Random Tuby Oneshots

Verwarrende vriendschap

A/N Zo'n 13 jaar oud is dit verhaal. Ik schreef het in 2009, rond de tijd van BudgetTV. Toen ik dit las dacht ik bij mezelf: "wauw, mijn idee over Tuby is in 13 jaar gewoon niet veranderd." Dus bij deze.

Disclaimer: Dit is fictie met echt bestaande personen in de hoofdrol. Alles in dit verhaal is verzonnen en niet echt gebeurd. Ruben en Tijl zijn hier niet bij betrokken en dat hou  ik graag zo. 

Enjoy!

-----------------------

Ruben Nicolai stond voor het raam van zijn kantoor en staarde naar buiten. Hij was in een vreemde bui. Een nostalgisch, licht melancholisch gevoel beheerste zijn denken. Hij zag niets van wat er buiten was, hij zag alleen maar allerlei beelden voor zich. Beelden van dingen die er gebeurd waren. Dingen die hij nu weer herbeleefde. Dingen die hij had gedaan met De Lama's; een tijdperk dat nu al zo lang geleden leek, maar nog steeds zijn leven beheerste. Hier, in zijn stille kantoor op de redactie van de AVRO, wachtend tot RubenM en Tijl er zouden zijn voor hun voorbereidingsvergadering, was het bijna niet voor te stellen dat hij ooit in een tumult had geleefd dat oorverdovend was. Toen hij nog wekelijks met de jongens op pad ging, was het nooit stil en rustig geweest. 

Sinds hij hier werkte had hij gemerkt dat hij stiller was geworden. Veel stiller. Oh, hij was zeker nog wel aanwezig, maar hij was een soort van volwassen geworden. Hij was geen jongen meer, maar een man. Dat deed hem ergens ook wel verdriet. Niet meer 'de jongens', maar 'de mannen'. Klonk toch anders. Maar het tijdperk van lol en ongein was voorbij. Het serieuze werk stond op hem te wachten. Serieuze programma's met een serieuze presentator. Toch keek hij met een gevoel van heimwee terug op dat ongeregelde leven in een kakofonie van lol, ongein, grappen en grollen, maar vooral de ultieme vriendschappen die hij in die tijd had opgebouwd waren hem heel dierbaar.

Beelden uit de laatste show dansten voor zijn ogen. De zee van lichtjes tijdens zijn opkomst, later alleen nog maar lichte vlekken omdat het beeld vertroebeld was door zijn tranen. You'll Never Walk Alone, met daar achteraan Tijls verassing. Hij wist zich nog haarfijn te herinneren hoe hij zich op dat moment gevoeld had: Hij had overgelopen van liefde voor Tijl en verdriet om het verlies van zo iets moois als wat De Lama's geweest was.

Plotseling voelde hij twee armen om zijn borst die zijn eigen armen tegen zijn lichaam aan klemden, en een kin op zijn schouder. Een bekende geur drong zijn neusgaten binnen en hij hoorde een bekende stem die zei: "Waar denk je aan, lieverd?" Onwillekeurig moest Ruben glimlachen. Wat was Tijl toch een schat! Hij had hem niet eens binnen horen komen. Hij zuchtte even diep. Man, wat hield hij ervan als Tijl op deze manier bij hem stond. "Aan De Lama's. Aan ons", antwoordde hij zijn vriend en hij leunde tegen Tijl aan. Beelden van hem en Tijl bevolkten nu zijn netvlies. Talloze herinneringen aan hun vriendschap. De eerste ontmoetingen, waar vanaf het begin die klik al was geweest. Langzaamaan waren ze voorzichtig hier en daar een keer elkaar gaan knuffelen. Nu kon hij altijd bij Tijl terecht en was hij zijn beste vriend. Hij hield zielsveel van die man. Tijls kin op zijn schouder voelde fijn aan. Ruben voelde zijn huid op die plek tintelen. Tijl had zijn armen stevig om Rubens borst geslagen en wiegde nu zacht heen en weer. Zijn handen hadden elkaar vast en rustten op Rubens borstbeen. Hij steunde volledig op Ruben.

Ruben haalde diep adem en genoot van dit moment in de stilte. Hij bracht zijn handen omhoog en omvatte Tijls handen met zijn eigen handen. Hij liet zijn hoofd tegen die van Tijl aan rusten. Dit was hun moment.

Na een paar minuten zo te hebben gestaan vroeg Tijl het opnieuw: "Waar denk je aan, Ruby?" Starend uit het raam antwoordde Ruben: "Momenteel aan jou, Tijl. Daarvóór dacht ik aan het verschil tussen vroeger en nu." "Vroeger...", verzuchtte Tijl. "Vroeger, in de tijd dat we Lama's waren." Hij liet Ruben los en draaide hem om, zodat ze elkaar aan konden kijken. "Verlang jij soms ook niet naar die tijd terug?" Ruben knikte. "Het was de mooiste tijd van mijn leven." "Voor mij ook", knikte Tijl. Hij glimlachte. "Vroeger, dat was de tijd dat we scènes speelden zonder script. Scènes waar je de ene seconde nog ver bij elkaar vandaan stond," –Tijl deed een stap naar achter- "het volgende moment iemands hand vast pakte" –Tijl pakte Rubens hand- "en de seconde daarna stond je opeens in elkaars armen te hopen dat het niet op zoenen uit zou lopen." Terwijl hij die laatste zin zei trok hij Ruben naar zich toe en sloot hem in zijn armen. Ruben gooide zijn armen om Tijl heen en legde zijn kin op Tijls schouder. Hij genoot met diepe teugen van de innige knuffel met zijn vriend. Dat was wat hij op dit moment nodig had. Tijl wist altijd perfect in te schatten wanneer Ruben zoiets nodig had, zoals nu. Ruben snoof met diepe halen Tijls geur op. Voorlopig wilde hij nog niet loslaten.