"POTAAAAAAHHHHH!!! TANG INA DI KANA MAKAKAULIT SAKEN, RAVENAAAAAAAA!"
"Push pa Miks. Push pa ng konti."
I dont know if I will feel dizzy or what. Habang nakikitang kong nahihirapan si Mika, ako naman walang magawa. Looking at her now, parang nagsisisi ako kung bakit binuntis ko pa siya. But on the other, masaya rin ako kase sa wakas magkakababy na kami at mamimeet ko na ang kambal ko.
When I heard one of my babies cry, para akong nahilo bigla. Parang ako yung nanganak, feeling ko mahihimatay ako. Ganito ba talaga ang feeling ng first time tatay? Ganito din kaya nafeel nina Papa nung pinanganak ako? Grabe pala!
Sa sobrang mixed emotions ko, hindi ko na alam kung anong uunahin ko. Ang kabahan ba. Ang masuka. Ang maexcite. Ang maging masaya. Ang mag-alala para kay Mika.
Nakita kong nilinisan si Baby Zee at nilagay sa isa sa mga nakaready na trolley na gagamitin para ilipat siya sa nursery room. I am so proud. Tatay na ako, confirmed na.
"One last push, Miks."
And Mika pushed a little harder. Iniire na niya si Baby Yna. Kung pwde lang ako na lang ang umire para sa kanya, gagawin ko talaga. I cant stand seeing Mika in so much pain.
Good thing, mabait na baby si Yna and she came out on Mika's second push. After seeing the baby, para akong nabunutan ng tinik pero yung kaninang pagkahilo ko, parang dumoble. I held on one of the iron bars on Mika's delivery bed.
"Tay, baka ikaw pa ang himatayin niyan ha!" , I heard Mika said. Walang kalakas-lakas ang boses niya. Parang pagod na pagod.
I felt tired, too. Hindi ako ang nanganak pero parang mas napagod ako. "Nay, Im so proud of you. I love you.", that's all I said and everything went black.
Ang ingay. Everyone's talking. I opened my eyes and I felt dizzy again. Bakit nasa hospital ako? I almost forgot na sinugod pala namin si Mika dito kase she already delivered our twins.
"Gising na ang nanganak.", I heard Mika announced. "Tatay, okay ka na ba?"
"I should be the one asking you that!"
"You faint earlier kase when I delivered Baby Yna. Parang ikaw pa yung nanganak!"
Everyone laughed. I immediately stood up. I wanted to hug Naynay at gusto kong makita ang Kambal ko.
I saw Mama Bhaby carrying one of my kids. I bet si Yna yun kase pink na lampin ang nakabalot sa kanya, while Mama Mozzy was holding Zee in her arms.
"Ang pagkababae lang ni Baby Yna ang nakuha ni Mika sa kanya.", my father said. I went to Mika to kiss and hug her. I was still speechless. I love her more than words can explain but I love her more now. After giving birth, lalong tumaas ang respeto ko sa kanya.
"Okay lang yan, Ate Miks. Pagkalalake lang din naman nakuha ni Zee kay Manong eh!", Dani retorted and everyone laughed.
I went to Mama Bhaby para kargahin si Yna. Pagkakita ko sa kanya, I cant explain the feelings. I looked at her and confirmed by myself na kamujhang kamukha ko ang anak ko. I can be no prouder. "Bawal kang magboyfriend, Baby Yna.", I said with finality.
"Tay, wala pang one day old yang babae mo, kung makapagsabi ka namang bawal siya magboyfriend."
But I cant help it. Ayaw ko siyang hawakan ng ibang lalake liban sa akin. Dahil pag nasaktan tong anak ko ng kahit sino makakapatay ako.
I gave Yna to Mama Bhaby back and held to Zee who was peacefully sleeping. I will teach you how to play basketball."
"Volleyball dapat ang sport ng mga anak ko.", their mother said. Aba, di naman ata ako makakapayag niyan.
"No. Basketball dapat!"
"Volleyball."
"Basketball!"
"Volleyball, Tay!"
"Nay, basketball!"
"Paglakarin niyo muna yang mga anak niyo!" they all chorused.
