Huilend zit ik bij het meer. Ze geeft nog minder om papa dan ik gedacht had. Terwijl ik naar het water sta te staren komen herinneringen in mij opborrelen. Ik zat hier altijd met mijn zusje. Een traan glijd over mijn wang. Ze was te jong om te sterven.
*flashback*
"Tikkie! Jij bent hem Lisa!" ze klimt snel in een boom, maar ik ben te moe om haar achterna te gaan. In plaats daarvan ga ik maar met een stok naar haar prikken. "Nenenene! Je kan me toch niet pakken! Hahaha!" zegt ze, de stok ontwijkend. Dan valt ze plotseling op de grond en blijft roerloos liggen. Snel ren ik naar haar toe. "Isabel!" ze opent moeizaam haar mond. "Lisa, ik voel me niet zo lekker. Ik schrok en viel uit de boom." ik pak haar op en bang draag ik haar naar huis.
*einde flashback*
Niet aan denken Lisa. Jij kon er niks aan doen. Hier kan ik niet blijven. Ik pak mijn spullen en stap op de fiets. Waar moet ik heen? Misschien naar familie. Natuurlijk! Mijn tante! Ik ging altijd bij haar uithuilen over Isabel. Zo hard als ik kan race ik naar mijn huis.
