𝐈'𝐦 𝐲𝐨𝐮𝐫 𝐏𝐬𝐲𝐜𝐡𝐨 || 𝐘𝐮𝐦𝐚𝐫𝐤

𝟭𝟳. 𝗙𝗶𝗻𝗮𝗹

၁၇။ အဆုံးသတ်

ꜰɪɴᴀʟ ᴇᴘɪsᴏᴅᴇ

[I'm Your Psycho - 사이코지만 괜찮아 (Psycho but it's okay/ It's okay to not be okay) Ost by Janet Suhh]

[Highly recommend to listen to the song first before reading this final episode]

ဆေးရုံကပြန်လာပြီးနောက်ပိုင်းမှာ ယုတရဲ့အပြုအမူတွေဟာ အရင်ကထက်ကို ပိုပြီးထူးဆန်းလာခဲ့သည်။ ညဘက်တွေဆို မအိပ်ပဲ အသံပလံတွေထွက်သည်အထိ အခန်းထဲမှာ ဟိုရှာသည်ရှာ ရှာနေတတ်ပြီး နေ့ဘက်တွေဆိုလည်း စိတ်နဲ့လူနဲ့မကပ်သလို လက်သည်းခွံတွေကို သွေးထွက်သည်အထိ ခွါနေတတ်သည်။

တစ်ညမှာတော့ အိမ်အောက်ထပ်က စတိုခန်းထဲကို ဝင်ပြီး အမှိုက်ပုံလိုဖြစ်နေတဲ့ ပစ္စည်းအဟောင်းတွေကို နှိုက်ချွတ်ရှာဖွေနေသည်။ မှောင်ပိန်းနေပေမယ့် အပြင်ဘက်က လရောင်အားကိုးနဲ့ ဖျက်ကနဲမြင်လိုက်ရတဲ့ သော့တွဲလေးတစ်ချောင်းဟာ ထင်းကနဲ။ အရောင်လက်သွားတဲ့ သော့ချောင်းလေးကို နှိုက်ယူလိုက်ပြီး အမြဲပိတ်ထားတတ်တဲ့ အပေါ်ဆုံးထပ်က အခန်းကို ဝင်ကြည့်ဖို့ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။

အခန်းဟာ သော့ပိတ်ထားတာ နှစ်ပေါင်းဘယ်လောက်ကြာသည်မသိ။ ဖုန်တက်ပြီး ပင့်ကူအိမ်တွေ ကပ်တွယ်နေသည်။ အန့်ဆယ်ရာလည်း ဒီအခန်းကိုလာပြီး သန့်ရှင်းပေးပုံမရ။ အားလုံးဟာ ဒီအခန်းကို ရှိကြသည်လို့ပင်မထင်လောက်အောင် ပစ်ပယ်ထားကြသည်ထင်သည်။ ယုတကတော့ စရောက်ကတည်းက ဒီအခန်းကို စိတ်ဝင်စားနေခဲ့သည်။ မင်ဟျောင်းတို့က အထဲမဝင်ဖို့တားမြစ်ထားလို့သာ သည်းခံနေရပေမယ့် သိချင်စိတ်က တဖြည်းဖြည်း ကြီးစိုးလာသည်။ အထူးသဖြင့် သူ့အမေဆီက သိခဲ့ရတဲ့ ပုံပြင်မဟုတ်တဲ့ဖြစ်ရပ်မှန်ကြောင့် မင်ဟျောင်းရဲ့မိဘတွေအကြောင်းကို သိချင်လာခဲ့သည်။ စိတ်မမှန်တဲ့မိခင်တစ်ယောက်ရဲ့စကားကို မယုံသင့်ပေမယ့် ယုတကတော့ အကြွင်းမဲ့ယုံကြည်နေသည်။

အခန်းထဲမှာ သူသိချင်နေတဲ့ လျှို့ဝှက်ချက်တစ်ခုခု ရှိကိုရှိရမည်။