Random Tuby Oneshots

Tom Cruise en Nick Morton

Er stonden drie shows op het programma in Den Haag, Tijls hometown. Drie dagen met de hele zooi jongens daar. Het was deze dagen natuurlijk wel zaak om Den Haag onveilig te maken, overdag en 's avonds. Voor de gelegenheid waren Sally, Marie-Claire, Markell en Paulien ook mee, gewoon om te zien hoe het ging op zo'n weekend.

Dat zorgde voor veel gezelligheid, maar ook voor iets meer druk op Ruben Nicolai en Tijl. Ze konden zich minder intimiteit veroorloven, zowel op als buiten het podium. Hun vriendinnen wisten natuurlijk dat ze vrienden waren, hele goede vrienden, maar hóé intiem dat was, dat wist niemand behalve Ruben en Tijl zelf. Een kus op het podium, of iets te intieme scenes, dat zou te veel vragen oproepen, te veel kapot kunnen maken. En buiten het podium handen vasthouden? Niet mogelijk wanneer de vrouwen in de ruimte waren.

Het probleem daarmee was, dat ze echt lichamelijk contact nodig hadden als ze samen waren. Langer dan een knuffel van een paar seconden. Langer dan een knuffel van een paar minuten. De andere jongens wisten dat en lieten ze vaak samen even gaan. Maar de vrouwen... Het was niet uit te leggen hoe hun intieme vriendschap werkte aan mensen die dat zelf niet kenden.

Vandaar dat Tijl van tevoren met Ruben een goed excuus had bedacht. Ze zouden samen even langs Tijls moeder gaan. De vrouwen hoefden daarbij niet mee. Op die manier konden ze er toch even met zijn tweetjes op uit.

Ze gingen natuurlijk wel naar Tijls moeder. Buiten dat het vaste traditie was, zou Markell er vrij snel achter komen als ze niet gegaan waren. Als ze in Den Haag speelden, dan ging Tijl altijd langs bij zijn moeder, en soms gingen de andere mannen ook mee. Daardoor was het ook geen gek idee dat hij met Ruben die kant op zou gaan. Het was maar twintig minuutjes lopen bij het theater vandaan.

Tijls moeder Marie was erg blij om hen te zien. Ze kneep beide mannen in de wangen, verwende ze met koekjes en koffie en kletste hen de oren van het hoofd. Ze leefde helemaal op en dat maakte zowel Tijl als Ruben gelukkig. Toch besloten ze om op tijd terug naar het theater te gaan. Ze wilden ook nog wat tijd samen.

"Gaan we door het park?", vroeg Tijl, terwijl hij die richting al in sloeg. Hij hoefde Rubens antwoord niet te horen om te weten dat Ruben positief zou reageren.

"Jazeker!", riep Ruben, ookal wist hij dat het niet nodig was. Hij ging naast Tijl lopen en keek vrolijk opzij. "Nog even wat frisse lucht in onze kop voordat we het podium op moeten. Hoe lang hebben we nog?"

Tijl keek op zijn horloge. "Een uurtje." Hij keek naar Ruben en zag hoe een brede ondeugende grijns op het gezicht van zijn vriend verscheen. "Oh nee", grinnikte Tijl. "Wat heb je nu weer in je mooie koppie gehaald en hoe veel tijd gaat het ons kosten?"

"Iets minder dan een uur, beloofd", zei Ruben met een brede lach op zijn gezicht. Hij liet zijn hand even langs Tijls arm glijden. "Is er een supermarkt in de buurt?"

Tijl rolde met zijn ogen maar maakte rechtsomkeert en leidde hen naar de Albert Heijn aan het einde van de straat. Daar aangekomen draaide Ruben zich naar Tijl. "Jij blijft hier, ik ben zo terug", glimlachte hij, nog steeds die ondeugende twinkeling in zijn ogen. Zonder op antwoord te wachten liep Ruben de winkel in, Tijl achterlatend bij de ingang. Niet veel later kwam hij naar buiten met een plastic tasje in zijn hand. Tijl kon de contouren van een fles (waarschijnlijk wijn) zien en wat verpakkingen. Op Tijls vragende wenkbrauwen reageerde Ruben alleen maar met een mysterieuze grijns, maar hij zei niks, wenkte Tijl dat hij mee moest komen en ze liepen samen in de richting van het park.

In het park liet Tijl Ruben zijn gang gaan. Hij zag hoe Ruben speurend om zich heen keek, dan weer een ander paadje in liep en zo steeds verder en dieper het park in ging. Bij elke bocht leek Ruben toch niet tevreden te zijn met de omgeving.