Yangınlar Bize Mi Ağlar?

3.bölüm: İliklerine kadar Acı

Selamm!! Alttaki yıldızı parlatıp satır aralarına yorum yapıp düşüncelerinizi belli ederseniz çok sevinirim 🦋 seviliyorsunuz 🫀✨

Sare Aral'ın ağzından,

Gözlerim aralandığında bir arabanın arka koltuğunda yatıyordum. Az önceki o adam arabayı sürüyordu.Doğrulmaya çalışacağım sırada gözlerini yoldan ayırmadan eliyle koluma bastırdı.

"ştt hareket etme" sesi çok sakin ve kısıktı.

" b,beni evime bırakabilirmisin?" dedim zorlukla

"bu haldemi?" arkaya doğru dönüp bana baktıktan sonra tekrar önüne dönüp sürmeye devam etti.

"hastaneye gidemeyiz orda da adamları vardır" dedi

"onlar kimdi?"

"tanımaman gereken birileri."

"Ama neden senin peşindeydiler onu anlayamadım"

son cümlesi ni o kadar sessiz söylemişti ki anlamakta zorlanmıştım.Acıdan artık konuşmakta zorlanıyordum.
Gözlerim kapanmaya başladığında tekrar,

"sakın! Sakın uyuma tamam mı? Biliyorum zor ama biraz daha dayan az kaldı"

Sözünü dinleyip gözlerimi açık tutmaya çalışmıştım ama çok zordu. Bedenim o kadar yorgun du ki uyursam bir daha uyanamazmışım gibi hissediyordum. Yaklaşık beş dakika sonra araba durdu. Hızlıca inip yanımda ki kapıyı açtı. Kolları yaraya dikkat ederek yavaşça bedenimi sardı saniyeler içerisinde oluyordu her şey. Yürümeye başladığında artık dayanamıyordum.Gözlerim tekrar kapanmaya başladığında bir ayağıyla bir kapıyı ittip ışığı açtı.ilerleyip bir odaya girdiğinde odanın ortasındaki sedyeye yatırdı beni.

Hastaneye gidemeyiz demişti ama getirmişmiydi öyleyse neden bu kadar sessiz di burası. Gözlerimi aralayıp baktığımda arkası bana dönük bir şekilde eldiven giyiyordu.Gömleğinin kollarını dirseklerine kadar sıyırmıştı,boyu oldukça uzundu.

Arkasını dönüp yanımdaki tabureye doğru geldi. Elindeki demir kaseyi tekerlekli üzerinde malzemeler olan şeyin üzerine koyup sedyenin yanına çekti.

"olabildiğince az hareket edip üzerindekini çıkarmamız lazım " deyip sweetimi yukarıya doğru çekmeye başladı kollarıma geldiğinde yardım ederek sweeti çıkarmasına izin verdim. Üzerimde sadece siyah südyenim vardı. Elindeki sweeti kenardaki koltuğa doğru attıktan sonra yanımdaki tabureye oturdu.

yarayı göremiyordum ama hâlâ kanların aktığını ve acısını sonuna kadar hissediyordum.karnıma uzun bir bakış attıktan sonra şırıngaya bir ilaç çekti tam batıracakken kolunu tuttum. Ne yapıyorsun der gibi bir bakış attı.

"dikmem için ilk öne uyuşturmam gerek"

"nasıl olsa işe yaramayacak en azından bide onunla acıtma"

söylediğime şaşırmıştı her duyanın şaşırdığı gibi.Hiç bir ilaç, uyuşturucu bile beni etkilemiyordu buda babamın bir hediyesiydi işte. Doktorlar ülkede yapmadık test bırakmamışlardı ama her seferinde hepsi tam olarak neden olduğunu söyleyemiyordu.

Ben sebebini çok iyi biliyordum...

"nasıl yani" dedi.

"öyle işte" dedim zorlukla.

Ama beni dinlemeyip iğneyi yaranın etrafına soktu,küçük bir inilti çıktı dudaklarımdan.Şuan o iğnenin işe yaraması için herşeyimi verirdim ama bende böyleydim işte.ipi iğneye geçirdikten sonra ilk dikişi atmaya başladı,bacaklarımı istemsizce yukarıya doğru çektim iki elimle sedyenin kenarlarını tutuyordum.Dişlerimi o kadar sıkmıştım ki,başımı geriye doğru koydum. Öyle bir bakıyordu ki.

