Random Tuby Oneshots

Een nieuw avontuur

A/N In de archieven van mijn ooit geschreven Tuby fanfictie vond ik een verhaal dat half af was, maar met potentie. Ik was geheel naar verwachting gestopt op een punt dat ik niet verder kon schrijven, omdat mijn onschuldige tienerbrein zich niet echt kon voorstellen waar het verhaal heen ging. 

Nu heb ik er een einde aan geschreven, dwars door mijn ongemak heen. We zitten hier in een Alternatief Universum (AU in fanfictie-afkortingen) dan mijn hoofdverhaal, dus Gewoon Vrienden is hier niet canon. Wellicht is dit wel gewoon het echte universum. Wie zal het zeggen.

Disclaimer: Er worden in dit verhaal door de hoofdpersonages uitspraken gedaan die niet van de echte Ruben en Tijl zelf zijn, die nooit uit hun mond gekomen zijn en niks zeggen over de echte Ruben Nicolai en Tijl Beckand. Alle uitspraken komen uit mijn fantasie en de situatie berust niet op de werkelijkheid.

Dat gezegd hebbende... Enjoy!

----------------------------------

"Tijl, Ruben, wakker worden!", klonk de stem van Jeroen door de deur van kamer 223 heen, samen met een luid gebonk op de deur. Tijl opende zijn ogen en knipperde even. De klok boven de deur vertelde hem dat het elf uur was. Elf uur 's ochtends, want de kamer was helder verlicht door de zon buiten die dwars door de witte vitrage van de kamer heen scheen. Tijl liet zijn ogen even aan het licht wennen en keek toen opzij, waar Ruben Nicolai naast hem lag. Ruben had zijn ogen nog niet open en sliep duidelijk nog. Tijl glimlachte. Ruben sliep altijd diep en werd een stuk minder makkelijk wakker dan Tijl.

Tijl hield van dit moment, van dit soort momenten, zo vaak als ze voorkwamen. En dat was zelden. Al die jaren dat ze in Arnhem 'De Lama's' opnamen sliepen ze meestal in dit hotel. En als ze dan 's ochtends wakker werden en de zon de kamer in een wit licht zette, dan voelde hij zich een enorm gelukkig man. Het was zo fijn om minutenlang naar de meestal nog slapende Ruben te kijken en zijn gezicht weer even in zich op te nemen. En vandaag was extra speciaal, want vandaag zou hij dat voor de laatste keer kunnen doen. Want vandaag was de allerlaatste tv-opname van De Lama's.

Vertederd keek Tijl naar zijn slapende vriend. Het zou een zware dag, en vooral avond, worden vandaag, zowel voor hemzelf als voor Ruben. Als een typisch gevoelsmens zou dit voor Ruben nog veel zwaarder worden dan voor Tijl. Maar Ruben zou niet de enige zijn.

Tijl kende zijn vrienden door en door en wist wat hij van ieder kon verwachten. Ruben van der Meer zou zich groot houden en in de kleedkamer na de opname wat tranen laten vloeien. Patrick zou alles verwerken door er veel over te praten. Jeroen zou alles gewoon laten gebeuren zoals het zou komen en had waarschijnlijk gewoon een dikke knuffel nodig aan het eind van de opname. Ruben Nicolai, tja, die zou gewoon spelen, alle emoties binnen houden, vechten, en op het eind zouden die tranen dan toch doorbreken. En hijzelf... hijzelf zou met een paar keer lipbijten kunnen volstaan. Samen met RubenM zou hij de mentale steun zijn. Gelukkig zou dit pas over dik twaalf uur aan de orde zijn. Nog een hele dag te gaan.

Dit alles bedacht hij zich terwijl hij naar de slapende RubenN keek. Hij voelde zoveel liefde voor die man. Hij kende hem inmiddels vijf jaar en Ruben had een bijzondere plek in zijn hart veroverd. Tijl kon zich niet meer bedwingen en streek met zijn linkerhand voorzichtig door Rubens haar. Deze dag zou een intiem en emotioneel zwaar dagje worden, maar ze zouden zich er wel doorheen slaan. Zeker weten.

Ruben bleef doorslapen en leek de hand van Tijl door z'n haar niet te voelen. Hij lag er zo lief en vredig bij. Zijn ontblote bovenlijf stak boven de lakens uit. Voorzichtig legde Tijl zijn andere hand op Rubens borst. Zijn hand deinde mee op het ritme van Rubens ademhaling. Zo kalm. Met zijn ene hand in Rubens haar en de andere hand op Rubens borst dreven zijn gedachten even weg.

---

Ruben zat in tweestrijd. Hij was wakker geworden zodra Tijl zijn haar had aangeraakt, maar hij had zijn ogen om een of andere reden niet opengedaan, en nog steeds deed hij alsof hij sliep. Hij twijfelde tussen twee opties: blijven liggen en uitvinden wat Tijl nog meer bij hem zou doen, of doen alsof hij wakker werd en stoppen whatever Tijl aan het doen was. Zijn intuïtie zei hem het tweede, maar iets in hem hield hem tegen. Als hij bleef liggen zou hij misschien wel achter interessante dingen kunnen komen. Plus, als hij opstond was hij die handen op zijn lichaam kwijt. Die handen, die waren vreemd en fijn tegelijk. Hij hield van Tijl, maar Tijls handen op plaatsen waar je normaal niet je handen neerlegt als vriend maakten dat Ruben zich wat ongemakkelijk voelde. Aan de andere kant vond hij het ergens ook wel fijn en wilde hij juist dat Tijls handen ouden blijven liggen, zouden gaan bewegen, meer van hem zouden gaan aanraken... Deze gedachtegang maakte Ruben verward. Stiekem vond hij die hand in zijn haren prettig. Het gaf hem een soort van beschermd gevoel.