevoel van medelijden overviel hem. Och, zijn lieve, gevoelige Ruben.

Hij liep op Ruben af en pakte voorzichtig zijn hand vast. Ruben keek op, zijn ogen vol tranen. Zodra hij Tijl herkende, draaide hij zich om en stortte hij zich met een licht jammerend geluid in Tijls armen. Hij drukte zijn gezicht tegen de schouder van zijn liefste vriend en liet zich even helemaal gaan.

Tijl omarmde Ruben en trok hem dicht tegen zich aan. Troostend wreef hij cirkels over Rubens rug en suste geruststellend. "Hee lieverd, is het allemaal even te veel?", vroeg hij zachtjes.

Ruben knikte en smoorde zijn snikken in Tijls schouder.

"Laat je maar gaan. Het is goed zo. Ik vind het zo stoer en zo dapper dat je dit gewoon doet", suste Tijl. Hij voelde dat zijn eigen emoties van tijdens het nummer ook nog steeds dicht aan de oppervlakte zaten. Daarbovenop kwam het verdriet van Ruben, dat hij toch een beetje van zijn vriend overnam. Zijn keel deed pijn van de ingehouden tranen. "Je bent zo'n lieverd dat je zo kunt huilen om hoe het nu gaat in Nederland en in de wereld", vervolgde Tijl. Hij moest nu fluisteren omdat zijn stem het op wilde geven. "Mijn lieve, lieve Ruben..." Er ontsnapte toch een traan aan zijn ogen, die langzaam langs Tijls wang naar beneden liep. Ruben zag het niet, maar het was alsof hij Tijls emotie wel voelde. Zijn vingers grepen de stof van Tijls shirt iets steviger vast, alsof hij Tijl ook wilde ondersteunen.

Een paar minuten stonden ze zo, innig omhelsd. Ruben kalmeerde langzaam en toen hij zich weer in staat voelde tot praten, wreef hij met zijn hand over Tijls schouders als indicatie dat hij los mocht laten. Hun handen gleden van elkaars rug af, maar loslaten deden ze niet. Tijls handen lagen nog op Rubens bovenarmen en Rubens handen op Tijls bovenarmen.
Tijl lachte naar Ruben. "We lijken wel twee natte vaatdoeken", grinnikte hij. Ruben schonk hem een waterige glimlach, terwijl hij de tranen van zijn eigen wangen afveegde, om daarna zijn handen weer terug te leggen op Tijls sterke bovenarmen. "Sorry", zei hij. "Ik wilde er geen jankboel van maken, maar je kent me... natte dweil is m'n middle name." Nu moesten ze allebei lachen en dat klaarde de lucht.

Ruben ademde diep in en weer uit. Hij liet zijn handen van Tijl af glijden en knikte dankbaar naar zijn vriend. "Dankjewel Tijl. Dit had ik nodig."
Tijl knikte "Any time. Door jou ging ik zelf ook bijna hoor."
"Ja, we moeten dan echt niet naar elkaar kijken", glimlachte Ruben. "Maar die voet was wel heel lief."
"Ik ben ook heel lief", antwoordde Tijl met uitgestreken gezicht.
Ruben gaf hem een speelse duw. "Als je er geld voor krijgt, ja."
Tijl grijnsde ondeugend. "Je hebt gelijk. Dat is dan 100 euro." Dat leverde hem een middelvinger van Ruben op, maar met zo'n brede lach op zijn gezicht dat ze allebei wisten dat ze het niet meenden.

"Zullen we weer terug?", opperde Tijl.
Ruben knikte. Hij sloeg zijn arm om Tijls middel en Tijl sloeg zijn arm om Rubens schouder. Zo liepen ze langzaam terug naar de tafel met de opname-appratuur. De crew stond te kletsen en te drinken en RubenM was verdwenen. Vast even naar de wc. Niemand lette op hen. Op een paar meter van de tafel stopte Tijl en keek opzij naar Ruben. Ruben keek terug en zag in Tijls ogen exact wat Tijl wilde doen. Hij knikte en ze gaven elkaar een vluchtige kus, waarna ze elkaar loslieten en op de tafel af liepen alsof er niets aan de hand was.

"Dat zag ik", klonk er achter hen. Te keken verschrikt om, maar gelukkig kwam daar RubenM aanlopen, een ondeugende twinkeling in zijn ogen. "Stiekemerds!" Hij haalde RubenN in en sloeg een arm om diens schouders. "Gaat het weer een beetje?"

RubenN knikte. "Ja het gaat wel weer. Thanks Ruub."
Toch trok RubenM RubenN nog tegen zich aan voor een knuffel. "Wij zijn er voor je, hè", zei hij lief.
"Weet ik", antwoordde RubenN.
RubenM liet Ruben weer los en blikte veelbetekenend naar Tijl, die doorgelopen was en nu hun glazen aan het bijschenken was. "En als je die kleffe gast een keer zat ben, mag je mij ook bellen hoor. Ik ga je niet zoenen, maar ik ben altijd in voor een knuffel."
RubenN stootte zijn vriend plagend aan. "Ik zal het onthouden. Kom, we gaan verder met de backstage. Ik ben wel toe aan een luchtiger onderwerp." En hij liep door naar de tafel. RubenM volgde hem. Tijl had inmiddels de crew gewaarschuwd dat ze verder zouden gaan. SD kaartjes werden gewisseld, alles werd gereset en de opname werd gestart.

Ruben keek trots naar zijn vrienden. Hij had zo veel geluk met deze gasten. Ze beurden hem altijd weer op en maakten hem weer vrolijk. Zijn beste vrienden. En een van hen was misschien zelfs iets meer dan dat...