"bir bakışın var gitme diyor sanki birde sözlerin var kalbimi yerle bir eden gitsem gözlerin,kalsam sözlerin kovuyor beni kalbinden.söyle sevgilim napayım ben?"
"Bakıyorum sana gitme der gibi anla çagresizligimden sözlerim hançerdir sırtını delen Al...
Denizde de boğulur insan bir avuç suda da bir avuç su daha fazla acı verir.deniz yabancıdır,ama bir avuç su uzatan eller tanıdık tır. Denizde boğulurken insan gözlerini kapatır belkide kurtulmak için çabalar ama umudu yaşamak için yetersizdir. Bir avuç su ise sevdiğin,güvendigin insanların elidir belkide boğulmanın en güzeli en eşsizidir gözlerini kapatmak istemezsin aksine öldügünü bilmene rağmen. seviyorsun ya katilini son kezde olsa göre bilmek için kapamak istemezsin işte....
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Hepimiz şaşkına dönmüştük çünkü uzayın annesinin küçükken öldüğü gerçegine tutunuyorduk ama belliki bilinmeyen gerçekler gizliydi...
"Ne?" Sarp şaşkına dönmüş bir ifadeyle inanmak istemeyerek sormuştu bunu
"Yok abi benzetmiştir imkansız oluru yok bu işin" ateş doğru olduğunu kabullenmek istemiyor gibi duruyordu.
"Nasıl yani bu doğruysa nolucak şimdi peki napmayı planlıyorsun?" Nasıl hissettiğini sormak istedim en çokta ama şuan sorsam da söylemezdi emindim.
"Yani bilmiyorum soruşturucam sizinde yardımınıza ihtiyacım var bu dönemde herşeyi seri ve planlı şekilde kurucaz."
"Abi biz zaten sana yardım etmek için buradayız senin kardeşiniz olm biz gözünün içine bakıyoruz her an bişey olucakmı diye ama sen herşeyi kendin çözmek istiyorsun" sarp sitemkar şekilde çekişmişti uzaya haklıydılar kendi açılarından uzay her zorluğa kendi göğüs ermek istiyordu çoğu zaman...
"Tufan abiyle buluşmamız lazım işin detaylarını konuşup ona göre harekete geçelim" ateş hızla adapte olup napmamız gerektiği hakkında konuşmaya başlamıştı.
"Saat geç oldu bu gece burda kalalım yarın sabah döneriz evlere herşeyi konuşup temiz kafayla hallederiz."
"Olur abi zaten uykum geldi benimde hadi sarp gidelim yatağa "
Ateş gözlerini ovarak esniyordu dokunsam bayılacak gibiydi komik duruyordu ama şuan gülmek için iyi bir ortama sahip değildik.
Uzay elimden tutup kaldırdı ve koridorun sonundaki bir odaya girdik. Oda geniş büyük pencereleri olan,uzun ve eski model perdelere sahip oldukça şık bir odaydı.
"Bu gece benimle uyurmusun su?" Uzay oldukça yorgun görünüyordu ve çok sık kabus görüyordu bu yüzden genelde uyumayı reddedip bütün gece tavanı seyrediyordu. Ama biliyordum kokumu soludugu zaman huzurlu uyuduğunu nasıl hayır diyebilirdim.
Bişey demeden yatağa uzandım uzayda hemen yanıma uzanıp başını kalbimin üstüne koydu oldukça huzurlu görünüyordu.
"Nasıl hissediyorsun?" İyi olmadığını biliyordum ama.yinede sorma gereği duymuştum.
"Bilmem" netti sesi
"Annenin yaşıyor olma ihtimali yüksek bu sana ne hissettirdi"
"Bunca sene bir yalan üzerine kurmuşum hayatımı annemin öldüğü gerçegine inanmakta zorlandığım seneler kafama vura vura sokmuştum artık olmadığını ve geri kalan hayatımda hiç bir anıma ortak olamicagını."
Ağzından her çıkan söz kalbime işliyordu küçücük yaşta çok ağır şeyler yaşamıştı anne sevgisinden bir hayli uzak büyümüştü halbuki bir çocuğun hiç bir şeyi olmasa bile annesinin olması yeterdi. Uzayın hiçbir şeyi yoktu annesi bile...
"Şuan napıcağımı bilmiyorum aklımda kalbim kadar karmaşık,ne hissediyorum ,ne düşünüyorum,ne yapıcam nerden başlicam bunların hiçbirini şuan düşünmek istemiyorum sadece kalbinde uyumak istiyorum"
Daha fazla Üstüne gitmek konuşması için ısrar edip konu açmak istemiyordum.şuan dinlenmesini bir kaç saatliğine olsada beğnini dinlendirmesini istiyordum.