"uyuşmuş olması gerekiyordu" dedi.

Cevap bile veremedim sadece buna nasıl katlanacağımı düşünüyordum o sıra.

"hızlı yaparmısın " dedim çaresiz bir sesle.

Derin bir nefes verdi ne yapacağını şaşırmış bir şekide karnıma bakıp duruyordu,sonra tekrar bana döndü.
"Neden işe yaramadı?" dedi.
Cevap vermedim.

Biraz daha baktıktan sonra,

"Çok acır,nasıl dayanacaksın?"Dedi.

Acıyla tebessüm ettim.

"buna alışkınım, sadece hızlı yaparmısın".

Başını tamam anlamında yavaşça salladı.
tekrar baktıktan sonra dizlerimi elleriyle geri indirdi ve dikmeye devam etti.Bir dikiş daha attı ve bir tane daha.
bacaklarımı tekrar kendime doğru çekmiştim başım geride ellerimle olduğum yeri sıkıyordum.bir an durdu ve ellerini saçlarıma değdirdi.

"ştt biliyorum çok acıyor ama sakin olmaya çalış ,derin derin nefes al .Çok sıkıyorsun kendini,Çeneni bu kadar sıkarsan kırılır"

elleri saçımı okşuyordu. garip bir şekilde birkaç saniyeliğine acım yatışmıştı elleri o kadar güzel hareket ediyordu ki şevkati içinde barındırıyordu.
Biraz sakinleyince elini çekip devam etmeye başladı,her dikişte acıma acı katılıyordu.Nefes nefese kalmıştım çenem iyice kasılmış gözlerimi sıkmaktan acıyordu.Ama gözümden tek bir yaş bile gelmiyordu.

En son ne olduğuna dair en ufak bir fikrim yoktu.Tek hatırladığım karanlık.15 yaşımdan beri acılarımı dindirmek için içtiğim en güçlü ağrı kesici biraz bile olsun işe yaramazdı bedenimde.Çok küçüktüm ama herşeyi dakikası dakikasına hatırlıyordum.

Lanet olsun ki hatırlıyordum, daha 6 yaşındayken babamın zorla damarıma enjekte ettiği şeyleri,o uyuşturuculardan sonra kendimi kaybettiğimi,minik bedenimin daha çocukken bağımlılıkla savaştığını lanet olsun ki hatırlıyordum işte.Bir gün intikam için hepsini karşıma koysalar sadece tek bir soru sorardım.

Benim suçum neydi baba? Ben neyi yanlış yaptım anne?
Benden neden bu kadar nefret ettiniz. Ben daha çok küçüktüm ya! Nasıl kıydınız bana?
Madem beceremiyecektiniz neden yaptınız beni? Hayat çok sıkıcı biraz oyun oynayalım mı dediniz. Eğer bir gün vicdanınız gelip size bir uğrarsa işte o zaman kendi cehenneminizde yanın, çünkü ben sizden hesap soramayacak kadar yoruldum artık.

Ben sare aral annesinin babasını bile acımadağı 21 yaşında dışardan bakınca duygusuz bir kadın, içinde bir kız çocuğuyum hala. 5 yaşında yaralarını sarmış küçücükken ölmeyi dilemiş 6 yaşında doğan kardeşi de aynı yaraları almasın diye onu korumak için son anına kadar savaşmış bir kız çocuğuyum.Acı kavramı artık çok yabancı bana. Artık tek gâyem o boncuk gözlerin ailesi olmak çünkü zamanı geldiğinde benimde tek ailem o oldu...

Ben çığlık atıyordum ama çığlıklarımı sadece ben duyuyordum.

Kanıyorum. Görüyor musunuz?
Siyah çok korkutucu

Etraf çok karanlık,ışıkları açın
Yada bırakın kalsın
Işık çok yakıcı.
Dikkat edin
Ruhumuzu yakıyorlar.

Selamm! Bir bölümün daha sonuna geldik.Bu bölüm biraz acılı oldu ama herşeyinde başlangıcı olacak😉sizi seviyorumm❤️