Als ik aankom bij het park staat Richard er al. Mijn hart slaat helemaal op hol. Wat ziet hij er goed uit! Ik bedenk me dat ik zit te staren en kijk snel weg. "Hey" zeg ik verlegen. Er komt een lach op zijn gezicht. "Hey, hoe gaat het?" ik ben blij dat hij het vraagt. Misschien heeft hij toch niet zo'n haast zo van: hier je schrift doei. "Ja, wel redelijk goed hoor. En met jou?" Zijn ogen twinkelen terwijl hij praat: "Eigelijk gaat het fantastisch. Weetje, onze band mag binnenkort optreden op het dorpsfeest, dus ja, daar ben ik wel blij mee!" Zijn glimlach verdwijnt deels. "Maarre, wat bedoel je met 'redelijk' goed?" Ik kijk naar de grond. "Daar praat ik liever niet over. Sorry." Hij schenkt me een blik met zijn prachtige ogen. "Niet erg. Ik ken je ook niet zo goed dus, vertel eens iets over jezelf. Is dat oké?" Ik knik en begin te vertellen. Hij vertelt ook dingen over zichzelf, dus ik kom er achter dat hij Richard Postma heet. We praten maar door over van alles en nog wat en hebben geen enkel besef van tijd. Na een tijdje kijk ik op de klok en zie dat het half 10 is. We hebben wel een uur gepraat! En ik moest 9 uur in zijn! Richard ziet de angstige blik in mijn ogen en vraagt wat er aan de hand is. "Ik kom te laat op school! Nee, ik ben al te laat!" Hij kijkt me aan en zegt:"Oh. O ja trouwens, zou je.... Uumh... Misschien.... Ach laat maar." Ik kijk hem raar aan. "Doei." zeg ik zacht en ik voel dat er een rode blos op mijn wangen komt. "Doei!" zegt Richard en ik zie dat hij een briefje pakt en erop begint te pennen. Ik kan niet zien waar hij het briefje laat maar het volgende moment roept hij me. Verbaasd kijk ik om. "Je bent je wiskunde boek vergeten!" Snel rent hij op me af en geeft me het boekje. Hij kijkt ongemakkelijk in mijn ogen en ik voel mijn wangen rood worden. Even lijkt het of hij voorover leunt, maar ik moet het me vast verbeeld hebben. Hij stamelt nog een keer zacht doei en loopt naar zijn fiets. Het volgende moment is hij weg. Ik stap op de fiets en rij ook naar school.
